คนเฒ่าเล่าเรื่อง…บันทึกชีวิตต้องรอด (ตอน ๔ Mission Impossible)

ค้างเอาไว้นานแล้วเรื่องการหาเงินเลี้ยงชีพของผมที่ถูกกฎหมาย (มั้ง) แต่เสี่ยงตีน เหตุเกิดเพราะ เฮียนก แท้ๆ แกมีประสบการณ์มาก่อน จึงอยากให้ผมลองมีแบบแกมั่ง เลยจัดตั้งทีมเฉพาะกิจเหมือนใน Mission Impossible เลยล่ะ รับงานใหญ่มางานหนึ่ง

งานที่ว่าคืองานสายลับ … คือเรียกให้มันดูโก้เฉยๆ น่ะครับ ที่จริงมันก็งานนักสืบ … ดูดีเกินไปอีกใช่ไหม งานสะกดรอยติดตามพฤติกรรมชาวบ้านเขาว่างั้นเถอะ ก็เรื่องผัวๆ เมียๆ นั่นล่ะครับ

เรื่องมันเริ่มที่ เฮียนก แกคงเห็นว่าผมกรอบเต็มทน หรือว่าแกก็คงกรอบด้วยเหมือนกันนั่นแหละมั้ง สมัยหนุ่มๆ แกเคยไปรับจ๊อบให้ผู้ใหญ่คนหนึ่ง มีตำแหน่งพอสมควรในระดับการเมืองท้องถิ่น แกชื่อ เฮีย ก. (ขอสงวนนาม ถ้าใครมาอ่านตอนที่ผมยังไม่เซ็นเซอร์ก็ขอให้ลืมไปซะนะครับ ประเดี๋ยวแกจะมาตื้บเอา) เฮียนกของผมแกเคยรับใช้เฮีย ก. เป็นสายลับอยู่สองสามงาน (จากนี้ไปจะเรียกว่างานสายลับนะครับ) แกเล่าว่างานไม่ยาก ไปซุ่มโป่งดูพฤติกรรมตามคำสั่ง มีอยู่หนหนึ่งแกต้องไปซุ่มโป่งดูไซต์งานก่อสร้างแห่งหนึ่ง สงสัยจะซุ่มนานไป คนงานเลยผิดสังเกต

ทีนี้คนงานเขาก็เลยไปแจ้งตำรวจ แต่ขณะที่รอตำรวจคนงานเขาก็ไม่ได้อยู่เฉย อาจจะเริ่มคันไม้คันมืออยากตื้บคนขึ้นมา ไม่รู้แกคิดยังไงนะครับตอนนั้น แต่เป็นโชคมากที่รอดดงตีนคนงานมาได้ พอตำรวจมาถึงก็มาสอบเฮียนกชุดใหญ่ แต่พอเฮียนกควักนามบัตรเฮียเกี้ยให้ตำรวจเรื่องก็จบ

“อ้าว น้องคนของเฮีย ก. หรอกเหรอ เอ้าๆ ไม่มีอะไร กลับๆ”

นามบัตรใบนั้นช่วยชีวิตไว้แท้ๆ เชียว พอเฮียนกเป็นนายหน้ารับงานสายลับให้พวกเราอีกหน ก็เลยไม่ลืมขอนามบัตรให้พวกเราพกกันคนละใบ บอกว่าเอาไว้กันหมากับตำรวจได้ชะงักนัก พวกเราที่ว่านี่ก็มีเฮียนกกับน้องพร (ภรรยาคนปัจจุบัน ฮา) ไอ้มิก กับผม รวมเป็นสี่คน งานง่ายๆ แค่ติดตามดูพฤติกรรมคน คอยบันทึกว่าวันๆ เขาไปทำอะไรบ้าง ที่ไหน กับใคร พอเขาเข้าบ้านก็เป็นอันจบงาน แต่ถ้าวันไหนเขาเสือกไปร่อนดึกๆ ดื่นๆ ก็ต้องตามให้จบ

เขาที่ว่านี่เป็นอดีตมนุษย์เมียของเพื่อนฝูงของเฮียคนหนึ่ง เลิกรากันไปแล้วเรียบร้อย แต่ฝ่ายชายยังข้องใจว่าอดีตเมียไปมีคนอื่นรึเปล่า ก็เลยไหว้วานให้เฮียส่งเด็กไปตามดูให้หน่อย เรื่องก็เลยมาลงที่พวกเรา ค่าแรงล่อใจมากเลยนะครับ วันละตั้ง ๕๐๐ บาท ไม่ใช่น้อยๆ นะครับ ทีนี้ก็ต้องมาวางแผนกันล่ะว่าจะดำเนินการยังไง

ผมกับเจ้าพรนี่เรียนด้วยกัน เลยว่างเกือบจะตรงกัน เลยสรุปว่าจะเป็นบัดดี้กัน ส่วนเฮียนกจะไปกับไอ้มิก ช่วงไหนใครว่างจากเรียนก็ออกตาม มีเรียนก็เข้ามาเรียน ให้อีกทีมไปสานต่อ ตอนแรกๆ ก็สนุกดีครับ พอเริ่มทำจริงๆ ก็เริ่มเสียวๆ ละ

มาคิดๆ ดู เฮีย ก.นี่ก็จัดว่าป๋าพอควร ก็ขนาดตำรวจเห็นนามบัตรยังเกรงใจ แล้วเพื่อนฝูงแกล่ะ ก็น่าจะป๋าพอๆ กัน แล้วจึงอนุมานเอาว่า อดีตเมียแกก็คงไม่ใช่ธรรมดามั้ง หากเกิดผิดพลาดแล้วเขาจับได้ ไม่แคล้วจะโดนตีน ตอนที่มาเห็นบ้านของเป้าหมายก็สะดุ้งเล็กน้อย เพราะมีคนงานร่างกำยำอยู่หลายคน แต่ตอนนั้นเงิน ๕๐๐ มันบังตาครับ เอาไงเอากัน

เรามีโค้ดเรียกกันซะด้วยนะครับอย่างบ้านของเป้าหมายเราก็เรียกว่า เป้าหมายหนึ่ง ที่ทำงานเราก็เรียกว่า เป้าหมายสอง ถ้าเกิดแกไปที่ไหนอีกเพิ่มเติมก็จะเป็นเป้าหมายสาม สี่ ไปเรื่อยๆ มานึกเอาทีหลังก็งงๆ ว่าจะเรียกให้มันยุ่งยากไปทำไมวะเนี่ย ที่เป้าหมายสองอยู่ใกล้กับคูเมือง ผมกับเจ้าพรก็มานั่งซุ่มโป่งกันที่ริมคูเมือง ระหว่างนั้นก็เหน็บชีทมานั่งอ่านเตรียมสอบกันด้วย จังหวะหนึ่งเจ้าพรดันตาดีเห็นเป้าหมายออกมา เลยเรียกผมให้ตาม ผมก็เสือกดันทิ้งชีทไว้อีก สรุปว่าทำชีทหาย ไม่มีอ่านสอบ คุ้มมั้ยเนี่ย แล้วยังทะลึ่งมาเพ้อเจ้อทีหลังว่า ถ้าเกิดเค้าเก็บชีทเราได้ จะกลายเป็นหลักฐานมัดตัว โอ้ววว แย่แน่เลยโคนันเอ๋ย

ผมมานั่งดักรอเป้าหมายริมคูเมืองนี่แหละครับ แต่ไม่ใช่ตรงนี้นะครับ รูปนี้จิ๊กมาจากเน็ตเฉยๆ

พอตามไปซักสองสามวันก็เริ่มชินครับ โชคดีที่เป้าหมายไม่ได้ไปไหนเป็นพิเศษ มีอยู่หนนึงเป้าหมายเข้าไปในซอยทุ่งโฮเต็ล (มันเป็นชื่อซอยนะครับสำหรับคนที่ไม่รู้จัก) ตอนนั้นก็ดึกแล้วล่ะ เอาไงดีล่ะ ผมตามมากับเจ้าพรสองคน ก็เลยโทรตามให้เฮียนกกับไอ้มิกมาสมทบ (สมัยนั้นไม่มีมือถือนะครับ ต้องวิ่งหาตู้หยอดเหรียญ) มืดก็มืด ไปจอดดักรออยู่หน้าบ้านใครเขาก็ไม่รู้ เสียวๆ ว่าเจ้าของบ้านเขาจะเอาปืนมาส่องเหมือนกัน พอมาครบสี่คนก็ประชุมว่าเอาไงต่อ สงสัยแม่งอยู่ยันเช้าแน่ ดึกเข้าก็เห็นสมควรว่ากลับเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่อ ถ้าขืนอยู่ต่ออาจโดนส่องด้วยลูกซองแน่ๆ

เป้าหมายนี่เขาขับรถแวนยี่ห้อหนึ่งครับ ตอนนั้นทั้งสี่คนนี่เหมือนเป็นโรคจิตเลย เห็นรถยี่ห้อนี้สีนี้เป็นไม่ได้ ต้องหันมองตามตลอด ทุกคนสารภาพว่าเป็นเหมือนกัน มันหลอนน่ะครับ

ทำได้อยู่ราวสิบวันก็ปิดจ๊อบ เฮียนกก็สรุปรายงานส่งศูนย์บัญชาการ (มีสรุปรายงานซะด้วย) หลังจากนั้นสองวันเฮียนกก็บอกให้เราว่าเฮียเรียกไปพบ เอาล่ะสิ หรือว่าเราจะโดนเก็บวะเนี่ย ไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกครับ เฮียแกพาเราไปเลี้ยงชุดใหญ่ เราก็กะว่าจะไปกินกันให้เปรม แต่พอไปถึงจริงๆ ก็นั่งกันตัวลีบ คือบรรยากาศมันไม่น่าครื้นเครง มันเกร็งๆ ยังไงไม่รู้สิครับ นั่งกินร่วมโต๊ะกับป๋าแบบนั้น เผื่อแกหงุดหงิดอะไรขึ้นมา กลัวว่าจะมีอะไรเปรี้ยงปร้างขึ้นมาน่ะสิ

ตอนนั้นได้เงินมาก้อนนึง เยอะเชียวล่ะ มีความสุขมาก แต่พอเฮียนกมาบอกว่า เฮ้ย สนใจอีกงานไหม ไม่มีใครเอาด้วยเลยซักคน (ฮา)

หลังจากนั้นเป็นปี ผมกับเฮียนกไปกินข้าวกันแล้วบังเอิญเจอเฮียเข้า เราก็เข้าไปหวัดดีแก ผมก็ควักนามบัตรที่ยังเก็บไว้ตั้งแต่ตอนโน้นมาให้เฮียนก แกก็เอาไปให้เฮียบอกว่าขอนามบัตรใหม่ได้ไหม จะเก็บไว้เป็นสิริมงคล เฮียหัวเราะชอบใจใหญ่ แกเซอร์ไพร้ส์มากที่ยังเก็บนามบัตรแกไว้ เลยแจกใบใหม่มาให้อีกชุดใหญ่ เราเลยได้นามบัตรกันหมามาไว้ให้อุ่นใจ

หลังจากนั้นก็ไม่ได้ข่าวแกอีกเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เอานามบัตรไปอวดแกอีกแกจะดีใจไหมน้อ

คนเฒ่าเล่าเรื่อง: บันทึกชีวิตต้องรอด (ตอน ๓ องค์การโทรศัพท์จงเจริญ)

นอกจากจะขอ (หรือจะเรียกว่าไถก็ตามสะดวก) จากเพื่อนๆ และคนรู้จักแล้ว บางทีผมก็ขอเขากินดื้อๆ

คนที่ซวยที่สุดเห็นจะเป็น เฮียหนุ่ย ชีวิตผมนี่ถ้าไม่ได้แกก็ไม่รู้จะเป็นยังไง ช่วงปีสามผมย้ายออกไปอยู่กะแก เฮียหนุ่ยเป็นรุ่นพี่ที่แก่กว่าเกือบสิบรุ่น แต่ไม่ยอมทิ้งนิสัยเด็ก ยังแวะเวียนมาเล่นกับรุ่นหลานรุ่นเหลนอยู่ บังเอิญว่าปีผมนั้นมีผู้ชายมากหน่อย ก็เลยสนิทกันเร็ว ตอนนั้นกำลังมึนๆ ว่าจะไปอยู่ไหน เพราะไม่ได้สิทธิ์หอในแล้ว แกก็เลยชวนไปอยู่ บอกว่าช่วยออกค่าไฟค่าน้ำละกัน ค่าห้องแกออกเอง ปรากฏว่าบางเดือนผมก็ไม่ได้จ่าย แกก็ไม่ว่าอะไร แถมบางมื้อผมก็ขอแก้ดื้อๆ ว่าเลี้ยงข้าวหน่อยเถอะพี่ แกจึงเป็นอีกหนึ่งคนที่มีบุญคุณกับผม ล่าสุดแกหันไปเขียนหนังสือขาย โด่งดังไปแล้ว

นอกจากวิธีหาอาหารและไถเงินชาวบ้านแล้ว ผมก็มีวิธีหาเงินด้วยตัวเองเหมือนกัน ซึ่งอาจจะดูเสี่ยงคุกอยู่มิใช่น้อย แต่ตอนนั้นไม่เคยคิดถึงเลยจริงๆ

สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือใช้กันเกลื่อนแบบตอนนี้ โทรศัพท์เครื่องนึงนี่แพงบรรลัย แต่ก็มีพวกหัวใสถอยออกมาแล้วอาศัยช่วงโปรเปิดแผงให้โทรในราคาถูก นาทีละบาทหรือสองบาทนี่ล่ะ ตั้งแผงกันยาวทั้งหน้ามอหลังมอ ให้พวกเด็กกรุงเทพอาศัยโทรกลับบ้านกัน ทำรายได้วันนึงหลายพันบาท พอหมดโปรก็ปล่อยเครื่องเลย กำไรเหนาะๆ มาตอนหลังๆ เขาจึงเริ่มห้ามเพราะมันผิดกฎหมาย ไม่รู้ว่าผิดตรงไหน เครื่องเขาก็ซื้อมาเอง จะเอามาทำอะไรก็สิทธิ์ของเขาแท้ๆ

ทีนี้ก็จะมีอีกพวกหนึ่งคือพวกที่ใช้การ์ดโฟน สมัยก่อนเป็นตู้เขียวๆ ซื้อการ์ดเสียบเข้าไปก็โทรได้ การ์ดก็มีตั้งแต่ ๒๕ บาท ไปจนถึง ๒๕๐ บาท ก็เด็กกรุงเทพอีกนั่นแหละที่โทรกลับบ้านกัน ใน มช. มีตู้พวกนี้อยู่เป็นจุดๆ เด็กๆ ต่อคิวใช้กันยาวเหยียด ดังนั้นเจ้าการ์ดที่ว่านี้จึงมีทิ้งกันเกลื่อน

บัตรโทรศัพท์หน้าตาแบบนี้ล่ะครับที่เขาสะสมกัน
สมัยนี้คงไม่มีใช้กันแล้ว (ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต)

การ์ดโฟนในตอนนั้นก็มีคนที่สะสมเหมือนสะสมแสตมป์ ก็เลยมีคนหัวใสรับซื้อการ์ดที่ใช้แล้วเอามาขายให้นักสะสม ทีนี่มันก็จะมีการ์ดที่ได้ราคากับการ์ดที่หาได้ทั่วไป มันก็เหมือนคนที่เล่นพระเครื่องนั่นล่ะครับ แต่ละรุ่นก็จะมีจุดเด่นจุดด้อยต่างกันไป รุ่นนั้นทำมาน้อย หายาก มีตำหนิพิเศษที่ทำให้ราคาสูง อะไรทำนองนั้น การ์ดที่มูลค่าบัตร ๕๐ กับ ๑๐๐ บาทนี่ธรรมดาครับ ขายได้ใบละ ๓ บาทบ้าง ๕ บาทบ้าง ที่มีน้อยก็คือการ์ดราคา ๒๕ บาท รุ่นนี้เขาผลิตมาน้อย ยิ่งถ้าเป็นลายที่หายาก ราคาก็ยิ่งสูง เขารับซื้อใบละ ๑๐-๒๐ บาท เคยได้ยินเขาคุยกันว่าตามล่าการ์ด ๒๕ บาท รูปอนุสาวรีย์พระปิยมหาราช ที่ท้องฟ้าด้านหลังเป็นสีเข้ม คือส่วนใหญ่จะเป็นท้องฟ้าสีซีดจนออกขาว แต่ที่หายากคือท้องฟ้าเป็นสีเข้ม ฟังๆ ไปผมก็สงสัยว่าจริงเหรอวะ เล่นกันแบบนี้จริงเหรอ ไม่งั้นก็รุ่นที่ผลิตเป็นลายดอกไม้ มันจะมีบางดอกที่หายาก นี่ก็จะขายได้ราคา อันที่หายากๆ ก็จะได้ราคาถึง ๕๐ บาททีเดียว แล้วยังมีบางรุ่นที่ทำเป็นภาพคู่ คือต้องเอาการ์ดสองใบมาต่อกันถึงจะได้เป็นรูปสมบูรณ์

เมื่อการ์ดที่ใช้แล้วมันขายได้แบบนี้ ผมก็ตระเวนเก็บสิครับ ไม่สนลายล่ะ รูปอะไรเอาหมด บางทีก็ขอจากเพื่อนๆ กัน บางทีก็ขอเขาดื้อๆ คือไปนั่งดักหน้าตู้โทรศัพท์ ถ้าเห็นเขาเปลี่ยนการ์ดก็แสดงว่าใบนั้นหมด ก็เข้าไปขอเขาตรงๆ เลย ผมเก็บได้เกือบร้อยใบนะครับ ขายได้หลายสตางค์อยู่

ต่างประเทศเขาก็มีการ์ดพวกนี้เหมือนกัน ถ้าเอามาขายก็จะยิ่งได้ราคา มีเพื่อนสาวนางหนึ่งชื่อ คุณน้อย ชื่อจริงคือ เพ็ญ ชื่อจริงๆ คือ ว่าน คุณน้อย … เพ็ญ … จะอะไรก็ช่างเหอะ หอบเอาการ์ดจากญี่ปุ่นมาให้ คงเห็นว่าผมสะสม แต่ผมไม่รู้ว่าเขารู้รึเปล่าว่าผมเก็บไว้ขาย ตอนนั้นลิงโลดมาก กูมีการ์ดไว้ต่อทุนแล้วเว้ย ถ้าเอาไปปล่อยก็คงได้หลายร้อยแน่ๆ แต่ขายไม่ลงครับ เขาอุตส่าห์เอามาฝาก จะเอาไปขายกินมันก็ใช่ที่ ทุกวันนี้ยังเก็บไว้อยู่เลย ถ้าขายตอนนี้อาจจะหลายพัน

ทีนี้มาถึงที่ว่าเสี่ยงคุก ก็คือนอกจากที่ใช้การ์ดโทรศัพท์แล้ว ตู้แบบหยอดเหรียญก็ได้รับความนิยมไม่แพ้กัน อย่าลืมว่าสมัยนั้นโทรศัพท์มือถือยังไม่แพร่หลาย ที่โก้สุดในตอนนั้นก็แพ็คลิ้งค์ปี๊บๆ ดังนั้นตู้โทรศัพท์สาธารณะจึงถูกใช้งานกระหน่ำทั้งวัน ทั้งที่โทรในเชียงใหม่หรือโทรทางไกล

เมื่อก่อนตู้โทรศัพท์ใน มช.เป็นรุ่นนี้หมด
โทรติดยาก แต่แซะง่าย

เรื่องมันเริ่มจากที่ผมกำเหรียญบาทไปโทรกลับบ้าน ปรากฏว่าหย่อนเหรียญลงไปแล้วมันไม่ลง มันค้างเติ่งอยู่ที่ช่องหยอดนั่นล่ะ ก็เลยแซะๆ พยายามยัดมันลงไป แซะไปแซะมาเหรียญก็เข้าไปจนได้ แต่ก็มีเหรียญร่วงพรูลงมาจากช่องคืนเหรียญ สรุปความได้ว่าเหรียญมันคงจะเต็ม แล้วค้างอยู่ตามท่อส่งเหรียญ พอผมยัดลงไปมันก็ร่วงลงมา ไอเดียสว่างวาบทันที ผมออกมานั่งรอให้คนอื่นเข้ามาโทร พอเหรียญมันเต็มเขาก็จะหงุดหงิดออกไป ผมก็เข้าไปแซะออกมา ได้ครั้งนึงหลายบาทนะครับ ถ้าโชคดีได้เหรียญห้าก็จะได้หลายตังค์หน่อย

ทีนี้ก็ตระเวนเลยครับ ใน มช. มีตู้อยู่เกือบสามสิบตู้ ไล่วนตามคณะต่างๆ พอวนครบรอบกลับมาตู้แรกก็จะเต็มพอดี แต่ถ้าเอาให้ปลอดภัยก็ไปรอตามตู้ข้างทางช่วงมืดๆ คนอื่นจะได้ไม่เห็น คืนนึงได้ไม่ต่ำกว่า ๕๐-๖๐ บาท เคยได้มากสุดร้อยบาทเชียวนะ

ช่วงเวลาที่ไปแซะเอามานี่ก็ไม่แน่ไม่นอน แต่ที่แน่ๆ คือถ้าช่วงไหนที่เหรียญหยอดกันคล่อง แสดงว่าเขาเพิ่งมาเก็บไป ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์จะไปแซะ แล้วเวลามาเก็บทีเขาก็ไล่เก็บครบทุกตู้ในมอ ช่วงนั้นก็จะขาดรายได้ ตอนนั้นถ้าโดนจับได้นี่เข้าคุกนะครับ ถือว่าลักทรัพย์ แล้วจะโดนข้อหาทำลายทรัพย์สินของหลวงด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็ยังเสี่ยงเอานะครับ ช่วงขัดสนนี่ยังไงก็ต้องแซะไว้ก่อน แต่แซะแบบมีขอบเขต ก็คือไม่โลภ พอซื้อข้าวได้ก็หยุด

ดังนั้นถ้าถามผมว่าผมชื่นชมหน่วยงานใดในประเทศนี้มากที่สุด ผมตอบอย่างไม่ลังเลว่า องค์การโทรศัพท์ ใครจะมีปัญหาว่าโทรติดยาก กินเหรียญ ผมจะกระโดดเข้าปกป้องอย่างเต็มที่ เพราะที่ท่านหยอดลงไป ก็คือความอยู่รอดของกระผมนี่นา

เป็นการลักของหลวงแบบพอเพียง แต่ไม่ควรเอาอย่างนะครับ

(คราวหน้าเป็นการหาเงินแบบสุจริต แต่เสี่ยงตีนครับ)

เล่าความหลัง: บันทึกชีวิตต้องรอด (ตอน ๒ แสนสุขีกินเส้นหมี่แก้ผ้า)

ใน มช. เขาจะมีโรงอาหารกลางอยู่แห่งหนึ่งในตึก อมช. หรือ องค์กรนักศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ที่นี่เป็นแหล่งรวมของนักกิจกรรมทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ แต่ผมไม่สนหรอกว่าใครจะทำกิจกรรมอะไร รู้แต่ว่าที่นี่อาหารถูก ข้าวราดแกงจานละไม่ถึงสิบบาท แต่ปัญหาก็คือผมไม่มีรถ จะเดินทางมาทีก็ลำบาก ประเดี๋ยวจะกลับไปเรียนไม่ทัน อีกอย่างคือเขาไม่เปิดกลางคืนซึ่งดันเป็นเวลาที่ต้องการอาหารพอดี ดังนั้น อมช. จึงไม่ได้ช่วยอะไรผมเท่าไหร่นัก จะว่าเรื่องมากก็ยอมล่ะ แหล่งอาหารของผมก็จะเป็นโรงอาหารคณะมนุษย์ฯ ซึ่งสะดวกและไถเงินได้มากกว่านั่นเอง

สนนราคาอาหารที่โรงอาหารก็ไม่ได้แพงอะไรมากมาย ก็พอเอาอยู่ ช่วงเวลาที่ผมจะมาอาศัยที่นี่มักจะเป็นช่วงบ่ายๆ ที่ไม่มีใครเขากินกันแล้ว ร้านค้าก็ปิดกันไปเกือบหมด จะมีหลงอยู่ร้านหรือสองร้านซึ่งเป็นโอเอซิสที่ดีสำหรับผม ร้านแรกคือร้านข้าวตามสั่ง ร้านนี้แกให้เยอะ ยิ่งสนิทแล้วยิ่งเยอะ และยิ่งเยอะมากขึ้นอีตอนจะปิดร้านนี่ล่ะ ข้าวเหลือเท่าไหร่ก็ตักมาให้หมด กับเหลือเท่าไหร่ก็รวมๆ มาให้หมด เทียบราคากับปริมาณแล้วผมจึงเห็นว่าคุ้มกว่าคลานไป อมช.เสียอีก

บรรยากาศ อมช. ในปัจจุบัน สมัยก่อนจะครึ้มๆ กว่านี้

อีกร้านคือร้านก๋วยเตี๋ยว พอเส้นเหลือน้อยแล้วก็เลยทำเป็นก๋วยเตี๋ยวรวมมิตรมันซะเลย หมี่ เล็ก ใหญ่ วุ้น ผสมกันมาให้หมด แล้วยิ่งเหลือก้นๆ หม้อเขาก็ตักให้เพียบ เครื่องเคราอะไรที่เหลือๆ ก็โกยใส่มา ถ้าบางวันฟลุ๊คหน่อย ก็จะได้น้ำแกงก้นหม้อแถมด้วยเศษเนื้อฟรีๆ กินกับข้าวเปล่าที่ได้มาจากร้านตามสั่งราคาห้าบาท แต่ดันตักไม่อั้นเพราะเขาจะล้างหม้อแล้ว ส่วนใหญ่ผมมักจะหลบมากินคนเดียวตอนบ่ายแก่ๆ เพราะเรียนไม่เหมือนชาวบ้านเขาก็เลยต้องฉายเดี่ยว

เวลาซื้อข้าวร้านไหนก็จึงมักจะติดนิสัยตีสนิทเขาไว้ก่อน ชวนคุยเรื่อยเปื่อยให้เขาจำเราได้ ยิ่งคนขายรุ่นอาวุโสจะดีมากเพราะเขาจะได้เอ็นดูเรา แล้วนิสัยคนไทยถ้ารู้จักมักคุ้นกันก็อดไม่ได้ที่จะเพิ่มนิดเติมหน่อยเป็นพิเศษ มาตอนนี้คงทำแบบนั้นยากเสียแล้ว ปูนนี้แล้วคงไม่น่าเอ็นดูสักเท่าไหร่

อีกหนึ่งเมนูกันตายก็คือบรรดาบะหมี่สำเร็จรูป ที่บ้านเขามักจะส่งกล่องยังชีพมาให้เดือนละหน กล่องที่ว่าก็คือพัสดุไปรษณีย์ขนาดใหญ่สุด ข้างในก็จะยัดบรรดามาม่าหรือสารพัดสิ่งอันที่กินได้มาให้ กล่องยังชีพนี้มักจะมาช่วงกลางเดือนซึ่งก็จะกลายเป็นเสบียงสำรองสำหรับสิ้นเดือน ซึ่งก็สามารถหาวิธีเพิ่มปริมาณได้หลากหลาย

วิธีแรกคืออาศัยผักฟรีจากแม่ค้า ใต้หอแต่ละหอจะมีร้านขายอาหารประจำ ใต้หอ ๕ ตอนนั้นมีแม่ค้ามาขายลูกชิ้นปิ้งไม้ละสามบาท ที่ผมถูกใจก็เพราะแกมีผักใส่กาละมังเตรียมไว้เป็นเครื่องเคียง ผักยอดนิยมก็คือกะหล่ำปลี ทีนี้ก็ต้องลงทุนกันหน่อย เปิดราคาที่สามบาท ลูกชิ้นหนึ่งไม้ แต่ผมโกยกะหล่ำมาเกือบครึ่งหัว แรกๆ ก็กระมิดกระเมี้ยนนิดหน่อย พอแม่ค้าเผลอก็คว้ามาเป็นกำ พอหลังๆ เริ่มสนิท แม่ค้าแกก็จำได้ ไม่รู้ว่าสงสารหรือรำคาญ แกก็เลยยกให้ซะอย่างงั้น ไม่ต้องลงทุนซื้อลูกชิ้นก็ได้ แต่ก็เกรงใจแกนะครับ ผักไม่ใช่จะถูกๆ ก็เลยไม่ได้ไปกวนแกบ่อย ก็แค่อาทิตย์ละ ๒-๓ หนเอ๊ง ผักมันก็ไม่ค่อยมีคนกิน ทิ้งไว้ก็เสียเปล่าๆ แน่ะ มีเข้าข้างตัวเองซะด้วย ที่รอดมาได้ส่วนหนึ่งก็เพราะบุญคุณแกแท้ๆ เชียว

นี่แหละครับ พอลวกเส้นเสร็จแล้วก็จะได้หน้าตาแบบนี้ แค่นี้แหละกินได้แล้ว

ต่อมาเจ้าบะหมี่ซองนี่ชักจะไม่ไหว แทนที่ทางบ้านเขาจะเก็บไว้ขาย ก็ต้องแบ่งส่งมาให้ลูกชายตัวดีกินกันตาย ผมเลยบอกว่าไม่เอามาม่าละ ขอเป็นเส้นหมี่แก้ผ้าดีกว่า อ่า … มันก็คือเส้นหมี่อบแห้งนั่นล่ะครับ แต่ว่าเขาขายกันทีถุงเบ้อเริ่ม ถุงนึงก็ห้ากิโลได้ เส้นพวกนี้ก็คือที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเขาซื้อกันทีละสิบๆ โล มาขาย ถ้าไฮโซหน่อยก็ตราไวไว สมัยก่อนจะมีเส้นหมี่ตราเอราวัณ อันนี้ดังมาก ไม่งั้นก็จะเป็นพวกที่ไม่มียี่ห้อ ทำมาจากโรงงานใส่ถุงพลาสติกใสมาขายตามร้านขายของชำ อันนี้คือแก้ผ้าของแท้ เห็นหมดเลย ไม่มีตราสินค้ามาบดบัง แล้วราคามันถูกกว่ามาม่าเป็นซองเสียอีก เขาเรียงกันเป็นแพซ้อนเป็นตั้งๆ กิโลนึงไม่ถึงห้าสิบบาท ถ้าราคานี้ซื้อมาม่าได้ซักสิบซอง แต่ถ้าเป็นเส้นหมี่แก้ผ้านี่เอามาต้มได้ ๒๐-๓๐ ชามเชียวนา วิธีกินก็ไม่ยาก แบ่งเอามาแช่น้ำ พอมันนิ่มก็ต้มกับน้ำเดือดจะได้เส้นหมี่จืดๆ หนึ่งชาม จะเรียกต้มคงไม่ได้เพราะไม่มีหม้อ มีแต่กาไฟฟ้า ก็คือเติมน้ำร้อนลงไปดื้อๆ เติมผงซุปลงไปพอได้รส ไม่งั้นก็ผงปรุงรสมาม่าที่เหลือเก็บ แค่นี้ล่ะครับ มีแค่น้ำแกงกับเส้น เล่นเอาอิ่มท้องแตก ถ้ามีตังค์หน่อยก็เพิ่มลูกชิ้นกับผักฟรีจากแม่ค้า

ถ้าไม่อาศัยผักฟรีจากแม่ค้าก็ลงทุนอีกหน่อย ซื้อผักกาดดองกระป๋อง เอาแบบยี้ห้อถูกๆ เอามาใส่กินกับเส้นหมี่นี่ล่ะ กระป๋องนึงกินได้ ๒-๓ วัน เอาแค่พอได้รสเค็มๆ เปรี้ยวๆ ขนาดทุกวันนี้ยังกินแบบนี้อยู่เลยนะครับ สงสัยจะติดเอาเสียแล้ว บางทีก็เป็นปลากระป๋อง ซึ่งถ้าไม่ได้ซื้อเองก็เอามาจากที่เขาเอามาใส่บาตรนั่นล่ะครับ หลวงพ่อท่านขนกลับไม่หมด จะทิ้งเอาไว้ใยครับ แล้วก็ไม่ได้คิดว่าบาปอะไร ท่านแบ่งให้ผมกินนี่ถือว่าได้บุญด้วยนะครับ ว่าไปนั่น

ถ้าคราวไหนซื้อก๋วยเตี๋ยวกลับมา ก็ขอน้ำแกงแม่ค้าเขามาเพิ่ม ยิ่งเป็นก้นหม้อยิ่งดีครับ เข้มข้นมาก เอามาผสมน้ำกินต่อได้อีกหลายชาม เสียอย่างเดียวสมัยนั้นมันไม่มีตู้เย็นเก็บ เก็บไว้สองวันก็เต็มที่แล้ว เครื่องเคราที่ได้มาก็แบ่งเก็บไว้ ลูกชิ้นหนึ่งลูกแบ่งได้สี่ส่วน ทยอยไว้กินมื้อหน้า ที่เล่ามานี่อาจจะดูเว่อร์เกินไปหน่อย แต่ตอนนั้นมันเป็นอย่างนี้จริงๆ

นึกๆ ย้อนไปแล้วไม่รู้รอดมาได้ยังไงนะครับเนี่ย  กินไปได้

(ยังมีต่อนะครับ วิธีการหาเงินของผม)

เล่าความหลัง: บันทึกชีวิตต้องรอด (ตอนแรก)

ตอนที่ต้องย้ายไปเรียนที่เชียงใหม่นั้น ผมจำไม่ค่อยได้ว่าทำไมที่บ้านเข้าถึงปล่อยให้ไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะห่วงเลย ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีครับเพราะผมไม่อยากให้เขาห่วงสักเท่าไหร่ เพราะขืนถ้าห่วงมากนักเดี๋ยวจะพาลอดไปเชียงใหม่ ถึงอย่างนั้นเขาก็กำชับนักหนาว่าอยู่ไกลหูไกลตา ต้องดูแลตัวเอง รับผิดชอบตัวเอง แล้วก็ยกกระเป๋าเดินทางใบโตยัดข้าวของถีบส่งขึ้นรถไฟทันที

ก็แปลกใจตัวเองอีกเช่นกันว่าทำไมถึงไม่กังวลอะไรเลย เป็นครั้งแรกที่ต้องย้ายออกมาอยู่ไกลบ้าน ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็ต้องกินเวลาถึงสี่ปี อาจเป็นเพราะนึกสนุกมากกว่าที่จะคิดอย่างอื่น ทุกอย่างเป็นประสบการณ์ที่น่าลิ้มลองไปหมด แต่ปัญหาการเอาตัวรอดที่นั่นนับว่าใหญ่เอาการ ประเด็นใหญ่คือเรื่องเงินๆ ทองๆ ที่บ้านผมเขาประกาศชัดเจนว่าไม่ได้มีเงินส่งให้มากมายอะไร ดังนั้นอะไรประหยัดได้ให้ประหยัด ถ้าหาเงินเองได้ก็ยิ่งดี

สมัยเรียนที่สวนฯ ช่วง ม.ปลาย นี่ผมก็เริ่มสะสมเงินบ้างเหมือนกัน ได้มาจากการเป็นมือปืนรับจ้างเขียนแบบแทนชาวบ้าน ตอนขึ้น ม.๔ เขาจะให้นักเรียนเลือกว่าจะเรียนสายอะไร ก็แบ่งกันเป็นวิทย์-ศิลป์ เหมือนโรงเรียนอื่นๆ แต่ที่นี่จะเป็นที่รู้กันว่าห้องไหนเรียนเพื่อวางเป้าจะเอ็นท์เข้าคณะอะไร อย่างสายวิทย์ถ้าเป็นพวกห้อง ๗ (ถ้าจำไม่ผิด) พวกนี้เป็นพวกเด็กเก่ง เอาแต่เรียน พวกนี้จะเป็นว่าที่คุณหมอ ห้อง ๑ ห้อง ๓ พวกนี้สายวิศวะแน่ๆ ของผมนี่ห้อง ๒ เรียนสายวิทย์ที่ไม่มีชีวะ แต่มีศิลปะ ห้องผมก็สถาปัตย์ยกกระบิ แต่ก็ไปทางวิศวะได้เหมือนกัน ตอนนั้นไม่ได้คิดไกลไปถึงขนาดนั้นหรอกครับ ที่เลือกสายนี้เพราะมันเรียนน้อย เลิกเร็วกว่าคนอื่น บ่ายสามก็ว่างแล้ว ออกมาเตะบอลได้ คิดตื้นจังนะครับตอนนั้น

ทีนี้ในจำนวนสามสิบคน มันก็จะมีพวกที่รังเกียจวิชาศิลปะเข้ากระดูก บางคนก็มองว่ามันไม่เข้าทาง และบางคนก็มองว่าเสียเวลาเปล่าๆ พวกหลังนี่หัวดีกันทั้งนั้น แต่ก็เกเรสุดตีน โดนฝ่ายปกครองหมายหัวกันทุกคน เบื่อๆ ก็โดดเรียน ปีนรั้วออกไปแทงสนุ้ก เวลาเรียนก็นอน แต่ตอนนี้ไอ้พวกนี้เงินเดือนเป็นแสน ทำงานเป็นระดับเจ้านายทั้งนั้น เอ็นท์ติดคณะดีๆ ทุกคน ทำเอาพวกอาจารย์อึ้ง พวกมันบอกว่ามาโรงเรียนเพื่อรอเวลาเตะบอล ที่ครูสอนน่ะมันรู้เรื่องหมดแล้ว ขี้เกียจฟัง ไอ้ห่า กูตั้งใจแทบตายเสือกยังต๊อกต๋อย รู้งี้ตามมันไปซะก็คงดีนะเนี่ย

เจ้าพวกที่ไม่เอาศิลปะนี่มีอยู่สิบกว่าคน ที่เหลือนี่ฝีมือน้องๆ เพาะช่างกันทั้งนั้นนะครับ ชั่วโมงเขียนแบบผมก็รับเลย กูเขียนส่งแทนพวกมึงให้ ขอแผ่นละยี่สิบ หวานผมสิครับ ส่วนมากอาจารย์ก็ให้เขียนรูปทรงต่างๆ เทอมนึงก็ประมาณ ๒๐-๓๐ แผ่น แผ่นละ ๒๐ บาท ตีกลมๆ ๑๐ คนก็พอ เท่าไหร่คิดดูละกัน แล้วยังอาจหาญการันตีคะแนนให้ด้วยนะครับ ถ้าต่ำกว่า B ผมไม่เอาตังค์ แต่เกือบทุกครั้งถ้าไม่ A ก็ A- ล่ะ

จริงๆ แล้วเคล็ดลับง่ายนิดเดียว เพื่อบางคนมาถามว่าทำไงถึงได้ A ก็แค่รักษางานให้สะอาด ลายเส้นน่ะมันพัฒนากันได้ แค่เด็กมัธยม เขาไม่จริงจังอะไรมากหรอกครับ แต่งานพวกมันใช้คำว่าโสโครกอาจจะน้อยไป ถ้างานสะอาด ดูรวมๆ แล้วมันก็ดีเองแหละ แล้วอีกอย่างคือห้ามม้วนมาส่ง โธ่ ส่งงานอาจารย์เป็นม้วนๆ เขาให้ C ก็บุญแล้วครับ

เรื่องกลัวว่าอาจารย์จะจับได้ก็ไม่ต้องกังวล แต่ละแผ่นผมก็จะเขียนด้วยสไตล์ที่ต่างกัน ลายเส้นไม่เหมือนกัน ส่วนลายมือก็ของหมูๆ ปลอมลายมือพวกมันง่ายจะตาย เขียนซ้ำๆ กันมากเข้า แผ่นหลังๆ ผมก็ไม่ต้องดูแบบเลย คล่องเลยเชียวล่ะ แต่พอถึงเวลาสอบจริงก็แล้วแต่พวกมึงล่ะนะ อันนี้ไม่เกี่ยวกูละ

แต่เราไม่ได้เรียนเขียนแบบกันตลอด บางเทอมก็เรียนศิลปะวาดๆ เขียนๆ มันก็มาขอเอาชิ้นที่ผมทิ้งแล้วไปส่งแทน ทำนองว่าขอให้มีส่งเถอะ คะแนนเท่าไหร่ไม่ว่า พวกนี้ไม่กลัวคะแนนน้อยครับ แต่กลัวติด ร. มากกว่า ถ้างานชิ้นไหนมีคนอยากได้หลายคน ผมก็เปิดประมูลแม่งเลย

กลับมาที่เชียงใหม่กันอีกที ที่นี่ไม่มีใครมาจ้างเขียนแบบเหมือนเดิมแล้วสิครับ เรียนมหาลัยแล้วก็ตัวใครตัวมันล่ะ เกรดเทอมแรกออกลมแทบใส่ครับ บอกตรงๆ ว่าปรับตัวไม่ทัน ไม่รู้แม่งสอนห่าอะไร เข้ามาพูด ๆ ๆ ไม่รู้ตัวเลยว่าเค้ากำลังสอน จนเทอมที่สองนั่นแหละถึงจับทางได้ อ่านหนังสือมากขึ้น ยิ่งวิชาสายมนุษยศาสตร์-สังคมศาสตร์ ที่ต้องคิดวิเคราะห์ยิ่งเข้าทาง กลายเป็นวิชาโปรดไปเลย

หอ ๕ ชาย สมัยก่อนมันไม่ได้ดูดีแบบนี้หรอกนะ

นอกจากจะปวดกบาลกับเรื่องเรียนแล้ว ยังต้องปวดกบาลกับการจัดสรรเงินทอง ช่วงสองปีแรกผมอยู่หอใน คือหอที่ทางมหาลัยเขาจัดไว้ให้ ราคาถูกโฮก เทอมละ ๘๐๐ บาทมั้งในยุคนั้น น้ำไฟฟรี แต่เด็กหลายคนยังนิยมไปอยู่หอนอกด้วยความที่มันสะดวกและอิสระ แต่ผมว่าหอในสะดวกกว่านะ ยิ่งคนที่เงินทองมีไม่มากพอจะไปเช่าหอนอกเดือนละสองพัน อยู่แบบถูกๆ ที่หอในก็คือสวรรค์แล้ว

ตอนนั้นผมได้เงินจากทางบ้านเดือนละสองพัน รวมหมดทั้งค่าหน่วยกิต ค่ากิน ค่าอุปกรณ์การเรียน ค่าโน่นนี่ หมดแล้วหมดกัน บางคนนี่สองพันยังไม่พอค่าหอเลยนะครับ แต่ของผมนี่รวมทุกอย่าง ไม่ต้องแปลกใจว่าผมอยู่รอดมาได้ยังไง ก็หน้าด้านขอเขาเอาสิครับ

มาย้อนคิดเอาตอนนี้ก็นึกไม่ออกว่าขอเขาไปได้ยังไง แต่ตอนนั้นไม่สนล่ะ ขอดื้อๆ เลย แต่ก็ขอเฉพาะเพื่อนสนิทกันทั้งนั้น ดังนั้นใครที่สนิทกับผมก็อาจจะซวยหน่อยที่ต้องโดนไถบ่อยๆ โดยเฉพาะช่วงสิ้นเดือน

ตอนท้องหิวนี่มันไม่สนุกเลยนะครับ บางทีคนที่เขาลักเล็กขโมยน้อยนั่นก็อาจเพราะชั่ววูบจริงๆ ทำยังไงก็ได้ให้ท้องมันอิ่ม นับเป็นโชคของผมที่มีเพื่อนดี แต่อาจเป็นโชคไม่ดีของพวกมันที่มีเพื่อนอย่างผม

เริ่มจากขอเศษเหรียญเล็กๆ น้อยๆ ก่อน สองบาทสามบาทก็เอา พอหลังๆ มันจับทางได้ เดินเข้ามาในโรงอาหาร เพื่อนๆ ก็จะควักเหรียญมาวางบนโต๊ะ บาทนึงบ้าง ห้าบาทบ้าง ไม่เกี่ยงจำนวนครับ ดูเหมือนเดินเก็บค่าคุ้มครองก็ไม่ปาน บางวันก็ไม่ได้ขอนะครับ แต่พวกมันก็ยังศรัทธาวางเงินไว้ ผมก็ไม่ขัด เก็บมาไว้ก่อน

เฮียนก เคยกล่าวสุนทรพจน์ถึงผมที่น่าจดจำไว้ว่า “มึงนี่น่าจะเป็นคนเดียวที่เรียนจบโดยที่ทางบ้านไม่ต้องส่งเงินให้ แถมยังเสือกมีเงินเก็บอีกตังหาก” ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แค่พอเอาตัวรอดไปได้ก็พอ

มีอยู่หนหนึ่งที่ผมต้องไปกับพวกเด็กโบราณคดี ไปดูเมืองเก่าที่เวียงกุมกาม ดันเป็นตอนปลายเดือนที่เงินหมดพอดี วันนั้นไม่มีเงินติดตัวซักบาท โชคดีที่ไปรถมหาลัยไม่ต้องเสียเงิน แต่โชคไม่ดีตรงที่เพื่อนที่ไปด้วยดันไม่สนิท จะบอกว่าแทบไม่รู้จักกันเลยก็ว่าได้ ตอนบ่ายเขาแยกย้ายไปหาอะไรกินกัน ผมก็หลบมานอนบิดไปบิดมาบนรถดูเวลาว่าเมื่อไหร่จะกลับเสียทีวะ

อันที่จริงเดือนละสองพันในตอนนั้นมันก็พออยู่ได้นะ แต่ก็ต้องเขียมสุดฤทธิ์และลุ้นกันถึงวันสุดท้ายจริงๆ ผมจึงเริ่มคิดวิธีหาอาหารแบบประหยัดเพื่อให้เงินสองพันมันต่อชีวิตให้นานที่สุด

(เดี๋ยวตอนหน้าจะมาเล่าเพิ่มว่าอยู่รอดยังไงกับเงินสองพันบาท)

เล่าความหลัง: คิดถึง “คุณนวลผ่อง”

ครั้งที่แล้วเล่าถึง อีคุณเหม็น พาหนะคู่ใจที่เกือบพาผมไปเยี่ยมท่านยมฯ ก็เลยนั่งระลึกว่าเคยร่วมทุกข์ร่วมยากอะไรกับมันมาอีกมั่ง ร่วมสุขนั่นหายากเต็มทน แต่จะว่าไปถ้าไม่มีมัน ก็คงลำบากอยู่เหมือนกัน เอาเป็นว่าก็ขอขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆ ละกันนะอีคุณเหม็น (ถึงจะมีไม่มากก็เถอะ) แล้วว่างๆ จะกรวดน้ำไปให้

ความจริงนอกจากเรื่องที่มันเกือบพาผมไปตายครั้งนั้นแล้ว คุณเหม็นยังมีเรื่องป่วนอีกหลายเรื่อง เหตุผลหนึ่งก็มาจากสภาพร่างกายของคุณเธอนั่นแหละ นังเปิ้ล เพื่อนสุภาพสตรีสุดแสบเป็นคนเดียวในทางช้างเผือกนี้ (นอกจากผมกับเฮียนก) ที่ได้สัมผัสเบาะอันอ่อนนุ่มของอีนังเหม็นร่อนไปไหนมาไหน

ช่วงนั้นผมมีหน้าที่ต้องรับเสด็จคุณเปิ้ลจากหอพักมาเรียนทุกๆ เช้า แล้วก็พามันไปไหนต่อไหนตามแต่จะบัญชาจนถึงเวลาเย็นที่คุณเธอจะเสด็จกลับ โดยขากลับนี้ก็แล้วแต่คุณเธอว่าจะมีชายหนุ่มารับกลับ หรือจะเป็นเพื่อนคนไหนที่เธอจะเกาะตามไปได้ หรือบางครั้งเธอก็กวักมือหยอยๆ เรียกให้ผมพากลับวัง ทีนี้ด้วยสภาพร่างกายของนังเหม็นที่ลำพังผมคนเดียวล่ะก็คงพอไหว แต่เมื่อมีสาวเปิ้ลซ้อนท้าย มันก็เริ่มจะงอแง

ความจริงเจ้าเปิ้ลตัวนิดเดียวเอง ไม่ได้หนักอะไรมากมาย เวลาร่อนไปร่อนมาก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ แต่พอเวลาต้องขี่ขึ้นเนินนี่สิ คุณเหม็นเริ่มจะแสดงอาการ ใน มช. มีทางที่เป็นเนินอยู่สามสี่แห่ง เส้นที่ผมผ่านประจำคือเนินทางขึ้นตรงสำนักหอสมุดซึ่งไม่ได้ชันอะไรมาก แต่คุณเหม็นก็พาลจะสิ้นใจเสียให้ได้เวลาขึ้นเนินนี้ ดังนั้นพอขี่ผ่านหอสองชายมาหน่อยนึง ผมก็ต้องส่งคุณหญิงเปิ้ลลง ให้เธอเดินจนพ้นเนินนั่นแหละถึงจะขึ้นไปต่อได้ ซึ่งก็เอาแน่ไม่ได้นะครับ บางวันมันก็อึดใจหาย ขี่รวดเดียวผ่านฉลุย คือเอาแน่เอานอนกะมันไม่ได้จริงๆ จนเจ้าเปิ้ลสาปส่งว่าเอามันไปทิ้งเสียทีเถอะวะ

ก่อนที่ผมจะได้อีนังเหม็นคันนี้มา ผมก็มีรถเป็นของตัวเองเหมือนกันนะครับผม เป็นยามาฮ่ารุ่นส่งแก๊ส ผมเรียกชื่อรุ่นไม่ถูกหรอก เคยเห็นรถเครื่องคันใหญ่ๆ ทรงโบราณที่ร้านแก๊สเขาชอบเอาไว้ส่งแก๊สกันไหมล่ะครับ รถรุ่นนี้มันจะยาวกว่าชาวบ้าน มีถังน้ำมันอยู่ด้านหน้า เบาะนั่งจะยาวเป็นพิเศษ เขาเลยดัดแปลงเอาไว้วางถังแก๊ส เวลาผมขี่มันไปไหนมาไหนก็มักจะมีเสียงถามไล่หลังว่า มึงจะไปส่งแก๊สที่ไหน

ไม่ใช่คันนี้หรอกนะครับ แต่คุณนวลผ่องเธอมีหน้าตาคล้ายๆ แบบนี้ล่ะ สีนี้เลยด้วย

เธอชื่อว่า “คุณนวลผ่อง” ครับ เป็นชื่อที่ผมนำเสนอมาก เพื่อนๆ ในรุ่นรู้จักกันดี หล่อนเป็นรถมือที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้ครับ แต่ก่อนจะมาถึงมือผมเธอผ่านมือวินรับจ้างคนหนึ่งแถวบ้านผมที่กรุงเทพ บังเอิญเขารู้จักกับคุณนายแม่พอดี แกเลยถามว่าจะขายมั้ย เพราะเห็นจอดมานมนาน สุดท้ายก็ตกลงราคากันที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ครับ คุณพี่เจ้าของคนเก่าลงทุนพาผมซ้อนวนราชดำเนินตั้งสองสามรอบ ก่อนจะพามันไปส่งที่ นิ่มซี่เส็ง ให้ขนขึ้นไปเชียงใหม่ เป็นการการันตีให้ผมเห็นว่ามันยังใช้ได้อยู่ ซึ่งมันก็ใช้ได้จริงๆ นั่นแหละ

ช่วงสองสามเดือนแรก คุณนวลผ่องเป็นรถที่ดีมากๆ สตาร์ทเบาๆ เครื่องเธอก็ติด ขี่นิ่มและสบายตูดมาก เป็นรถที่แทบจะไม่รู้สึกสะเทือนเลย เพราะเธอเป็นรถร่างใหญ่ก็เลยเหมาะกับผมพอดี ที่สำคัญเธอเดินเครื่องได้เงียบสงบมาก ถ้าเทียบกันแล้ว นังเหม็นน่าจะเป็น “อีลำยอง” แห่งทองเนื้อเก้าที่ปากจัดส่งเสียงแว้ดๆ แปดหลอด แต่นวลผ่องน่าจะเปรียบได้กับ “คุณหญิงกีรติ” แห่งข้างหลังภาพ สตรีผู้สูงศักดิ์ที่กำลังใกล้สิ้นใจเพราะความรัก ที่เปรียบแบบนี้เพราะผมมารู้เอาทีหลังว่าที่คุณนวลผ่องเธอไม่ค่อยส่งเสียงนั้นเป็นเพราะเธอไม่สบาย

หลังจากผ่านช่วงโปรโมชั่นสองเดือนแรก คุณหญิงกีรติ เอ้ย คุณนวลผ่องก็เริ่มแสดงอาการให้เห็น เธอยังสตาร์ทแชะเดียวติดเหมือนเดิม แต่เธอมักจะขี้เกียจวิ่งกลางทางเสมอ และบ่อยครั้งที่เธอดันมาขี้เกียจเอากลางสี่แยก ถึงอย่างนั้นผมก็ยังพาเธอไปรับส่งเจ้าเปิ้ลอยู่เช่นเคย (เจ้าเปิ้ลนี่เป็นผู้หญิงที่โชคดีมากๆ ที่ได้รับเกียรติซ้อนท้ายทั้งนังเหม็นและคุณนวลผ่อง เพื่อนๆ คนอื่นไม่มีโอกาสแบบนี้นะครับ) จนเข้าสู่เดือนที่สี่ อาการป่วยของเธอก็เริ่มทรุดลง

ความจริงจะเรียกว่าป่วยคงไม่ได้ เรียกว่าพิการน่าจะถูกเรื่องกว่า ผมมาสังเกตเอาภายหลังว่าล้อทั้งสองของคุณนวลผ่องเธอเกือบจะหมดสภาพแล้ว ยางนอกนั้นมีรอยฉีกเป็นทางยาว แต่ผมก็ยังใช้งานเธอมาเรื่อยจนยางในเริ่มรั่ว รั่วบ่อยประมาณเดือนละครั้ง ยางหน้าบ้างยางหลังบ้างสลับไป ช่างที่อู่เขาบอกว่าเพราะยางนอกมันเสื่อมสภาพก็เลยส่งผลถึงยางในและบอกให้ผมเปลี่ยนเสียที ขืนขี่ไปแบบนี้มันอันตราย แต่ตอนนั้นมันไม่มีตังค์นี่สิครับ ลำพังแค่เปลี่ยนยางในก็ลำบากอยู่แล้ว บางเดือนผมก็ต้องจอดเธอทิ้งไว้เพราะไม่มีเงิน ต้องค่อยๆ สะสมทีละน้อยจนครบถึงจะพาเธอเข้าอู่ได้ ดังนั้นยางนอกที่ช่างเขาบอกว่าเส้นละเจ็ดร้อยกว่านั่นก็จงลืมไปได้เลย

ยามที่คุณนวลผ่องเธออาการดีก็ดีใจหายนะครับ เปิ้ลยังเคยบอกเลยว่ามันนั่งสบายและนิ่มมาก ผมก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ คลัชก็นิ่ม เบรกก็ดี คือดีจนผมพอใจเชียวล่ะ จนกระทั่งโรคร้ายเริ่มแสดงอาการหนักขึ้น ซึ่งผมได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ได้ดูแลเธอให้ดีพอ จนเข้าเดือนที่ห้า คุณนวลผ่องก็เริ่มเข้าอู่ถี่ขึ้นด้วยอาหารเล็กๆ น้อยๆ แถว มช.นั้นมีร้านซ่อมรถเครื่องเยอะครับ นักศึกษาที่นั่นขี่รถเครื่องกันเป็นปกติ ทั้งด้านหน้าและด้านหลังจึงมีร้านซ่อมเรียงรายให้เลือกใช้บริการ ขนาดใน มช.เอง บ้านพักเจ้าหน้าที่เขาก็ยังเปิดเป็นร้านซ่อมจิปาถะ แน่นอนว่าคุณนวลผ่องเธอย่อมเคยใช้บริการมาแล้วทุกที่ ผมมีร้านประจำอยู่แห่งหนึ่งอยู่ในซอยวัดช่างเคี่ยน ผมพาคุณนวลผ่องเข้ามาครั้งแรกด้วยอาการเครื่องดับ จากนั้นก็แวะมาเปลี่ยนยาง ถ่ายน้ำมันเครื่อง แล้วก็เริ่มหนักขึ้นเป็นสตาร์ทไม่ติด แบตหมด ฯลฯ

ผมใช้บริการเสียจนช่างที่ร้านเริ่มคุ้นเคย มีครั้งหนึ่งที่อาการเธอหนักมากเพราะปลุกอย่างไรเธอก็ไม่ยอมตื่น (สตาร์ทไม่ติด) ผมรีบพาเธอมาที่อู่แต่เช้า ช่างเรียกผมเข้าไปจับเข่าคุย บอกว่าให้พยายามทำใจไว้เสียแต่เนิ่นๆ ช่างบอกว่าคุณนวลผ่องเธออาการทรุดหนัก ความจริงเธอจะเป็นรถที่ดีมากๆ ถ้าผมยอมปลูกถ่ายอวัยวะเธอใหม่ทั้งหมด เพราะอายุและอวัยวะภายในของเธอมันโทรมสุดๆ ถ้ายอมโมเครื่องใหม่รับรองว่าเด็ด ขนาดช่างเองยังบอกว่ารถรุ่นนี้สวยและคลาสสิก จับแต่งหน่อยล่ะสวยแน่ๆ แต่จะให้ทำอย่างไรล่ะครับ ผมมันจน ไม่มีเงินพอจะรักษาเธอได้นี่นา ก็เลยบอกช่างไปว่าจะเป็นอย่างไรก็ให้เป็นไปเถิด ผมทำใจได้แล้ว ถ้าเธอจะไปจริงๆ ผมก็ไม่รั้งเธอไว้หรอก แต่ตราบใดที่ยังไหว ผมก็ยังต้องอาศัยเธออยู่ดี

ผมยืดอายุเธอได้พอสมควรหลังจากได้เงินมาก้อนหนึ่ง ยอมเปลี่ยนยางเส้นนอกไปหนึ่งเส้น การเปลี่ยนถ่ายอวัยวะครั้งนั้นทำผมสูญเงินไปเกือบเจ็ดร้อย แต่ก็นับว่าคุ้มเมื่อคุณนวลผ่องมีท่าทีที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จนผมอาจหาญถึงขั้นที่พาเธอขึ้นไปอ่างเกษตร ระหว่างนั้นเธอก็มีป่วยกระเสาะกระแสะบ้างประปราย การที่ต้องอยู่กับคุณนวลผ่องทำให้ผมเริ่มรู้เรื่องกลไกอะไรบ้างพอสมควร จากทริกที่ช่างแนะนำผมว่าให้เช็ดหัวเทียนเวลาฝนตก ปรับเบรกให้ตื้นลึกตามต้องการ หัดดูแบตเตอรี่ ดูน้ำมันเครื่อง ดูคลัช ดูโน่นนี่

แล้ววันนั้นก็มาถึง มันเป็นวันที่ฝนตกแต่เช้า ผมพาคุณนวลผ่องไปเรียนตามปกติ สายๆ ก็แวะเข้าห้องสมุดอยู่ที่นั่นจนถึงบ่าย วันนั้นฝนตกปรอยๆ ตลอดทั้งวัน จนผมจะกลับหอเธอก็ไม่ยอมตื่น ผมขุดความรู้ที่ช่างสอนไว้ทั้งหมดมาใช้ แต่เธอก็ไม่ตื่น ผมเริ่มใจเสียละ ผ่านไปเป็นชั่วโมง ผมคิดว่าเธอคงอยากพัก ก็เลยทิ้งเธอไว้ซักพักจนเริ่มเย็น กลับมาคราวนี้เธอสตาร์ทติด แต่เธอวิ่งเหมือนคนหมดแรง ถึงอย่างนั้นก็ยังอุตส่าห์พาผมกลับถึงหออย่างปลอดภัย

พอเลี้ยวเข้าที่จอดรถปั๊บเธอก็เริ่มมีอาการกระตุก เธอส่งสียงร้อง แอ่ก! แล้วก็เงียบสนิท นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณนวลผ่องได้รับใช้ผม ผมคิดว่าเธอคงอยากจะทำหน้าที่เป็นครั้งสุดท้ายถึงได้ใช้พลังทั้งหมดที่มีพาผมกลับที่พักจนได้ในที่สุด สิริเวลาที่เธอร่วมทุกข์ร่วมสุขกับผมได้ราว ๑๑ เดือน

ผมส่งข่าวให้คุณนายแม่รู้ คุณนายแม่บอกว่าคุณพี่วินเจ้าของเดิมเขายินดีจะซื้อคืนเอากลับไปยกเครื่องใหม่ ผมจึงส่งร่างของเธอกลับมากรุงเทพเหมือนกับตอนที่เธอมาเชียงใหม่ ด้วยบริการของ นิ่มซี่เส็งขนส่ง ตอนที่ผมรู้ว่าเจ้าของเก่าเขาจะซื้อคืนผมก็รู้สึกดีใจที่เธออาจจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่รู้ว่าถ้าได้เจอกันอีกครั้งเธอจะยังจำผมได้รึเปล่า

ผมไม่ได้บอกเขาไปหรอกว่าผมตั้งชื่อให้เธอว่า “คุณนวลผ่อง” ผมมารู้เอาตอนกลับมากรุงเทพแล้วว่าคุณพี่วินคนนั้นแกอพยพย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดแล้ว แต่ก็ไม่ได้ข่าวของคุณนวลผ่องอีกเลย

เล่าความหลัง: วันที่ผมบุกถล่มสภาอาจารย์ มช. !

วันนี้ อ้ายคุณน้องกบ รุ่นน้องถอยหลังผมไปสองปีโพสต์รูปอ่างแก้วมาให้ดู เห็นแปลกตา เพราะเขาปรับภูมิทัศน์เสียใหม่จนดูสดใสสบายตา มีสะพานเล็กๆ ยื่นลงไปในอ่าง สมัยก่อนไม่มี ที่เห็นมีก็คือเจาะเป็นช่องคอนกรีตเว้นเป็นรูปตัววี ให้น้ำมันทยอยไหลระบายลงมา พื้นที่รอบๆ ก็ปล่อยไปตามมีตามเกิด ซึ่งไม่ค่อยมีอะไรนอกจากต้นไม้และต้นไม้ หากเดินเลาะลึกเข้าไปก็จะเป็นที่ว่าง เมื่อก่อนมีเก้าอี้หินให้นั่งเล่นพักผ่อน แต่ต่อมาเขาก็รื้อออก เพราะมันดูไม่ค่อยปลอดภัยนักตอนดึกๆ

อ่างแก้วนี่เป็นที่พักผ่อนคลาสสิกของเด็ก มช. ทั้งที่มันไม่มีอะไรพิเศษเลยจริงๆ นอกจากแอ่งน้ำกว้างๆ แค่นั้น ดีที่มันโล่งและลมโกรกเย็นสบาย ช่วงเย็นๆ จะมีหนุ่มสาวมานั่งเอาหัวซบกันให้เป็นที่อิจฉาของคนที่ไม่มีคู่ เวลาเดินผ่านอยากจะสะกิดให้มันกลิ้งลงอ่างเสียจริง บางทีก็มาจ๊อกกิ้งกัน ใครๆ ก็เข้ามาใช้ได้ครับ บางคนก็เอาหมามาวิ่งเล่นกันสนุกสนานก็มี

ขอบคุณรูปจาก FB คุณน้องกบเคโระ

กิจกรรมที่ผมพึ่งพาเจ้าอ่างแก้วนี่มีไม่กี่อย่าง ช่วงบ่ายๆ ที่ว่างระหว่างรอเรียนก็อาศัยมานอน เพราะผมเรียนไม่ตรงกับชาวบ้านก็เลยว่างไม่ตรงกับคนอื่น บางทีก็หลับยาวจนไม่ได้เข้าเรียน ตกดึกถ้าสมาชิกครบคนก็หอบน้ำมึนหัวมาถองกัน บรรยากาศมันรื่นรมย์จริงๆ แล้วสมัยนั้นเขายังไม่เคร่งครัดเรื่องระเบียบมากนัก จะนั่งโจ้กันโต้รุ่งก็ตามสะดวก

มานั่งนึกดูชีวิตใน มช. นี่ผมก็มีส่วนในการก่อเรื่องเอาไว้บ้างเหมือนกัน พอใช้คำว่า “ก่อเรื่อง” ก็คงพอเข้าใจว่าไม่น่าจะใช่เรื่องดีแน่ๆ ที่พอจะนึกออกก็มีอยู่สองครั้ง ครั้งแรกนั่นเป็นผู้สังเกตการณ์มากกว่า ส่วนครั้งที่สองนั่นเป็นคนลงมือเองเลยล่ะ

อีตอนปีหนึ่งนั้นยังอาศัยอยู่ หอใน หอในก็คือหอพักที่ทางมหาลัยเขาจัดไว้ให้ ส่วนใครที่ไปอยู่หอเอกชนข้างนอกเราก็เรียกว่าหอนอก ตอนนั้นอยู่กันสามคน เป็นเด็กสวนฯ ทั้งหมด จับมือทำสนธิสัญญากันตั้งแต่ตอนรายงานตัว ก็มีผม มี ไอ้ชิ้ง เด็กวิศวะ และ ไอ้ป๋อม เด็กบริหารฯ คณะไอ้ป๋อมนี่สาวตรึมพอๆ กับคณะมนุษย์ ตอนยังเป็นปีหนึ่งแต่ละคนก็ต้องเข้าคอร์สรับน้องกันตลอด กว่าจะเจอกันก็ค่ำๆ ไอ้ชิ้งนั่นกลับมาก็สี่ห้าทุ่ม วิศวะมันซ่อมกันหนัก บริหารเขาก็เอาเรื่องอยู่ ส่วนผมนี่สบายสุด เด็กมนุษย์ฯ จะอะไรนักหนา ดังนั้นผมจึงมักออกไปแรดที่คณะบริหารฯ เพราะมันเข้าง่ายกว่าวิศวะที่ไม่รู้จะหวงไปไหน ทำยังกะค่ายทหาร อีกอย่างหนึ่งพวกบริหารฯ ก็อยู่หอเดียวกันเยอะพอสมควร

กลายเป็นว่าผมก็เสือกไปแรดรู้จักเด็กบริหารซะอย่างนั้น ไปดูหนัง กินเหล้า เฮๆ ไปกับเค้าเฉย ยิ่งสาวๆ เยอะด้วยก็ยิ่งชอบ ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ แค่นั่งดูนั่งคุยเพลินๆ ก็พอแล้ว

หอ ๕ ชาย ในปัจจุบัน สมัยก่อนไม่ได้สวยงามแบบนี้นะ ต้นไม้ดอกไม้ก็ไม่ได้สวยแบบนี้

สมัยนั้นเราสามคนยังไม่มีรถใช้ ปีหนึ่งน่ะผมยังขี่รถเครื่องไม่เป็นด้วยซ้ำ อาศัยเกาะไอ้ป๋อมไปโน่นไปนี่ ซึ่งมันก็เอารถเพื่อนมาใช้อีกที ชื่อน้องหยี เป็นสาวหมวยน่ารัก แต่ดันมีแฟนซะแล้ว หยีมันก็ไปกะแฟน ส่วนรถก็ถูกไอ้ป๋อมยึดมาใช้ เรื่องมันเกิดช่วงปลายๆ ปีหนึ่ง ซักตีสี่กระมังขณะที่หลับเพลินๆ ไอ้ป๋อมก็โซเซกลับมาหลังจากออกไปแรดตั้งแต่หัววัน เราก็ไม่ได้สนใจอะไร มาตกใจเอาตอนเช้า ตอนเห็นสภาพมันเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ เลือดกระฉูด เสื้อผ้าเปียกปอน น้ำหยดเป็นทางมาตั้งแต่หน้าหอ คือเห็นสภาพแล้วเป็นใครก็อดคิดไม่ได้ว่ามันพาสังขารกลับมาได้ยังไง ผมกะไอ้ชิ้งก็โวยวายเลย ลุกไปโรงหมอเลยมึง เดี๋ยวก็ตายห่าซะหรอก แม่งก็งึมงำ แผลจิ๊บๆ กูไม่ไป กูจะนอน

เราก็พอเดาได้ว่าเมื่อคืนมันต้องเมาปริบมาแน่ๆ ปัญหาคือมันได้แผลมายังไง และที่เปียกปอนนี่มันไปตกคูที่ไหนมา เช้านั้นเราไม่มีเวลาใส่ใจนักเพราะต้องรีบไปเรียน ถ้ามันยังไม่ตายและพูดรู้เรื่องก็เป็นอันว่าหายห่วง มาห่วงเอาอีกทีตอนเห็นสภาพรถหนูหยี ผมฟันธงกับไอ้ชิ้งเลยว่าแม่งไม่ได้ขี่มาหรอก สภาพแบบนี้แม่งต้องเข็นมา

สายๆ พวกเด็กเพื่อนๆ มันก็แห่กันมาเช็คสภาพแล้วหิ้วมันไปโรงหมอ สงสารก็แต่หนูหยี ตาที่เล็กหยีอยู่แล้วของเธอก็ยิ่งหยีหนักขึ้นไปอีก แถมมีน้ำตาปริ่มๆ เสียด้วย ไม่รู้ว่าเพราะเห็นสภาพอีป๋อมหรือเห็นสภาพรถตัวเอง

ส่วนสภาพที่เปียกปอนของมันได้รับคำเฉลยเมื่อเช้าวันนั้นน้ำประปาฝั่งหอชายไม่ไหลอย่างน้อยก็สามหอ อาจจะแถวฝั่งบ้านพักข้าราชการด้วย เหตุเพราะอีป๋อมมันเสือกไปชนเอาท่อส่งน้ำแถวๆ นั้นจนแตกน้ำนองเละเทะไปหมด

อีกกรณีหนึ่งซึ่งเป็นฝีมือกระผมเอง ซึ่งทำให้เป็นข่าวซุบซิบกันเกรียวกราวว่า มีนักศึกษาหัวรุนแรง บุกเข้ามาพังป้ายสภาอาจารย์ที่หน้าตึกสำนักงานอธิการ แต่มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ นะครับ ศาลที่เคารพ

เรื่องมันเกิดเอาอีตอนปีสาม ตอนนั้นผมขี่รถเครื่องได้คล่องแล้วแต่ยังไม่มีรถของตัวเอง บังเอิญได้ผลบุญจาก เฮียนก ที่บริจาค “อีเหม็น” มาเป็นพาหนะ อีเหม็น เป็นรถเครื่องกึ่งเก่ากึ่งพัง คือมันพร้อมจะพังได้ทุกเมื่อ เป็นรถเครื่องยามาฮ่านางพญา รุ่นคุรุสภา เวลาเปิดไฟเลี้ยวจะมีเสียงดังปี๊บๆ เป็นที่น่าเอ็นดู อีเหม็นเป็นรถเครื่องที่เดาใจไม่ได้เลย พร้อมจะดับได้ตลอดเวลา เวลาจะสตาร์ทก็ต้องลุ้นอารมณ์เจ้าหล่อนว่าเกิดจะขี้เกียจขึ้นมารึไม่ ที่ได้ชื่อว่าอีเหม็นเพราะหล่อนจะพ่นควันกลิ่นหอมรัญจวญออกมาเสมอ แม้ผมจะเอาไปซ่อมจนไม่มีกลิ่นแล้ว แต่เธอก็ยังถูกเรียกชื่อนี้มาตลอด เสียงท่อที่ดังกระหึ่มก็ทำให้ทุกคนรู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องแหงนหน้ามองว่าอีเหม็นมาแล้ว เสียงกระหึ่มที่ว่านี่ไม่ใช่กระหึ่มแบบช้อปเปอร์นะครับ มันดังแปร้นๆ แต๊กๆ คร่อกๆ น่ารังเกียจมาก

ความโดดเด่นของอีเหม็นคือระบบเบรก ถ้าคิดจะเบรกก็ต้องเหยียบล่วงหน้าอย่างน้อย ๖-๗ เมตร (ถ้ามาไวๆ นี่ต้องสิบเมตร) ดังนั้นการจะขี่อีเหม็นคุณต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา การเบรกกระทันหันเป็เรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้ ผมจึงคิดว่าอาจจะมีเพียงผมกับเฮียนกเพียงสองคนในทางช้างเผือกนี้ที่สามารถขี่เธอได้

เหตุมันเกิดเอาคืนหนึ่ง ดึกมากๆ น่าจะประมาณตีสองได้ ผมเกิดอยากหาอะไรกระแทกปากก็เลยพาอีเหม็นเข้าใน ม. จะลัดออกประตูหลัง ถนนบริเวณสนามรักบี้ติดกับตึกอธิการมันเป็นโค้งหักศอกสองจังหวะ  ไม่รู้ว่าเพราะง่วงหรือมาอย่างเร็ว จังหวะเลี้ยวผมเกิดประคองไม่อยู่ ชะลอความเร็วไม่ทัน อีเหม็นแหกโค้งไถลเข้าไปในสนามหญ้าหน้าตึกอธิการ ตอนนั้นเบรกไม่อยู่แล้วล่ะครับ เบื้องหน้ามีสองช้อยส์ให้ผมเลือกคือ ต้นหูกวางขนาดสองคนโอบกับป้ายสภาอาจารย์ ไวเท่าฮัมมิ่งเบิร์ดกระพือปีก (สำนวนซะ) ผมเลือกช้อยส์ที่สองทันที ป้ายสภาอาจารย์ช่วยหยุดอีคุณเหม็นไว้ได้ ส่วนผมนั้นกลิ้งโค่โล่ เป็นเดชะบุญจริงๆ ที่ยังมีชีวิตรอด

ไม่ใช่ป้ายอันนี้นะครับ แค่อยากให้เห็นหน้าตาว่าป้ายมันเป็นแบบนี้เท่านั้น มีหัวเม็ดซะสวยเชียว

สภาพที่เกิดเหตุคือป้ายสภาอาจารย์ที่ทำจากไม้ทั้งดุ้นหักโค่นลงมานอนแอ้งแม้ง ตัวป้ายถลอกปอกเปิก ตัวอักษรกระเด็นหายไปบางตัว เสาสองข้างกระจุย รองเท้ากระเด็นหายไปข้างหนึ่ง แต่ผมก็ประคองอีคุณเหม็นขึ้นมาแล้วรีบไปต่อแบบตีนเปล่าแบบนั้นล่ะ เพราะขืนรีรอ คุณ รปภ. อาจจะปรี่เข้ามาประชิดตัวได้ นั่นจึงเป็นที่โจษจันกันว่ามีนักศึกษาที่ไม่พอใจสภาอาจารย์บุกเข้ามาพังป้ายกลางดึก

แทบไม่มีใครเชื่อนะครับว่ามันเป็นอุบัติเหตุ คุณเพื่อนๆ ที่รักต่างทับถมว่าเป็นเพราะผมอกหักรักคุด ดื่มเหล้าเมามายแล้วขี่รถชนป้ายประชดรัก บังเอิญตอนนั้นดันอยู่ในช่วงแห้วสาว Eng พอดี ผมพยายามอธิบายว่าไม่จริ๊ง ไม่จริง ไม่ได้เมาเลยจริงๆ ก็แค่จะไปหาอะไรแดกเท่านั้น ไม่เคยคิดประชดชีวิตเลยให้ตายชัก แต่จนแล้วจนรอดคุณเพื่อนๆ ที่รักมันก็ยังโห่ฮาซ้ำเติมกันมาจนถึงทุกวันนี้

ถ้าอีคุณเหม็นมันพูดได้ ผมจะเบิกตัวมันขึ้นเป็นพยานในชั้นศาลจริงๆ เลย ให้ตายสิเอ้า