แอเรียล ชารอน…หลายคนดีใจที่เขาตาย

ถ้าคนที่ตายไปแล้วยังรับรู้ได้ เขาจะเสียใจแค่ไหนกันนะครับถ้ามีแต่คนสรรเสริญว่าตายไปเสียได้ก็ดี แบบนี้จะเรียกว่าโชคดีที่ตายก่อนได้ไหม เพราะจะได้ไมต้องรับรู้

เมื่อสัปดาห์ที่แล้วอ่านเจอข่าวต่างประเทศเล็กๆ ที่คนไทยไม่สนใจ แต่คนทั่วโลกเขาสนใจกัน คือข่าวการถึงแก่อสัญกรรมของ นายแอเรียล ชารอน (Arial Sharon) อดีตนายกรัฐมนตรีของอิสราเอล ด้วยวัย ๘๕ ปี หลังจากอยู่ในสภาพมนุษย์ผักมานานกว่า ๕ ปี กลุ่มคนที่สนใจข่าวนี้มากที่สุดเห็นจะเป็นชาวปาเลสไตน์ที่เฮกันทั้งบางเมื่อรู้ว่าฆาตกรตัวเอ้ที่พวกเขาเกลียดชังตายไปเสียแล้ว

ภาพจากสำนักข่าว AP

การดำรงอยู่ของคนๆ หนึ่ง อาจเป็นได้ทั้งพระเจ้าและปีศาจสำหรับคนที่รายล้อม ผมเชื่อว่าชาวยิวก็คงชื่นชมและอาลัยรักนายชารอน ขณะที่ชาวปาเลสติเนียนคงดีใจที่เขาตาย เพราะพวกเขาแค้นนายชารอนหนักหนามาแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่สมัยที่นายชารอนยังไม่ได้ขึ้นมาดำรงตำแหน่งทางการเมืองด้วยซ้ำไป นายชารอนนั้นสร้างชื่อจากการรับราชการทหาร เขาจัดเป็นขุนพลกระดูกเหล็กคนหนึ่งของกองทัพอิสราเอล ผ่านสมรภูมิมากแล้วมากมาย อายุเพียง ๑๙ ปี ก็เข้าร่วมรบในสงครามประกาศอิสรภาพในปี ๑๙๔๘ สงครามคลองสุเอซ ในปี ๑๙๕๖ สงคราม ๖ วัน ในปี ๑๙๖๗ และสงครามยัมคิปปูร์ ในปี ๑๙๗๖ สงครามส่วนใหญ่ก็มักจะรบกับประเทศมุสลิม แน่นอนว่าดินแดนแถบนั้นไม่มีใครชอบพวกยิวเท่าไหร่นัก แต่ก็ต้องยอมรับว่ายิวก้าวขึ้นมามีอิทธิพลอย่างมากทีเดียวในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ ๒ อีกทั้งยังมีพี่เบิ้มอย่างอเมริกาคอยให้ท้ายอีกต่างหาก

นายชารอน เป็นหนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งรัฐยิวเมื่อกว่าครึ่งศตวรรษที่แล้ว เขาก้าวมาดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีคนที่ ๑๑ ในปี ๒๐๐๑ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่ทรงอิทธิพลอย่างเขาทำถึงขึ้นมานั่งเก้าอี้ตัวนี้ช้านัก คนยิวและตะวันตกจะชื่นชมนายชารอนในฐานะที่เป็นนักการเมืองที่มีนโยบายประนีประนอมและพยายามสร้างความสงบในตะวันออกกลาง แต่กลุ่มประเทศอาหรับและปาเลสไตน์ได้แต่ร้องยี้ว่าประนีประนอมตรงไหน เพราะประวัติของนายชารอนคนนี้ชุ่มไปด้วยเลือดของผู้บริสุทธิ์

แอเรียล ชารอน สมัยหนุ่ม
ภาพจาก http://www.independent.co.uk

ต้องย้อนกลับไปในตอนที่ตะวันออกกลางยังคงรุนแรงกว่าปัจจุบันนี้หลายเท่า เขามีส่วนร่วมในปฏิบัติการสังหารหมู่ในค่ายผู้อพยพ Sabra & Shatila ที่กรุงเบรุต ประเทศเลบานอน ขณะที่ดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม อิสราเอล  มีคนตายในเหตุการณ์ครั้งนั้นหลายพันคน ส่วนใหญ่เป็นเพียงผู้อพยพชาวปาเลสไตน์และชาวเลบานอนที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย ว่ากันว่าเป้าหมายในปฏิบัติการครั้งนั้นคือการกำจัดผู้นำกลุ่มปลดปล่อยปาเลสไตน์ (Palestine Liberation Organization : PLO) ว่ากันว่าอีกเหมือนกันว่าการสังหารครั้งนั้นไม่ใช่การทิ้งระเบิดปูพรมให้ตายๆ ไป แต่ใช้วิธีโหดกว่านั้นคือให้ทหารเดินดุ่ยๆ เข้าไปกระซวกให้ตาย ค่ำคืนนั้นจึงมีแต่เสียงหวีดร้องของเหยื่อที่ว่ากันอีกเหมือนกันว่ามีไม่ต่ำกว่า ๒,๕๐๐ คน!

น่าแปลกที่นายชารอนกลับรอดจากการถูกดำเนินคดีข้อหาอาชญากรสงครามอย่างหน้าตาเฉย แน่นอนว่าย่อมมีเสียงนินทาตามมาว่าเพราะมีอเมริกาคอยช่วยเหลือ เนื่องจากปฎิบัติการครั้งนั้นอเมริกาก็มีเอี่ยวด้วยนั่นเอง และหากย้อนกลับไปอีกในสมัยที่เขายังเป็นนายทหาร เขาก็เคยผ่านปฏิบัติการสังหารหมู่แบบนี้มาแล้วเหมือนกัน เหยื่อสังหารของเขาก็ไม่พ้นชาวอาหรับและชาวปาเลสไตน์ คู่แค้นของชาวยิว จึงไม่แปลกที่ทำไมเขาถึงเป็นที่จงเกลียดจงชังนักในหมู่คนปาเลสไตน์

ส่วนในหมู่ชาวยิวด้วยกันกลับมองว่าเขาคือฮีโร่ของชาติ อย่างน้อยความพยายามปกป้องแผ่นดินอิสราเอลและขับไล่ชาวปาเลสไตน์ก็เป็นสิง่ที่ทำให้ชาวยิวพอใจ นายชารอนถูกเพ่งเล็งอยู่เหมือนกันว่าอยู่เบื้องหลังแผนการกำจัดแกนนำปาเลสไตน์และกลุ่มฮามาส โดยเฉพาะการสั่งล้อมกรอบ นายยัตเซอร์ อาราฟัต ไม่ให้กระดิกไปไหนได้ จนต่อมานายอาราฟัตก็เสียชีวิตอย่างเป็นปริศนา ท่ามกลางเสียงกระซิบดังๆ ว่ามาจากฝีมืออิสราเอลนี่ล่ะ

นายชารอน (ขวา) จับมือกับ มามูส อับบาร์ต ผู้นำปาเลสไตน์
ในการเจรจาสันติภาพที่มี อเมริกา ทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพ เมื่อปี ๒๐๐๓
(ภาพจากสำนักข่าว AFP)

นายชารอนดำรงตำแหน่งท่ามกลางเสียงก่นด่าของศัตรูและเสียงสรรเสริญจากชาวอิสราเอลไปพร้อมๆ กัน จนในปี ๒๐๐๖ เขาก็มีอาการเลือดคั่งในสมอง และกลายเป็นมนุษย์ผักเรื่อยมาอีก ๕ ปี จนถึงวาระสุดท้ายเมื่อวันที่ ๑๑ มกราคม ที่ผ่านมา

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เรื่องร้ายๆ ในตะวันออกกลางจะสิ้นสุดนะครับ อยากให้คนไทยเห็นเป็นอุทาหรณ์กันเสียบ้าง ที่นั่นเขาเข่นฆ่ากันด้วยเหตุผลทางเชื้อชาติ แต่คนไทยด้วยกันกลับกำลังจะเชือดกันเองด้วยเหตุผลทางความคิดที่ประกาศชัดเจนว่าใครเห็นต่างจากกู ถือว่าผิดหมด อันนี้ก็น่าเศร้านะครับ

ติดตามอ่านเพิ่มเติมจากข้อเขียนชุด อิสราเอล-ปาไลสไตน์ มีทั้งหมดตั้ง ๖ ตอนเจ้าค่า
ตอนที่ ๑ l ตอนที่ ๒ l ตอนที่ ๓ l ตอนที่ ๔ l ตอนที่ ๕ l ตอนปฐมบท

Advertisements

บทเรียนจากแบงค์พันเยน…ดร. โนงูจิ ฮิเดโยะ

เรื่องของ ดร. โนงูจิ ฉบับการ์ตูน จัดจำหน่ายในไทยโดยสำนักพิมพ์วิบูลย์กิจ

วันนี้ไปค้นกองหนังสือเก่า พบการ์ตูนอยู่เล่มหนึ่งสภาพโทรมสุดๆ ชื่อ “ดร.โนงูจิ ด้วยใจนักสู้” เขียนโดย อ. โตชิยูกิ มุสึ ผลิตโดยสำนักพิมพ์วิบูลย์กิจ จำได้ว่าเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว เป็นการ์ตูนเรื่องเยี่ยมที่ยังอยู่ในดวงใจ อยากจะให้ใครๆ ได้ลองอ่านบ้างแล้วจะรู้เลยว่า ความสุขในชีวิตนี้มันอยู่ไม่ไกลเกินมือเอื้อมเลย

ดร. โนงูจิ ด้วยใจนักสู้ เป็นการ์ตูนที่สร้างจากเรื่องจริง เมื่อตอนที่อ่านครั้งแรกนั้นจำได้ว่าเช่ามาจากร้านแค่ ๓ เล่ม อ่านจบอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปยืมมาอีกจนครบ ๑๗ เล่ม อ่านรวดเดียวจบเช่นเคย เป็นการ์ตูนอีกเรื่องหนึ่งที่ซึ้งกินใจโฮกๆ ตอนนั้นยังไม่แน่ใจว่าเขียนจากเรื่องจริงหรือไม่ จนเมื่อทราบในเวลาต่อมาว่าเป็นเรื่องจริงก็ยิ่งซาบซึ้งมากขึ้นไปอีกเป็นเท่า ทวี

การ์ตูนเรื่องนี้เล่าเรื่องราวชีวิตของบุคคลสำคัญคนหนึ่งในประวัติศาสตร์ของประเทศญี่ปุ่น สำคัญถึงขนาดที่มีรูปของเขาปรากฎในธนบัตรฉบับละ ๑,๐๐๐ เยน เพื่อเป็นที่ระลึกถึงคุณงามความดี ดร. โนงูจิ เดิมชื่อ โนงูจิ เซซากุ ต่อมาได้เปลี่ยนชื่อเป็น โนงูจิ ฮิเดโยะ (แปลว่าดวงอาทิตย์หรือในความหมายที่ว่าผู้ส่องแสง ผู้มีความเจิดจ้า) เขาเกิดในครอบครัวชาวนาที่ยากจนในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งที่จังหวัดฟุคุชิมะ กำพร้าบิดาแต่เล็ก มีคุณแม่ชิกะเป็นผู้เลี้ยงดูมาตลอด เมื่อยังเด็กได้ประสบอุบัติเหตุตกลงไปในเตาหลุม (เตาไฟสำหรับหุงหาอาหารและสร้างความอบอุ่น มักตั้งอยู่บริเวณกลางบ้าน พบในบ้านแบบโบราณของชาวญี่ปุ่น) เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้มือซ้ายของเขาโดนไฟลวกจนพุพองและไม่สามารถใช้งานได้เหมือนคนปกติ ซึ่งทำให้คุณแม่ชิกะโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลาที่เป็นต้นเหตุทำให้ลูกชายต้องพิการแต่เล็ก คุณแม่จึงตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าจะเลี้ยงดูลูกคนนี้อย่างดีที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้

ธนบัตรฉบับละ ๑,๐๐๐ เยน ที่มีภาพของ ดร. โนงูจิ

ครอบครัวโนงูจิอาจเรียกได้ว่าเป็นครอบครัวที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้าน โชคดีที่สังคมในยุคเก่ายังคงมีการเจือจานแบ่งปันกันตามประสังคมชนบท ตัวเขาเองแม้จะพิการแต่น้อยแต่ก็เป็นเด็กเฉลียวฉลาด มีแววเก่งตั้งแต่เด็ก เขามักจะช่วยเหลืองานคุณแม่ชิกะอยู่เสมอ แต่คุณแม่มักจะปรามด้วยเหตุผลที่ว่า “ลูกทำงานหนักแบบชาวนาไม่ไหวดอก ดังนั้นลูกต้องตั้งใจเรียนให้มากๆ” คุณแม่ชิกะทำงานหนักอย่างไม่ยอมพักเพื่อชดเชยความรู้สึกผิดที่ทำให้ลูกต้องเสียมือซ้ายไป แต่กระนั้นก็ห้ามมิให้เขาแสดงความกตัญญูด้วยการแบ่งเบาภาระไม่ได้อยู่ดี

โนงูจิเข้าเรียนที่โรงเรียนประจำหมู่บ้าน เมื่อเริ่มโตขึ้นความพิการก็เริ่มส่งผล เขามักจะถูกเพื่อนๆ ล้อเลียนอยู่เสมอและมันก็ยังเป็นอุปสรรคต่อการเรียนด้วย ความลำบากทางกายนั้นพอทนได้ แต่ความลำบากใจนั้นยากเกินจะทน เขาถูกเพื่อนๆ กลั่นแกล้งจนทนไม่ไหว จึงหนีโรงเรียนแต่แสร้งว่าไปโรงเรียนทุกๆ เช้า จนเมื่อคุณแม่ชิกะรู้ความจริง แทนที่จะโกรธ กลับรู้สึกเห็นใจลูกชายและยังคงโทษตัวเองว่าเป็นคนผิดเอง เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกผิดและสัญญาว่าจะไม่หนีเรียนอีกไม่ว่าจะ ถูกกลั่นแกล้งสักเพียงใดก็ตาม จากวันนั้นเป็นต้นมาผลการเรียนของเขาก็ดีขึ้นและไม่เคยสอบได้ต่ำกว่าที่ ๑ เลยสักครั้ง

แม้จะยากจนและลำบากมากเพียงใด แต่เขาก็ยังโชคดีที่ได้พบแต่คนดีๆ เมื่อผ่านชั้นประถมปลายก็ได้พบกับคุณครูโคบายาชิ ซึ่งต่อมากลายเป็นผู้มีพระคุณมากที่สุดคนหนึ่ง คุณครูโคบายาชิทึ่งในความสามารถด้านการเรียนของเขาและรู้สึกเห็นใจในชะตาชีวิตของครอบครัวโนงูจิ จึงอาสาเป็นผู้อุปการะส่งเสียให้เรียนจนถึงชั้นมัธยม ต่อมาคุณครูโคบายาชิได้ร่วมมือกับเพื่อนๆ เรี่ยไรเงินเพื่อใช้เป็นค่ารักษาในการผ่าตัดมือซ้ายของเขาจนหายดีเป็นปรกติ นับเป็นจุดเริ่มต้นในการอุทิศตนเพื่อเป็นแพทย์ผู้คอยช่วยเหลือผู้ยากไร้ตลอด จนวาระสุดท้ายในชีวิต

หลังจากจบมัธยมปลายด้วยผลการเรียนดีเยี่ยม โนงูจิขอร้อง ดร. คานาเอะ วาตานาเบ แพทย์ผู้ทำการผ่าตัดมือของ้ขาให้รับเข้าทำงานที่โรงพยาบาลไคโยะในตำแหน่งนักการภารโรง แลกกับการได้ศึกษาวิชาแพทย์ไปด้วย เพราะคงเป็นไปไม่ได้ที่เด็กยากจนอย่างเขาจะได้รับการศึกษาในระดับสูงตามโรงเรียนทั่วไป เขาได้ทุ่มเทชีวิตให้การศึกษาวิชาแพทย์อย่างหนัก แต่ก็ยังคงทำงานในฐานะภารโรงอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง และยังศึกษาภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส และเยอรมันด้วยตนเองอีกด้วย!

ต่อมาเมื่อญี่ปุ่นทำสงครามกับจีน ดร. วาตานาเบ จึงต้องทิ้งโรงพยาบาลไคโยะเพื่อไปประจำการที่ประเทศจีน เขาได้รับความไว้วางใจให้ทำหน้าที่ดูแลโรงพยาบาลแทนทั้งที่อายุยังไม่ครบ ๒๐ ปีด้วยซ้ำ ระหว่างนี้เองที่เขาได้มีโอกาสพบปะกับนายแพทย์เก่งๆ ที่ล้วนแต่ชื่นชมในความกระตือรือร้นและได้ถ่ายทอดความรู้ทางการแพทย์ให้อย่างต่อเนื่อง ซึ่งนับเป็นความโชคดีอย่างที่สุด

โนงูจิได้รับโอกาสดีอีกครั้งเมื่อติดตาม ดร.ชิวากิ มายังโตเกียวเพื่อเตรียมสอบคัดเลือกเป็นแพทย์ (ในสมัยนั้นยังไม่มีสถาบันการศึกษาวิชาแพทย์อย่างเช่นมหาวิทยาลัยต่างๆ เหมือนปัจจุบัน แต่มีการทดสอบความรู้สำหรับวิชาแพทย์จากคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ) ระหว่างที่รอการสอบเขาได้ทำงานที่โรงเรียนทันตแพทย์ทาคายามะ โดยทำหน้าที่เป็นภารโรงและร่ำเรียนเพิ่มเติม ในช่วงนั้นเขาต้องอาศัยอยู่ในโรงเรียนเนื่องจากไม่มีเงินพอที่จะหาที่อยู่ข้างนอกได้

ความยากจนยังคงเป็นอุปสรรคสำคัญในชีวิต เขายังคงสวมเสื้อผ้าเก่าซอมซ่อเพราะมีอยู่ชุดเดียว แม้กระทั่งวันสอบก็ไม่มีแม้กระทั่งชุดหูฟัง (Stethoscope) ซึ่งถือเป็นเครื่องมือจำเป็นสำหรับแพทย์ จนต้องยืมเอาจากผู้คุมสอบ แต่ผลการสอบนั้น จากจำนวนผู้เข้าสอบ ๘๐ คน มีผู้ผ่านเพียง ๔ คน และเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น หมายความว่าเขาเป็นแพทย์อย่างเต็มตัวเมื่ออายุเพียง ๒๐ เศษเท่านั้น

เมื่อกลับมายังโรงเรียนทันตแพทย์ทาคายามะ เขาได้รับการเลื่อนชั้นเป็นอาจารย์ผู้สอนท่ามกลางความงงงวยของบรรดานักเรียน ที่จู่ๆ ภารโรงก็กลายมาเป็นอาจารย์ แต่เขาก็แสดงความสามารถจนเป็นที่ยอมรับของนักเรียนทุกคน

คุณแม่ชิกะ แม่ผู้ทุ่มเททุกอย่างให้ลูก จนกระทั่งวาระสุดท้ายของตัวเอง

โนงูจิยังคงศึกษาวิชาแพทย์เพิ่มเติมอยู่ตลอดเวลาควบคู่ไปกับความก้าวหน้าในอาชีพ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังได้รับการดูถูกเหยียดหยามเหมือนเมื่อครั้งวัยเยาว์อยู่เสมอ แต่เขาก็หนักแน่นพอที่จะพิสูจน์คุณค่าของตัวเองด้วยการกระทำจนเป็นที่ยอมรับของคนในสังคม เขาเริ่มสนใจสาขาวิชาระบาดวิทยาและทำการวิจัยอย่างจริงจัง และได้รับโอกาสให้เดินทางไปยังสหรัฐอเมริกาเพื่อทำวิจัย

แม้ว่าที่ญี่ปุ่นเขาจะได้รับการยอมรับในฐานะแพทย์ผู้มีเกียรติ แต่ที่อเมริกาเขากลับได้รับแต่การดูแคลน เนื่องด้วยความรังเกียจของชาวอเมริกันที่มีต่อชาวเอเชียว่าเป็นชนชาติที่ต่ำ ต้อย ไร้วัฒนธรรม เขาก็ยังคงใช้วิธีเดิม คือนิ่งเฉยและตอบโต้ด้วยผลงานจนเป็นที่ยอมรับในระดับนานาชาติ

ในที่สุดเขาได้รับเลือกจาก ดร. เฟลกซ์เนอร์ ผู้อำนวยการสถาบันวิจัยการแพทย์คนแรกของมูลนิธิร็อกกี้เฟลเลอร์ (Rockefeller Foundation) ให้เป็นผู้ช่วย โดยขณะนั้นเขาเพิ่งจะอายุเพียง ๒๘ ปี ท่านได้กลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในระดับโลกไปเสียแล้ว

จากเด็กพิการยากจนในชนบทที่บ้านเกิด บัดนี้ได้กลายเป็นนายแพทย์ผู้มีผลงานวิจัยในระดับโลก แต่เขาก็ไม่เคยลืมเลือนอดีต ในปี ๒๔๕๘ เป็นเวลากว่า ๑๕ ปีที่จากประเทศญี่ปุ่น เขาได้เดินทางกลับแผ่นดินเกิดอีกครั้งในฐานะผู้มีชื่อเสียงระดับโลก ที่แรกที่เดินทางไปคือที่บ้านโกโรโกโสหลังเดิม ที่มีคุณแม่ชิกะเฝ้ารอในชุดเก่าซอมซ่อเหมือนเดิม แม้ว่าในระหว่างที่เขาประสบความสำเร็จยังต่างประเทศ แต่คุณแม่ชิกะก็ยังคงทำงานหนักเหมือนเช่นเดิม โดยให้เหตุผลว่า “ตอนนี้ เซซากุ กำลังทุ่มเททำงานอย่างลำบาก ตัวฉันเองก็ต้องทุ่มเททำงานเท่าที่ฉันจะทำได้เหมือนกัน”

คุณแม่ชิกะเสียชีวิตด้วยโรคไข้หวัดใหญ่ ขณะที่ ดร. โนงูจิ กำลังทำงานวิจัยอยู่ที่ปานามา ก่อนจะสิ้นลมท่านยังเพ้อถึง ดร. โนงูจิ ให้พยายามต่อสู้ต่อไป ห้ามสิ้นหวังอย่างเด็ดขาด นับเป็นการปลดปล่อยตัวเองจากความผิดที่ท่านโทษตัวเองมาตลอดชีวิตที่ทำให้ลูกชายต้องผจญกับความยากลำบาก

ที่ทวีปแอฟริกาเกิดการระบาดของโรคไข้เหลือง ดร. โนงูจิ ได้เดินทางไปเพื่อทำการวิจัยและผลิตวัคซีน ท่ามกลางเสียงทัดทานจากหลายฝ่าย เพราะนอกจากจะยังไม่มีวัคซีนป้องกันแล้วยังมีโอกาสติดเชื้อสูง ซึ่งนั่นหมายถึงชีวิต แต่เขาก็ยืนยันที่จะเดินทางไป จนที่สุดแล้วเขาก็เสียชีวิตที่แอฟริกานั่นเอง ด้วยวัย ๕๒ ปี

รูปปั้นของ ดร. โนงูจิ ตั้งเป็นอนุสรณ์อยู่ที่ประเทศกาน่า
ภาพถัดมาเป็นบรรยากาศในสถาบันวิจัยในกาน่าที่ก่อตั้งขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่ท่าน
ทั้งสองภาพมาจาก http://semaru.web.infoseek.co.jp/gana.htm

ปัจจุบัน ชื่อของ ดร. โนงูจิ กลายเป็นชื่อที่คนญี่ปุ่นรู้จักกันดี เป็นชื่อที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับใครก็ตามที่คิดว่าตนเองสิ้นหวัง ไม่เพียงแต่ชาวญี่ปุ่นเท่านั้น บนแผ่นดินแอฟริกา ชื่อของท่านก็เป็นที่รู้จักและให้ความเคารพมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะท่านคือผู้ที่สามารถพิชิตโรคร้าย อาทิ กาฬโรค ไข้เหลือง ซิฟิลิส ที่ระบาดอย่างรุนแรงไปทั่วทวีป

หมายเหตุ
ไข้เหลือง เป็นโรคติดเชื้อไวรัสที่ทำให้เกิดการระบาดใหญ่ในทวีปอัฟริกาและอเมริกามาตั้งแต่ ๔๐๐ ปีก่อน  อาการของโรคมีได้ตั้งแต่อาการเล็กน้อยจนถึงรุนแรงและเสียชีวิต  คำว่า “เหลือง” มาจากอาการตัวเหลืองหรือดีซ่าน (Jaundice) ที่มักพบในผู้ป่วย  ถึงแม้จะมีวัคซีนที่ปลอดภัยและมีประสิทธิผลดีใช้มานาน ๖๐ ปี  แต่จำนวนของผู้ติดเชื้อในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาก็ยังเพิ่มขึ้น  ทำให้โรคไข้เหลืองกลับมาเป็นปัญหาสาธารณสุขที่สำคัญในปัจจุบัน ติดตามรายละเอียดได้จาก สำนักโรคติดต่อทั่วไป กระทรวงสาธารณสุข

Joachim Kroll : ฆาตกรกินศพ!

ฆาตกรจำพวกที่ฆ่าแล้วกลืนกินเหยื่อของตัวเองล้วนมีเหตุจูงใจที่ต่างกันออกไป อย่างเช่น ฮันนิบาล เล็คเตอร์ จากภาพยนตร์ Silence of the Lamps เขา มีความรู้สึกเป็นสุขเมื่อได้นำส่วนหนึ่งของเหยื่อเข้ามารวมเป็นส่วนหนึ่งของเขา (ด้วยการกิน) เพราะในวัยเด็กน้องสาวของเขาถูกทหารหิวโซกลุ่มหนึ่งกินเพื่อประทังชีวิต ! (ติดตามได้จากภาพยนตร์เรื่อง Hannibal Rising) ดังนั้นการแก้แค้นให้น้องสาวหลังจากฆ่าทหารเหล่านั้นเสร็จเขาก็กินแม่งซะเลย เพื่อให้น้องกลับมาอยู่กับขาอีกครั้งหนึ่ง หรืออย่างกรณีของ ซีอุย ที่ฆ่าเด็กเล็กๆ ก่อนจะคว้านท้องเอาเครื่องในมากิน นั่นเพราะเขาเชื่อว่าจะทำให้เขาแข็งแรง มีกำลัง ..แต่สำหรับฆาตกรรายนี้ ไม่ใช่

Joachim Kroll (๑๙๓๓-๑๙๙๑)

โจอาชิม โครลล์ เกิดเมื่อปี ๑๙๓๓ ที่ซีเลเซียเหนือ ประเทศเยอรมัน ติดกับชายแดนโปแลนด์ ดูผิวเผินแล้วเขาเป็นเพียงชายวัยกลางคนที่ท่าทางใจดี ไม่มีพิษมีภัย แต่ข้างในลึกๆ แล้วนั้นกลับเป็นคนละเรื่องกับภาพลักษณ์ภายนอก

โครลล์ในวัยเด็กค่อนข้างจะอ่อนแอ ผลการเรียนย่ำแย่ จากการทดสอบไอคิวเขามีไอคิวเพียง ๗๖ เท่านั้น เหยื่อรายแรก (เท่าที่เขาพอจะนึกออก) เกิดขึ้นในปี ๑๙๕๕ เอิร์มการ์ด สเติร์ล หญิงสาววัย ๑๙ ถูกฆ่าทิ้งไว้ในโรงนาแห่งหนึ่ง และจากการชันสูตรพบว่าเธอถูกข่มขืน แต่นั่นเกิดขึ้นหลังจากเธอเสียชีวิตแล้ว เหยื่อรายถัดมาของเขา (เท่าที่เขาพอจะนึกออกอีกนั่นแหละ) เกิดขึ้นหลังจากนั้นถึง ๔ ปี คาร์ร่า ฟรีดา วัย ๒๔ ถูกฆ่าแล้วทิ้งศพไว้ใกล้กับแม่น้ำไรน์ หลังจากรายของคาร์ร่าแล้ว เหยื่อของเขาก็เริ่มอายุน้อยลงๆ

โครลล์ ขณะถูกนำตัวขึ้นศาล ถัดมาคือภาพขณะที่ โครลล์ ในมาดที่ดูสุภาพกำลังคุยกับทนาย

กรกฎาคม ๑๙๕๙ มานูเอลา น็อดต์ วัย ๑๖ ถูกพบเป็นศพอยู่ในสวนสาธารณะเอสเซน และมีร่องรอยถูกข่มขืนหลังจากที่เธอเสียชีวิตแล้วเช่นกัน แต่รายนี้ต่างจากรายอื่น ตรงที่เนื้อบริเวณต้นขาของเธอถูกเฉือนออกไป  จากนั้นมาก็มีการพบเหยื่อที่ถูกฆ่า ข่มขืน และถูกเฉือนเนื้ออกไปอีกหลายราย สร้างความหวาดผวาให้กับประชาชนในแคว้นรูห์เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะบรรดาเด็กผู้หญิง ทำให้บรรดาผู้ปกครองต้องคอยระแวดระวังลูกหลานของตัวเองกันยกใหญ่

ช่วงปี ๑๙๕๙-๑๙๗๐ โครลล์ จัดการเหยื่อไปกว่า ๑๐ ราย (เท่าที่มีหลักฐานบันทึกไว้) โดยมีอายุระหว่าง ๕-๑๓ ปี แต่คราวนี้เหยื่อบางรายไม่ได้ถูกเฉือนเนื้อออกไปด้วย แต่จากหลักฐานในที่เกิดเหตุ ตำรวจเชื่อว่าน่าจะเป็นผลงานของฆาตกรรายเดียวกัน

สภาพครัวในห้องพักของเขา เตาที่เห็นคือสถานที่ประกอบอาหารด้วยเนื้อสดๆ ของเหยื่อ

ปี ๑๙๗๖ ในดุ๊ยสบวร์ก ผู้ปกครองของ แมเรียน เคตเตอร์ เด็กหญิงวัย ๔ ขวบ เข้าแจ้งความว่าลูกสาวของเธอหายตัวไป คราวนี้ตำรวจทำการค้นอย่าละเอียด โดยเคาะค้นบ้านทีละหลัง อพาร์ทเมนท์ หอพักทุกแห่ง ทุกห้อง จนมาถึงอพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่ง เจ้าของอพาร์ทเมนท์เล่าให้ตำรวจฟังว่า มีผู้เช่ารายหนึ่งมาแจ้งว่าส้วมที่ชั้นบนนั้นตัน ใช้งานไม่ได้ พอถามกลับไปว่าแล้วอะไรมันอุดอยู่ล่ะ ไอ้หมอนั่นตอบกลับมาหน้าตาเฉยว่า “ไส้” เจ้าของเลยแจ้นมาแจ้งตำรวจ พอทีมตำรวจบุกเข้าค้นห้องพักที่ว่านั่น ก็พบกับผู้เช่นรายนั่นซึ่งก็คือ โครลล์

ทันทีที่เข้าไปในห้องพัก ตำรวจก็รู้ทันทีว่าพวกเขาพบฆาตกรโรคจิตที่ค้นหามานานกว่าสิบปีเข้าให้แล้ว เพราะในครัวพวกเขาพบว่ามีมือของเด็กถูกต้มรวมกับแครอทและมันฝรั่งอยู่! และในตู้เย็นก็ยังพบถุงพลาสติกห่อชิ้นเนื้อซึ่งก็น่าจะเป็นเนื้อมนุษย์ ส่วนท่อที่ตันนั้น ตำรวจสำรวจแล้วพบว่าในนั้นมีชิ้นส่วนของมนุษย์อยู่จริงๆ!

คดีของโครลล์ดังมาก จนมีคนเอามาเขียนเป็นหนังสือขายดิบขายดี

โครลล์ ไม่ได้ขัดขืนการจับกุมเลย เขาถูกจับในข้อหาฆาตกรรม ระหว่างถูกคุมตัว เขาก็ไม่ได้มีท่าทีวิตกกังวล เขาเชื่อว่าตำรวจเพียงจะนำตัวเขาไปรักษา แล้วเขาก็จะกลับมาใช้ชีวิตในสังคมตามปกติได้เหมือนเดิม

จากการวินิจฉัยของแพทย์พบว่า โครลล์ มีความผิดปกติทางด้านอารมณ์อย่างมาก เขามีความต้องการทางเพศสูง ในห้องของเขาเต็มไปด้วยเครื่องมืออุปกรณ์บำบัดความใคร่เพียบ มีตุ๊กตายางอยู่หลายตัว เขาเล่าว่าขณะที่เขาประกอบกิจกรรมกับตุ๊กตายาง เขาก็จะบีบคอตุ๊กตาไปด้วย เขามีปัญหาในการเข้าสังคม ไม่สามารถร่วมรักกับผู้หญิงที่รู้สึกตัวได้ ดังนั้นเขาจึงทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นหมดสติหรือไม่รู้สึกตัวเสียก่อนจึงจะข่มขืน แล้ววิธีการไหนจะง่ายและรวดเร็วไปกว่าการฆ่าล่ะ และที่เขาเลือกเหยื่อที่อายุน้อย ก็เพราะว่าสามารถจัดการได้ง่ายกว่านั่นเอง

ส่วนประเด็นการเฉือนเนื้อเหยื่อกลับไปกินนั้น เขาสารภาพว่าไม่ได้ทำทุกรายไป เขาจะเฉือนเฉพาะรายที่เขามั่นใจว่าเนื้อจะไม่เหนียว โดยจะนำกลับไปกินเป็นอาหารเพื่อจะได้ประหยัดเงินเท่านั้นเอง …

ตำรวจมั่นใจว่าเหยื่อของเขาต้องมีมากกว่านี้แน่นอน (ตอนที่สอบสวน ระบุได้ ๑๔ ราย) เพราะมีช่วงเวลาที่ขาดหายไปถึง ๔ ปี (๑๙๕๖-๑๙๕๙) ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเลิกล่าเหยื่อไปเฉยๆ และจากการวินิจฉัยของทีมแพทย์สรุปได้ว่า การกระทำของเขาเป็นผลมาจากความผิดปกติทางจิตล้วนๆ เพราะแม้จะถูกควบคุมตัว เขาก็ยังเชื่อว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดแผกไปจากที่คนทั่วไปเขาทำกันเลยซักนิด โครลล์ ตายเพราะอาการหัวใจวายในคุก เมื่อปี ๑๙๙๑

สุริยเทพ “อพอลโล”

อพอลโล (Apollo) เป็นบุตรของมหาเทพเซอุส (Zeus) กับนางลาโทนา ตามนิสัยเจ้าชู้ของมหาเทพที่มักจะลงมาสมสู่กับสตรีอื่นๆ สร้างความโกรธเกรี้ยวให้กับ เทพีจูโน ในฐานะสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง นางลาโทนาจึงต้องอุ้มท้องหนีการตามล่าของพระนางจูโน จนกระทั่งคลอดอพอลโล่ออกมา

เมื่อคลอดอพอลโลออกมา พระนางจูโนส่งงูไพธอนมาหวังจะฆ่าให้ตาย แต่กลับถูกอพอลโลจับฆ่าแทนซะนี่ จนบางครั้งเราก็เรียกขานอีกพระนามหนึ่งว่า ไพเธียส (Pytheus) หรือที่แปลว่า ผู้สังหารไพธอน
 

รูปสลักหินอ่อนของอพอลโล สูง ๒.๒๔ เมตร อายุก่อนคริสตกาล ตั้งแสดงอยู่ที่ Pio Clementino Museum นครวาติกัน
ภาพถัดมาคือซากมหาวิหารเดลฟี เทวสถานประจำพระองค์ ซึ่งกลายเป็นสถานที่สำคัญของกรีกในทุกวันนี้

เทพอพอลโลถูกยกย่องให้เป็นสุริยเทพของชาวกรีก (ส่วนจันทราเทพคือ เทพีไดอานา) พระองค์เป็นเทพชาวกรีกให้ความเคารพนับถือเป็นอย่างมาก มีการสร้างรูปเคารพและเทวสถานอยู่ทั่วไป ที่โดดเด่นมากที่สุดเห็นจะเป็น มหาวิหารเดลฟี (Delphi) ซึ่งปัจจุบันยังคงเหลือร่องรอยปรากฏอยู่ กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยมมากแห่งหนึ่งของกรีก อนุสรณ์สถานที่สำคัญอีกแห่งหนึ่งของพระองค์ คือ คอลอสซัส (Colossus) หรือ อนุสาวรีย์ขนาดมหึมาของพระองค์ที่เกาะโร้ดส์ ซึ่งชาวกาะโร้ดส์สร้างขึ้นถวายเพื่อบูชาแด่พระองค์ ซึ่งถูกยกย่องให้เป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคโบราณ น่าเสียดายที่ปัจจุบันไม่หลงเหลือร่องรอยใดๆ ไว้เลย

ภาพเขียนอพอลโลขณะทรงรถพระอาทิตย์ ศิลปบาโรค ราวปี ๑๖๒๒

พระองค์ได้รับการยกย่องว่าเป็นเทพที่มีรูปโฉมงามที่สุดองค์หนึ่ง ทรงเชี่ยวชาญในศิลปะทุกแขนง โปรดการดีดพิณและยังมีฝีมือในการยิงธนูอีกด้วย หน้าที่สำคัญประการหนึ่งของพระองค์คือการแล่นรถพระอาทิตย์ในทุกๆ วัน จากฟ้าฟากหนึ่งไปยังอีกฟากหนึ่ง เพื่อส่องแสงสว่างและความอบอุ่นให้แก่โลก  เทพอพอลโลมีบทบาทสำคัญในเทพปกรณัมมากมายหลายเรื่อง และน่าจะได้นิสัยเจ้าชู้มากจากพระบิดา ด้วยเหตุที่มักจะหลงใหลสตรีที่มีรูปงามอยู่เนืองๆ

ครั้งหนึ่งเทพอพอลโลเสด็จลงมากุ๊กกิ๊กกับนางโคโรนิส (Corones) ธิดานครเทสซาลี จนเกิดบุตรหนึ่งคนนามว่า แอสคูลาปิอัส (Aesculapius) การถือกำเนิดของบุตรคนนี้ไม่ธรรมดา ตามตำนานเล่าว่า นางโคโรนิส หาได้ซื่อตรงต่อเทพผู้สามี แต่กลับไปคบชู้สู่ชาย เทพอพอลโลได้สั่งให้นกดุเหว่าสีขาวเฝ้าติดตามดูพฤติกรรมของนาง จนเมื่อแน่ใจว่านางคบชู้จริงนกดุเหว่าจึงนำความไปบอกพระองค์ สุริยพเทพโกรธจัดเผลอสาปนกดุเหว่าสีขาวตัวนั้นที่นำข่าวอัปมงคลมาบอก ซึ่งตั้งแต่นันเป็นต้นมานกดุเหว่าจึงมีสีดำมาถึงทุกวันนี้

ฝ่ายนางโคโรนิสถูกลงโทษจนถึงแก่ความตาย แต่อพอลโลได้นำเอาบุตรในครรภ์ออกมาเสียก่อน และนำไปฝากให้ ไครอน (Chiron) ที่มีชาติกำเนิดเป็นเซนทอร์ (มนุษย์ประเภทหนึ่ง มีส่วนบนเป็นคนแต่มีส่วนล่างเป็นม้า) ดูแลเลี้ยงดูและประสิทธิ์ประสาทวิชาให้แก่ แอลคูลาปิอัส

แอสคูลาปิอัส เป็นเด็กเฉลียวฉลาด ใส่ใจศึกษาศิลปวิทยาการอย่างจริงจัง โดยเฉพาะวิชาการแพทย์ ว่ากันว่าเขาสามารถรักษาได้ทุกโรคและอาจจะเก่งกว่าไครอนผู้เป็นอาจารย์เสียอีก ชื่อเสียงของชายหนุ่มขจรขจายไปทั่วจนถึงเทือกเขาโอลิมปัส ว่ากันว่าแอสคูลาปิอัส มีความสามารถถึงขนาดที่ชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นขึ้นมาได้ด้วยซ้ำ ร้อนถึงเทพแห่งยมโลก เนปจูน นำความขึ้นร้องต่อมหาเทพเซอุส ว่าหากปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไป เห็นทีมนุษย์จะหนีความตายได้เป็นแน่ มหาเทพจึงจัดการปัญหาด้วยการฟาดอสุนีบาตใส่แอสคูลาปิอัสจนถึงแก่ความตาย เมื่อสุริยเทพรู้ข่าวก็เศร้าโศกยิ่งนัก อยากจะล้างแค้นให้บุตร แต่ติดตรงที่ผู้สังหารคือมหาเทพเซอุส อพอลโลจึงพาลไปจัดการกับเทพวัลแคน ซึ่งสร้างอสุนีบาตถวายแด่มหาเทพแทน เซอุสรู้ข่าวเข้าจึงลงโทษอพอลโลด้วยการขับไล่ลงจากเขาโอลิมปัส ให้มาเป็นข้ารับใช้มนุษย์เสียก่อนหนึ่งปี จึงจะถือว่าพ้นโทษและกลับขึ้นเขาโอลิมปัสได้
 

ภาพเขียนเรื่องราวของอพอลโลกับนางอัปสรดาฟเน่ ผลงานของ John William Waterhouse อายุราวปี ๑๙๐๘
(จาก jwwaterhouse.com)

อีกตำนานหนึ่งของเทพอพอลโลที่กลายเป็นที่มาของช่อใบลอเรล (Laurel) ที่ชาวกรีกนำมาสวมประดับศีรษะเพื่อแสดงเกียรติยศ เรื่องราวเล่าว่าครั้งหนึ่ง สุริยเทพท่องเที่ยวไปตามป่าเขาตามประสา บังเอิญไปปะเข้ากับนางอัสร ดาฟเน่ (Daphne) ธิดาของ เพเนอัส (Peneius) เทพแห่งแม่น้ำ พระองค์หลงใหลในรูปโฉมของนางดาฟเน่ยิ่งนัก จึงรุดเข้าไปหาหวังจะรวบหัวรวบหางให้ได้ นางดาฟเน่ไหวตัวทันจึงวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต เนื่องด้วยนางไม่ได้มีจิตปฏิพัทธ์กับสุริเทพแต่อย่างใด

อพอลโลยังคงติดตามนางดาฟเน่อย่างไม่ลดละ ฝ่ายนางดาฟเน่ก็หนีอย่างสุดชีวิตเช่นกัน แต่อัปสรอย่างนางมีหรือจะสู้อิทธิฤทธิ์ของสุริยเทพได้ นางหนีมาจนถึงริมแม่น้ำและเมื่อเห็นว่าจวนจะเสียทีแล้ว จึงได้ร้องเรียกบิดาให้ช่วยเหลือ เพเนอัส สงสารธิดาเหลือกำลัง จึงบัลดาลให้นางดาฟเน่กลายร่างเป็นต้นลอเรลอยู่ที่ริมแม่น้ำนั้นให้สิ้นเรื่อง

ฝ่ายอพอลโลเมื่อตามมาถึงก็พบว่านางดาฟเน่กลายเป็นต้นลอเรลเสียแล้วก็เซ็งจิต และเสียใจเป็นกำลังที่ตนเองเป็นต้นเหตุให้นางต้องกลายเป็นต้นไม้ไป พระองค์จึงประกาศว่านับแต่บัดนี้ ต้นลอเรล จะเป็นต้นไม้ประจำพระองค์สืบไป นับแต่นั้นมามนุษย์จึงนำใบลอเรลมาร้อยเป็นมงกุฏมอบให้แก่นักกีฬา นักดนตรี หรือกวี เพื่อแสดงเกียรติยศจนกลายเป็นสัญลักษณ์มาถึงทุกวันนี้ (ในสมัยก่อนการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก ผู้ชนะจะได้รางวัลเป็นช่อใบลอเรล ในโอลิมปิก ๒๐๐๔ ที่เอเธนส์ คณะกรรมการการแข่งขันจึงได้นำประเพณีนี้กลับมาใช้อีกครั้งหนึ่ง ตอนมอบเหรียญรางวัลให้กับนักกีฬา)

(จากซ้าย) นักกีฬาที่ได้เหรียญรางวัลในโอลิมปิก ปี ๑๙๓๖ ที่เบอร์ลิน สวมมงกุฎใบลอเรล
(กลาง) โอลิมปิก ๒๐๐๔ ที่เอเธนส์ ประเพณีนี้ก็ถูกนำมาอีกครั้ง
และในปี ๒๐๐๘ โอลิมปิกที่ปักกิ่ง ก็ยังนำใบลอเรลมาเป็นส่วนประกอบในโลโก้เหมือนกัน

Charles Whitman มือปืนแห่งมหาวิทยาลัยเท็กซัส

ชาร์ลส์ โจเซฟ วิทแมน เขาไม่ใช่บุคคลสำคัญ ไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตอะไร ไม่ใช่ดารา เขาเป็นเพียงชายหนุ่มวัยเบญจเพสธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่แล้วในเช้าวันที่ ๑ สิงหาคม ๑๙๖๖ วิทแมน ก็ทำให้ชาวโลกได้รู้จักเขา

วิทแมน เกิดเมื่อวันที่ ๒๔ มิถุนายน ๑๙๔๑ ในครอบครัวอเมริกันชนธรรมดาสามัญในฟลอริดา ชีวิตวัยเด็กของเขาก็ไม่แตกต่างจากเด็กชายทั่วไป เรียนหนังสือ เข้าโบสถ์ เป็นลูกเสือ ชอบเบสบอล มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เขาชอบเป็นนักหนาก็คือ ปืน ตอนอายุ ๑๖ เขาได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์คว่ำ จนต้องนอนอยู่โรงพยาบาลอยู่นานทีเดียว

ปี ๑๙๕๙ วิทแมนเข้ารับราชการทหารเรือ (เขาใฝ่ฝันและมุ่งมั่นที่จะเป็นทหารให้ได้) และเข้าเรียนต่อด้านวิศวกรรมศาสตร์ ที่มหาวิทยาลัยเท็กซัส ในอีกสามปีถัดมา เขาก็แต่งงานกับ เคธี่ ไลส์เนอร์ เพื่อนักศึกษาด้วยกัน หลังแต่งงานไม่นานเขาก็กลับไปรับราชการทหารอีกครั้ง แต่ก็ถูกปลดออกในปี ๑๙๖๔ และหันมาเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเท็กซัสเหมือนเดิม หลังจากนั้นเข้าทำงานที่กองทางด่วนประจำเท็กซัส ส่วนเคธี่เป็นครูสอนวิชาชีววิทยา

ในช่วงเวลานั้นอเมริกากำลังตกอยู่ในภาวะเศรษฐกิจตกต่ำทั่วประเทศ วิทแมน ต้องคอยดูและแม่ที่เพิ่งแยกทางกับพ่อ แม้แม่ของเขาจะพยายามหาเลี้ยงตัวเองเพื่อที่จะไม่ต้องเป็นภาระของลูก แต่เขาก็มักจะไปเยี่ยมแม่เสมอที่มีเวลา ส่วนพ่อของเขาก็มักจะโทรมาปรับทุกข์กับเขาเป็นประจำ รายได้ของเขามีค่อนข้างจำกัด เขาจึงต้องทำงานพิเศษเพิ่ม ช่วงนี้เขาเริ่มมีอาการเครียด ปวดศีรษะ นอนไม่หลับ และเริ่มโมโหง่าย จนบางครั้งก็มาระบายอารมณ์กับภรรยา

สมัยที่เขายังเด็ก พ่อของเขามักจะทุบตีแม่และตัวเขาบ่อยๆ ด้วยพ่อเป็นคนที่โมโหร้ายและดื่มจัด วิทแมน จึงมีความหลังฝังใจกับการใช้ความรุนแรง ในช่วงที่ศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเท็กซัส เขาเคยเข้ารับการบำบัดจากจิตแพทย์ประจำมหาวิทยาลัย เนื่องจากเขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเจ้าอารมณ์ ขี้หงุดหงิด  และบ่อยครั้งที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่หลังจากเข้าการบำบัดอยู่ระยะหนึ่ง เขาก็ยกเลิกนัดกับหมอและพยายามจัดการปัญหาด้วยตัวเอง

สภาพศพของ มากาแร็ต แม่ของเขา และจดหมายที่เขาเขียนถึงแม่และภรรยา ลองเข้าไปอ่านดูได้ที่ popsubculture.com

คืนวันที่ ๓๑ กรกฎาคม ๑๙๖๖ วิทแมน เขียนจดหมายระบายความคับแค้นใจในหลายๆ เรื่อง เขากล่าวโทษตัวเรื่องเรื่องที่ทำร้ายภรรยาและอารมณ์โกรธของเขาที่ระงับไม่ค่อยอยู่ รวมถึงการพยายามฆ่าตัวตาย และยังพล่ามถึงชีวิตอันไร้ค่าของเขาอีกด้วย

เที่ยงคืน วิทแมน เดินทางไปยังบ้านแม่ของเขาและทุบตีเธอและใช้มีดแทงเธอจนขาดใจตาย ก่อนจะย้อนกลับมาที่บ้านและทำเช่นเดียวกันกับภรรยา จากนั้นเขาก็พิมพ์จดหมายบรรยายความในใจขึ้นมาอีกหนึ่งฉบับ จากนั้น วิทแมน ก็หอบเขาปืนที่เขาเก็บสะสมไว้เมื่อครั้งยังเป็นทหารขนขึ้นรถ ระหว่างทางเขายังแวะซื้อเพิ่มอีกหลายกระบอก แล้วมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยเท็กซัส เขามุ่งตรงไปยังหอนาฬิกาประจำมหาวิทยาลัย ก่อนจะเริ่มเหนี่ยวสังหารเหยื่อรายแรก !

วิทแมน พบกับ เอ็ดน่า ทาวน์สลี่ย์ พนักงานของมหาวิทยาลัยที่ชั้นที่ ๓๐ ของหอนาฬิกา เขาทุบเธอด้วยด้ามปืนจนเสียชีวิต จากนั้นก็เริ่มส่องปืนมายังเบื้องล่าง มาร์ค เกเบอร์ เด็กหนุ่มที่บังเอิญอยู่แถวหอนาฬิกาพร้อมกับครอบครัวพอดี ถูกกระสุนปืนเข้าอย่างจังและล้มลงสิ้นใจแทบจะในทันที ไม่เพียงเท่านั้น แม่ของเกเบอร์ก็โดนยิงเข้าด้วย เธอไม่เสียชีวิตแต่ก็บาดเจ็บสาหัส วิ ทแมน เริ่มเล็งลงมาจากหอนาฬิกาและเลือกเหยื่อตามแต่ใจต้องการ โดยที่เขาไม่ได้รู้จักกับเหยื่อหรือมีความแค้นอะไร เขาฆ่าเพื่ออะไร ไม่มีใครรู้

เหยื่อรายถัดมาคือว่าที่คุณแม่ แคลร์ วิลสัน เธอถูกยิงเข้าที่ท้องก่อนจะล้มลง โทมัส เอ็คแมน นักศึกษาหนุ่มวิ่งเข้ามาประคองเธอก่อนจะถูกยิงเสียชีวิตเป็นรายถัดมา วิลสัน รอดตาย แต่ลูกในท้องของเธอเสียชีวิต

เกือบครึ่งชั่วโมงจากนั้น วิทแมน ยังคงสาดกระสุนในผู้คนอย่างเมามัน ท่ามกลางความโกลาหลไปทั้งมหาวิทยาลัย มีผู้เสียชีวิต ๙ ราย บาดเจ็บอีกนับสิบ ตำรวจพยายามเข้าระงับเหตุ โดยนำเฮลิคอปเตอร์แบขึ้นไปใกล้หอนาฬิกา แต่ก็ถูก วิทแมน สาดกระสุนใส่จนต้องล่าถอย ในที่สุดทีมตำรวจก็ตัดสินใจบุกขึ้นบนหอนาฬิกาเพื่อเข้าประชิดตัว

กว่าสองชั่วโมงระทึกใจ สุดท้าย ชาร์ลส์ วิทแมน ถูกตำรวจวิสามัญบนหอนาฬิกานั่นเอง ข้อมูลบางแหล่งสรุปว่ามีผู้เสียชีวิตทั้งหมด ๑๕ ราย แต่บางแหล่งก็อ้างว่ามีถึง ๑๙ ราย ส่วนจำนวนผู้บาดเจ็บมีถึง ๓๑ คน

 
บรรดาสรรพอาวุธที่ วิทแมน ขนขึ้นไปหนหอนาฬิกา ถัดมาเป็นสภาพเหยื่อที่ถูกนำส่งโรงพยาบาล ซึ่งบางรายก็สิ้นใจเสียก่อน

ชื่อของ วิทแมน กลายเป็นสัญลักษณ์ของความบ้างคลั่งอย่างไร้เหตุผล การระทำของเขาก่อให้เกิดผลกระทบตามมาอย่างมากมาย เหตุการณ์การสังหารหมู่ในสหรัฐแทบทุกครั้งมักจะถูกนำมาโยงถึงเหตุการณ์ในเท็กซัสครั้งนี้ อย่างเช่นกรณีที่มหาวิทยาลัยเวอร์จิเนียเทค นักศึกษาชาวเกาหลีสาดกระสุนใส่เพื่อนๆ จนเสียชีวิตไปถึง ๓๒ ศพ ผู้เชี่ยวชาญทางอาชญวิทยาเชื่อว่า ฆาตกรเหล่านี้มีความผิดปกติทางด้านจิตใจ มีวุฒิภาวะทางอารมณ์ต่ำ ประกอบกับปัญหาส่วนตัว ความเครียด การแข่งขันในสังคม ประกอบกับความรู้สึกว่าตนเองไร้ค่า และต้องการแสดงอำนาจเหนือผู้อื่น

แต่ในกรณีของ วิทแมน เขาน่าสงสารยิ่งกว่านั้น เมื่อแพทย์ทำการชันสูตรศพของเขา พบว่าที่สมองมีเนื้องอกขนาดใหญ่กดทับประสาทในส่วนของการควบคุมอารมณ์ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มธรรมดาๆ คนหนึ่งต้องก่อเหตุชวนช็อค และต้องจบชีวิตอย่างน่าเวทนา