ข่าวแว่วมาหนาหูว่าขึ้นศักราชใหม่ ๒๕๖๒ จะไม่มีร้านหนังสือแพร่พิทยาที่วังบูรพาอีกแล้ว เป็นไปตามวัฏจักรครับ ไม่ได้ตีโพยตีพายอันใด แค่เสียดายนิดหน่อย แต่สำหรับเจ้าของกิจการ การเลือกปิดตัวเองน่าจะเจ็บตัวน้อยกว่าทนทู่ซี้เปิดให้ขาดทุนรายวัน
พลิกดูตามโลกโซเชียลมีเสียบ่นเสียดายกันใหญ่ ผมว่าเกินครึ่งนะ ถ้าไล่ถามว่าคุณไปร้านหนังสือพวกนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เผลอๆ อาจจะหลายปี อะไรที่อยู่มานานหลายคนมักคิดว่าเป็นของตาย พอไม่มีแล้วจึงจะมาเริ่มคิดถึงและโหยหายว่าทำไมไม่รักษา พุทโธ่ เขาต้องกินต้องใช้ คุณเองอุดหนุนเขาบ่อยแค่ไหนเชียว ดูอย่างเขาดินนั่นประไร พอจะปิดตัวล่ะแห่กันไปยกใหญ่ ถวิลหาอดีตกันให้อึงมี่
(ภาพจากเฟสบุ๊ก)
ผมเองก็ใช่ว่าจะไปบ่อย แต่ก็แวะไปทุกครั้งที่มีโอกาสผ่านไปย่านนั้น วังบูรพานี่แต่ก่อนเป็นแหล่งรวมร้านหนังสือ จำได้ว่าตอนทำงานใหม่ๆ กำเงินเดือนก้อนแรกมาซื้อหนังสือที่นี่ หมดไปเกือบพัน ได้หนังสือกลับบ้านตั้งใหญ่ นั่นคือเมื่อกว่ายี่สิบแล้วนะครับ เดี๋ยวนี้หนึ่งพันบาทคงซื้อได้ไม่กี่เล่ม เพราะหนังสือยุคดิจิทัลนี่แพงเอาเรื่อง
ร้านแพร่พิทยา ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เพราะอยู่ใกล้โรงเรียน หนังสืออ่านเรียนหรืออ่านเล่นก็มาซื้อที่นี่ สมัยขะโน้นมาเดินดูกับอ่านฟรีบ่อย ไม่ได้มีเงินถุงพอให้ซื้อได้ตามใจนึก เป็นร้านติดแอร์เย็นฉ่ำและดูเจริญตามากในสมัยนั้น ร้านอื่นๆ จะดูอึมครึมและเคร่งเครียด อย่างเช่น รวมสาส์น โอเดียน สโตร์ คลังวิทยา เดี๋ยวนี้ไม่รู้ยังอยู่ครบกันไหม
บูรพาสาส์น ถนนเจริญกรุง ตอนนี้ไม่มีแล้ว
อีกร้านหนึ่งซึ่งอำลาก่อนล่วงหน้านานแล้วคือ บูรพาสาส์น บนถนนเจริญกรุง ถูกรื้อไปหลังจากหลวงท่านสร้างสถานีรถไฟฟ้าสามยอด
นานวันไปร้านหนังสือเก่าๆ ก็คงทยอยปิดตัวไปตามยุคสมัย ร้านไหนที่ไหวตัวทันก็อยู่รอดได้ ไม่เช่นนั้นก็ต้องปรับตัวกันครั้งใหญ่ ต่อไปร้านหนังสือคงมีเหลือน้อยลงๆ แม้จะชวนใจหายแต่ก็ต้องยอมรับความเป็นจริง