ผู้หญิงในการ์ตูนนักสืบ … มิยูกิ vs รันจัง

ประกาศ : ความเห็นในบทความนี้เป็นของผู้เขียน คิดเอง รู้สึกเอง ใครไม่เห็นด้วยก็ไม่ว่ากัน ก็ผมมองของผมแบบนี้ใครจะทำไม อยากให้คิดเสียว่านี่คือหนึ่งในความเห็นของคนอ่านการ์ตูนเหมือนกัน

เพิ่งได้การ์ตูนมานอนอ่านเล่น เป็นการ์ตูนแนวนักสืบที่ติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง คินดะอิจิ กับ โคนัน จริงๆ แล้วเลิกอ่านไปนานพอสมควร คินดะ นั้นยังออกตอนใหม่ๆ ออกมา แต่จะเป็นตอนสั้นๆ ร้อยปีจะออกซักเล่ม (ประชด) ส่วน โคนัน นี่ไม่คิดอยากจะอ่าน ถ้าไม่ติดว่ามันไม่มีอะไรให้อ่าน เพราะโคตรบิดามารดามัน ล่อไปหกสิบกว่าเล่มแล้ว เมื่อไหร่มันจะโตซักที

ทั้งสองเรื่องเป็นการ์ตูนประเภทเดียวกัน พล็อตเรื่องคล้ายๆ กัน แต่นานๆ ไป รู้สึกว่าพล็อตเรื่องเริ่มจะเหมือนกันขึ้นทุกที อย่างโคนันนั้นบอกกันโต้งๆ ว่าศัตรูหลักคือ กลุ่มชายชุดดำ องค์กรลับที่ไม่มีที่มาที่ไป และเข้ามาพัวพันกับคดีที่เจ้าโคนันไปยุ่งด้วยทุกครั้ง ทางฝ่ายคินดะ แต่เริ่มเดิมทีจะไม่มีศัตรูประจำตัว ที่มีเจ้าประจำก็คือ จอมโจรปริศนา แต่ก็โผล่มาแค่ ๒-๓ ตอน พอได้ฮา แต่พอเข้าสู่เล่มหลังๆ ก็เริ่มมีศัตรูคู่ปรับคือ จ้าวตุ๊กตานรก และพอมาถึงฉบับที่เป็นตอนพิเศษสองเล่มจบ ก็จะมีจ้าวตุ๊กตานรกออกมาเกือบทุกตอนไป กลายเป็นว่าทั้งสองเรื่องเดินมาในแนวเดียวกันซะงั้น

แต่ที่อยากจะพูดถึงในตอนนี้ก็คือเรื่องของผู้หญิงของทั้งคู่ ตั้งแต่สมัยที่อ่านทั้งสองเรื่องในยุคแรกๆ รวมถึงดูอนิเมชันแล้ว รู้สึกว่าผู้หญิงของทั้งคู่มีข้อที่ต่างกันและตรงกันอยู่หลายจุด แต่ขอประกาศตรงนี้เลยว่าผมรำคาญตัวละคร โมริ รัน ของเรื่อง โคนัน เป็นที่สุด ขณะที่ มิยูกิ ของเจ้าคินดะ แม้จะอ่อนแอสุดๆ แต่ดูเธอจะเป็นประโยชน์มากกว่าเป็นภาระเสียอีก

เคยมีคนเขียนวิจารณ์ถึงจุดนี้ตามเน็ตมาบ้างแล้ว หลายคนชอบ รันจัง เพราะเธอเก่งกาจศิลปะการต่อสู้ แต่ผมว่าเธอ “ดูเหมือน” จะเก่งมากกว่า เพราะหลายต่อหลายครั้งที่เธอมักทำเสียเรื่อง และเธอมีความอ่อนไหวแบบผู้หญิงมากเสียกว่า มิยูกิ ที่ “ดูเหมือน” จะอ่อนแอมากกว่าเธอ ทั้งที่มิยูกิไม่มีวิชาป้องกันตัวอะไรเลย แต่ด้วยลักษณะนิสัยของเธอ ผมกลับคิดว่าเธอเข้มแข็งและมีคุณค่าทางอาหารมากกว่ารันจังหลายเท่า

รันจัง – ลายเส้นของ อ.อาโอยาม่า ที่ระยะหลังๆ มีเหลี่ยมมุมมากกว่าตอนแรกๆ

รัน และ มิยูกิ เป็นนักเรียนชั้น ม. ๕ ที่แสนธรรมดาๆ แต่ที่ไม่ธรรมดาเพราะดันมีแฟนเป็นนักสืบ ที่ย่างกรายไปที่ไหนก็มีแต่คนตาย รันจัง นั้นมีดีกรีเป็นแชมป์คาราเต้ระดับจังหวัด ถ้าคนร้ายไม่ใช่ผีล่ะก็ แม่คุณเตะไม่เลี้ยง ถึงขนาดหลบลูกปืนก็ทำมาแล้ว (ในการ์ตูนตอน ปริศนานักล่าทรชนทมิฬ) ผลการเรียนอยู่ในระดับดี ในการ์ตูนไม่ได้บอกว่าเธอเรียนเก่งไหม แต่ดูจากเนื้อเรื่องโดยรวมแล้วเธอก็ไม่ใช่คนที่เรียนแย่ ออกจะอยู่ในระดับดีด้วยซ้ำ ทำครัวเก่ง เพราะต้องทำกับข้าวเลี้ยงทั้ง โมริ และ โคนัน นิสัยโดยรวมโคตรเป็นผู้หญิง ขี้แย ขี้กลัว กลัวผีขึ้นสมอง ใจเสาะ ชอบแส่เรื่องชาวบ้าน ไม่มีความมั่นใจ สรุปว่าเป็นผู้ยิ้งงงง ผู้หญิง

ลายเส้นของคินดะในยุคหลังๆ ตัวละครจะดูเพรียวขึ้นกว่าตอนแรกๆ

ฝ่าย มิยูกิ รายนี้เรียนเก่งระดับท็อป ถูกคาดหมายว่าต้องเข้ามหา’ลัยชั้นนำได้อย่างสบายๆ เก่งแม่งทุกวิชา เป็นคนละเอียด ไม่มีวิชาป้องกันตัวเลยยกเว้นลูกตบพิฆาตที่ใช้ได้แต่กับเจ้าคินดะคนเดียว อ่อนแอแบบสุดๆ จึงน่าจะเป็นภาระให้กับคินดะมากกว่า แต่นับกันจริงๆ แล้ว เธอตกเป็นเหยื่อเพียง ๓-๔ หนเท่านั้นเอง แม้ว่าการที่มีเธออยู่ใกล้ๆ จะทำให้คินดะต้องพะวงอยู่เสมอ แต่ในทางกลับกัน การมีเธออยู่ใกล้ๆ ก็คอยช่วยคินดะไขปริศนามาแล้วมากมาย นั่นคือสมองและความฉลาดของเธอมีส่วนช่วยคินดะมากกว่าจะเป็นภาระ หรือถ้าไม่เช่นนั้นเธอก็จะเป็นแรงกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้เจ้าคินดะมีกำลังใจเผชิญปัญหาต่อไปได้

ตรงข้ามกับรัน แม้บางครั้งการที่มีรันอยู่ใกล้ๆ ก็ไม่ได้ช่วยให้ ชินอิจิ (หรือโคนัน) ไขปริศนาได้ดีขึ้น แถมยังกลายเป็นอุปสรรคในการยิงเข็มยาสลบใส่โคโกโร่ หรือขวางการเข้าถึงหลักฐาน หรือแม้กระทั่งทำลายหลักฐานอย่างไม่ตั้งใจ และที่ผมไม่ชอบสุดๆ คือการไม่เข้าใจสถานการณ์และพฤติกรรมอันไม่ถูกกาละเทศะจนเกือบเป็นเหตุให้เกิดความสูญเสียทั้งกับตัวเองและคนอื่น ตัวอย่างชัดๆ เช่นในการ์ตูนตอน ยุทธการเหนือห้วงทะเลลึก เมื่อวายร้ายของเรื่องทำการระเบิดเรือสำราญ ขณะที่ทุกคนอพยพจนเกือบหมด รันยังมีกะใจกลับไปเพื่อเอาสร้อยคอที่เด็กๆ ทำให้เป็นของขวัญ เข้าใจล่ะว่าเป็นของที่เด็กๆ อุตส่าห์ทำให้แต่ช่วงเวลานั้นมันไม่ใช่เวลาจะมาทำตัวเป็นนางเอก สุดท้ายแล้วเธอก็ติดอยู่ในเรือที่กำลังจะจม จนเกือบทำให้คนอื่นต้องตายเพราะวิ่งตามหาเธออยู่

หรืออีกหลายหนที่ความไม่รู้ของรันว่าโคนันคือชินอิจิ ทำให้เธอเข้าไปยุ่งกับการสืบสวนของโคนันจนเกือบทำเสียเรื่องอยู่บ่อยครั้ง แต่ที่ขัดใจที่สุดคือ “ความระแวง” และ “ความไม่เชื่อใจ” ที่มีต่อชินอิจิ นั่นอาจเป็นการสร้างสถานการณ์เพื่อเพิ่มอารมณ์ดราม่าให้กับการ์ตูน แต่โดยธีมของเรื่องคือการสืบสวนคดี อารมณ์ที่ใส่เข้ามาแบบนี้จึงทำให้บรรยากาศของเรื่องเสียไปไม่น้อย โดยเฉพาะฉากหึงแบบไม่เข้าเรื่องของรันที่ดูน่ารำคาญมากกว่าน่ารัก

ส่วนทางมิยูกินั้นผู้เขียนย้ำตลอดว่าเธอกับคินดะโตมาด้วยกันแต่เด็ก (เหมือนชินอิจิกับรัน) แต่มิยูกิมีความเชื่อมั่นและเชื่อใจคินดะอย่างเต็มเปี่ยม ไม่เถียงว่าคู่รักทั้งสองมีใจให้แก่กันอย่างสุดซึ้ง แต่ความรู้ใจซึ่งกันและกันของคู่หลังน่าจะมีมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด เราแทบจะไม่เคยเห็นบทสวีทของมิยูกิกับคินดะเลยในช่วงแรกจนกระทั่งถึงตอน คดีฆาตกรรมตุ๊กตารัสเซีย เราจึงเห็นการแสดงออกแบบหวานๆ ของคินดะ เมื่อเขาแอบขโมยจูบมิยูกิผ่านกระจก! แม้ว่าจะมีเพียงตัวเขาเองและผู้อ่านเท่านั้นที่รู้ อาจจะเรียกได้ว่ามิยูกิกับคินดะเป็นคู่รักแบบที่มองตาก็รู้ใจ รักนะแต่ไม่แสดงออก แม้ทั้งคู่จะไม่เอ่ยปากบอกรักกันแต่เมื่อมีโอกาสแสดงออกเล็กๆ น้อยๆ อย่างการแสดงความห่วงใย จับมือ โอบกอด ทั้งสองคนก็แสดงต่อกันอย่างไม่ขวยเขิน ต่างกับรันจังและชินอิจิที่มัวแต่วางฟอร์มและอายม้วนต้วนกันจนคนอ่านเลิกลุ้น (เพราะแม่งยาวเหลือกิน จนขี้เกียจคอยตามดู)

หลายหนที่คินดะตกอยู่ในอันตรายหรือกระทั่งกลายเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม (ตอน คินดะอิจิฆาตกรหฤโหด) มิยูกิยืนหยัดเชื่อมั่นในตัวเขาอย่างเข้มแข็ง ที่ว่าเข้มแข็งเพราะเธอไม่แสดงอาการโวยวายอย่างที่หรือตีโพยตีพาย (แต่หลายครั้งที่รันจังทำ) มิยูกิปล่อยให้ชายที่เธอรักไขคดีตามแบบฉบับของตัวเองโดยที่เธอไม่เข้าไปขัดขวาง หนำซ้ำบางครั้งเธอยังกลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญราวกับคู่หู โฮล์มส์ กับ วัตสัน ยิ่งในตอนหลังๆ มิยูกิก็สวมบทบาทผู้ช่วยของคินดะอย่างเต็มตัว

คินดะและมิยูกิ ในเวอร์ชั่นอนิเมชั่น ที่วาดออกมากลมๆ อวบๆ ทั้งคู่

ถ้ามามองกันที่รูปลักษณ์ภายนอกทั้งสองคนสวยและน่ารักกันไปคนละแบบ บางคนบอกว่าลายเส้นของ อาจารย์อาโอยาม่า ดูเป็นการ์ตูนผู้ชาย เพราะเน้นเหลี่ยมมุมมากว่าความโค้งแบบอ่อนช้อย อันนี้ต้องอย่าไปเทียบผลงานในช่วงแรกๆ ที่ตัวละครทุกตัวหัวกลมเป็นมันฝรั่งกันหมด พอมายุคหลังๆ โครงหน้าของตัวละครมีเหลี่ยมมุมอย่างเห็นได้ชัด (ตัวอย่างที่ชัดเจนอีกเรื่องก็คือ ดราก้อนบอล) แต่ผมคิดว่างานเขียนของอาจารย์อาโอยาม่าได้เปรียบตรงที่ลายเส้ยไม่อาจระบุเพศของผู้อ่านได้อย่างชัดเจน คือเป็นแบบที่อ่านได้ทั้งสองเพศ ตัวละครก็ดูน่ารักๆ หากไม่นับพวกตัวประกอบหรือตัววายร้าย ทุกคนในเรื่องล้วนหน้าตาดีกันไปซะหมด

ส่วนผลงานของ อาจารย์ซาโต้ อาจจะชี้ชัดได้เลยว่าลายเส้นออกแนวการ์ตูนผู้หญิงชัดเจน ตัวละครหน้าสวย โครงหน้าเพอร์เฟค (โดยเฉพาะตัวละครผู้หญิง) ผมสลวย ตาเป็นประกาย ผลงานโดยรวมไม่แตกต่างกันนักคือลายเส้นค่อนข้างอ่อนช้อย แต่ที่มีพัฒนาคือสเกลและรูปร่างของตัวละคร ในตอนแรกๆ มิยูกิเป็นสาวอวบอั๋นไปทุกสัดส่วน แต่พอยุคหลังๆ ลายเส้นดูผ่อนคลายและตัดทอนลายละเอียดออกไปเยอะ มิยูกิหุ่นเพรียวขึ้นเยอะ สวยขึ้นจม แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือขนาดของซาลาเปาสองลูกที่แม่ให้มาของเธอ มันช่างอลังการเกินเด็ก ม.ปลาย เสียจริงๆ

ซึ่งถ้ามิยูกิแพ้รันในเรื่องของการต่อสู้แล้วล่ะก็ เจ้าบิ๊กเปาของเธอก็ชนะรันขาดลอยเหมือนกัน

“ปริศนาทั้งหมดไขกระจ่างแล้ว”

ยุคหนึ่งสมัยหนึ่ง การ์ตูนแนวสืบสวนสอบสวนกลายเป็นกระแสที่มาแรงในบ้านเรา ลามไปถึงหนังสือนิยายและภาพยนตร์ หากนับเฉพาะหนังสือการ์ตูนก็มีนับสิบเรื่อง ทั้งเรื่องเก่าที่ยังพิมพ์ต่อเนื่อง เรื่องเก่าที่เอามาพิมพ์ใหม่ และเรื่องใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในบ้านเรา แต่ที่เห็นจะได้รับความนิยมอย่างมากคงจะไม่พ้นสองเรื่องที่มีแนวทางใกล้เคียงกัน นั่นคือ โคนัน เจ้าหนูยอดนักสืบ และ คินดะอิจิ กับคดีฆาตกรรมปริศนา 

ส่วนตัวแล้วผมนิยมเรื่องหลังมากกว่า ด้วยความที่มีเนื้อหาค่อนข้างจะจริงจังกว่าเรื่องแรก อีกทั้งปริศนาต่าง ๆ ล้วนมีที่มาที่ไปมากกว่า อีกทั้งความซับซ้อนของคดีและแรงจูงใจในการฆาตกรรมดูจะมีเหตุมีผลมากกว่าอย่างชัดเจน

คินดะอิจิ กับคดีฆาตกรรมปริศนา ตีพิมพ์ครั้งแรกในบ้านเราราวปี พ.ศ. ๒๕๓๖ ลิขสิทธิ์โดยสำนักพิมพ์วิบูลย์กิจ มหาอำนาจหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นของบ้านเรา ดำเนินเรื่องเป็นตอน ๆ ไป โดยตัวละครจะเกี่ยวโยงกันเรื่อย ๆ แต่ละตอนจะมีคดีฆาตกรรมให้พระเอกของเราคอยสืบหาคนร้ายตัวจริง

คินดะอิจิ ฉบับการ์ตูน จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์วิบูลย์กิจ ออกมาแล้วกว่า ๕๐ ฉบับ

การ์ตูนเรื่องนี้เป็นผลงานจากมันสมองของ โยซาบุโร่ คานาริ และ เซมารุ อามางิ วาดโดย ฟุมิยะ ซาโตะ เนื้อเรื่องกล่าวถึงเด็กมัธยมปลายท่าทางทึ่ม ๆ ไม่เอาไหนที่ชื่อ คินดะอิจิ ฮาจิเมะ ซึ่งเป็นหลานปู่ของ คินดะอิจิ โคสุเกะ (นักสืบชื่อดัง เป็นตัวละครในนิยายสืบสวนสอบสวนที่โด่งดังมากในญี่ปุ่น) เป็นเด็กที่ผลการเรียนห่วยบรม ทะลึ่ง ชอบโดดเรียน เล่นแต่เกมส์ แต่มีไอคิวสูง สามารถใช้หลักเหตุและผลในการวิเคราะห์เรื่องต่าง ๆ ได้อย่างยอดเยี่ยม … คาแร็กเตอร์นี้จัดเป็นคาแร็กเตอร์ยอดนิยมของการ์ตูนญี่ปุ่น ซึ่งมักจะให้ตัวละครมีท่าทางภายนอกที่ไม่เอาไหน เป็นพวกขี้แพ้ พวกชายขอบของสังคม แต่จะมีความสามารถพิเศษที่โดดเด่นเหนือชาวบ้าน แม้จะเป็นความสามารถที่ไม่เข้าท่าก็เถอะ แต่ถ้าเป็นการ์ตูนแล้ว อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้

และแน่นอน ฮาจิเมะ ก็มักจะเข้าไปพัวพันกับคดีฆาตกรรมต่าง ๆ อยู่เรื่อย และท้ายสุดเขาก็จะเป็นผู้ไขปริศนาว่าคนร้ายคือใคร ตามสไตล์ของนิยายแนวนี้ ซึ่งในการ์ตูนจะค่อย ๆ ปูพื้นตัวละครในแต่ละตอน จากนั้นก็จะเริ่มมีคนตายต่อเนื่อง โดยคนร้ายก็จะเป็นคนในกลุ่มตัวละครที่ว่านี้ ตั้งแต่เริ่มตอนจะมีข้อมูลต่าง ๆ แทรกอยู่เป็นระยะ มีเงื่อนงำที่ผู้อ่านต้องตามเก็บ หลายหนที่เมื่อถึงตอนเฉลยผู้อ่านต้องพลิกกลับไปดูตอนต้นเรื่อง ถึงได้ร้องอ๋อ ว่าแท้จริงมีปมเฉลยซ่อนไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว

การดำเนินเรื่องของการ์ตูนชุดนี้จะมีแนวทางเหมือนนิยายสืบสวน ผู้อ่านจะเป็นเหมือนตัวละครที่จะได้รับข้อมูลหรือเบาะแสทีละเล็กทีละน้อย แล้วก็จะเริ่มสืบหาความเชื่อมโยงของเหยื่อแต่ละราย ซึ่งเกือบทั้งหมดจะเป็นคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง ค้นหาแรงจูงใจ ไขปัญหาการก่อคดีที่ซ่อนเงื่อน จนกระทั่งถึงบทสุดท้ายที่นำเอาข้อมูลทั้งหมดมาวิเคราะห์และประมวลผล จนสามารถชี้ตัวคนร้ายที่แท้จริงได้ เรียกว่าที่อ่านมาตั้งแต่ต้นนั้นเพื่อมาจบที่บทวิเคราะห์ในตอนสุดท้ายนี่เอง

เมื่อฮาจิเมะจะทำการไขปริศนาคดีก็มักจะยกประโยคเด็ดขึ้นมาเสมอว่า “ขอเอาชื่อปู่เป็นเดิมพัน” ซึ่งเมื่อเจ้าตัวสามารถคลี่คลายปมทั้งหมดได้แล้วก็จะเอ่ยประโยคเด็ดอีกที่ “ปริศนาทั้งหมดไขกระจ่างแล้ว”

นอกจากตัวละครเอกคือ ฮาจิเมะ คินดะอิจิ แล้ว ยังมีตัวละครอื่นๆ อีก ได้แก่ นานาเสะ มิยูกิ เพื่อนสาวสมัยอนุบาลของฮาจิเมะ ที่มักจะคอยติดตามเขาไปทุกหนทุกแห่ง ลุงเคนโมจิ ผู้หมวดฝ่ายคดีฆาตกรรมที่มักให้ความช่วยเหลือเรื่องการสืบคดีอยู่เสมอ สารวัตรอาเคจิ เคนโกะ นายตำรวจสมองเพชรที่มักจะได้ประลองปัญญากับฮาจิเมะอยู่เรื่อยๆ เจ้าตุ๊กตานรก ทาคาโต้ โยอิจิ ที่เป็นเสมือนคู่ปรับตัวฉกาจของฮาจิเมะ นอกจากนี้ยังมีตัวละครประกอบอีกมากมายที่ออกมาสร้างความปั่นป่วนชวนสยองอยู่เนืองๆ

ความน่าสนใจของการ์ตูนชุดนี้อยู่ที่เนื้อหาที่ออกจะสมจริง (อย่างน้อยก็มีเหตุมีผลมากกว่าบางเรื่องแหละน่า) แรงจูงใจในการก่อคดีล้วนแต่มีที่มาที่ไปและก็รุนแรงพอที่จะทำให้คน ๆ หนึ่งกลายเป็นฆาตกรเลือดเย็นได้ ในตอนต้น คดีส่วนใหญ่มักจะเกี่ยวพันกับบุคคลใกล้ชิดของฮาจิเมะ ซึ่งก็ยิ่งสร้างอารมณ์สะเทือนใจให้ผู้อ่านได้เป็นอย่างดี อย่างในคดีฆาตกรรมโรงละครโอเปร่า ที่ทั้งฆาตกรและเหยื่อเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนฟุโดของเขา คดีฆาตกรรมหมู่บ้านอาถรรพ์ ที่เพื่อนร่วมชั้นของเขาต้องเข้าพัวพันและกลายเป็นเหยื่อในที่สุด คดีฆาตกรรมคฤหาสน์ต่างชาติ ที่ ซากิ ริวตะ เพื่อนร่วมโรงเรียนที่ต้องตาย (อย่างช็อคคนอ่าน) เพราะมาพัวพันกับตัวเขา เป็นต้น

แม้ปริศนาส่วนใหญ่มักจะเกิดในห้องปิดตาย แรก ๆ ก็น่าสนใจดีหรอก แต่หลัง ๆ ชักจะใช้มุขนี้บ่อย แต่อย่างไรก็ตามแผนการส่วนใหญ่จะเน้นไปที่แง่มุมของจิตวิทยา การหลอกล่อเหยื่อด้วยกลลวงบางประการที่ไม่ได้ใช้เอ็นตกปลาหรือสายเปียโน ผูกนี่โยงนั่นทำเป็นกลไกบ้าบอคอแตกเหมือนการ์ตูนบางเรื่อง และข้อมูลในการไขปริศนาก็จะซ่อนอยู่ตามเนื้อเรื่องที่ผู้อ่านต้องใช้ความสังเกตและจินตนาการปะติดปะต่อเรื่องราว ซึ่งก็ไม่เหมือนการ์ตูนบางเรื่องอีกนั่นแหละ ที่ตัวละครมักจะปิ๊งอะไรอยู่คนเดียวแล้วก็พึมพำว่า “เรารู้แล้ว…เป็นอย่างนี้นี่เอง” ก่อนจะไขคดีโดยที่มันรู้ของมันอยู่คนเดียว (ทำไมต้องกระแนะกระแหนการ์ตูนเรื่องที่ว่านี้ด้วยนะ)

อีกจุดหนึ่งที่ทำให้การ์ตูนเรื่องนี้เพิ่มความน่าสยดสยองและรุนแรงมากขึ้น ก็อาจจะเป็นการฆาตกรรมที่มักจะใช้วิธีการที่ค่อนข้างเหี้ยมโหด ถึงเลือดถึงเนื้อ ไม่เหมือนการ์ตูนบางเรื่องที่เอะอะก็ใช้ยาพิษ (กัดเรื่องอื่นอีกแล้ว) ส่วนใหญ่เหยื่อมักจะถูกทำร้ายบ้าง ถูกยิงบ้าง ถูกเผาบ้าง หรือแม้แต่ถูกทรมานจนกระทั่งเสียชีวิต และก็มีอยู่หลายรายที่ถูกหั่นศพเป็นชิ้น ๆ ! จึงไม่แปลกที่การ์ตูนเรื่องนี้จะมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มไปหมด 
 

คินดะอิจิฉบับภาพยนตร์ที่ใช้คนแสดง ได้รับความนิยมไม่แพ้ฉบับการ์ตูน
น่าเสียดายที่ยังไม่มีฉายในบ้านเรา (ถ้าสนใจลองถามที่ร้านแว่น จตุจักร น่าจะมี) 

คดีที่เกิดขึ้นทั้งหมดจะมีปมเหตุจากความอาฆาตแค้น ซึ่งในบางตอนก็โหดร้ายเสียจนสร้างความสะเทือนใจอย่างรุนแรงให้กับผู้อ่าน อย่างเช่น คดีฆาตกรรมเจ็ดเรื่องพิสดารในโรงเรียน ที่ฆาตกรฆ่าได้แม้กระทั่งลูกศิษย์ของตนเอง เพียงเพื่อปกปิดร่องรอยความชั่วร้ายในอดีตของตน หรือ คดีตำนานปีศาจหิมะ ที่ฆาตกรล้างแค้นให้แม่ ที่ถูกปล่อยให้ตายอย่างอนาถ ในบางตอนก็ยังมีเนื้อหาที่คาบเกี่ยวถึงเรื่องของศีลธรรม ในมุมมองที่แตกต่างกันไป เช่น คดีฆาตกรรมตำนานขุมทรัพย์อามาคุสะ ที่ฆาตกรยอมฆ่าทุกคนเพื่อสมบัติที่จะนำมารักษาลูกสาว ซึ่งแน่นอนว่าความรักลูกนั้นเป็นสิ่งที่น่าเทิดทูน เพียงแต่ฆาตกรก้าวล้ำสิ่งที่เรียกว่าศีลธรรมจนเกินไป หรือ คดีทะเลสาบพ่ายรัก ที่แม้ฆาตกร (ที่หลงรักน้องสาวของตนเอง!) จะฆ่าเหยื่อจนหมดแต่จะแน่ใจได้อย่างไรว่าคนที่เขารักจะพลอยยินดีไปด้วย

หลายตอนที่คดีจบลงด้วยโศกนาฏกรรม ผู้เขียนพยายามสื่อให้เห็นถึงความไร้ประโยชน์ที่จะมีชีวิตอยู่ด้วยความอาฆาตแค้น หลายหนที่ฮาจิเมะต้องเตือนสติฆาตกรด้วยคำถามที่ว่า “ล้างแค้นไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา?” (ซึ่งก็มักจะสายเกินไป) หรือการจบชีวิตตัวเองของฆาตกร ที่ฮาจิเมะเชื่อเสมอว่า “แม้ชีวิตมันจะเลวร้ายสักแค่ไหน จะทำสิ่งที่เลวร้ายไว้แค่ไหน … ขอเพียงมีชีวิตอยู่ต่อไป สักวันมันต้องมีหนทางแก้ไขเสมอ”

ชีวิตคนเรามันไม่ได้ราบรื่นเสมอไป แต่ต่อให้มันเลวร้ายสักปานใด หากแต่ดำรงชีวิตอย่างมีสติและยึดมั่นในศีลธรรม ก็เชื่อว่าเหตุการณ์น่าเศร้าคงจะไม่เกิดขึ้นเหมือนอย่างในการ์ตูนเป็นแน่

คินดะอิจิ ฉบับนิยาย ที่ได้รับความนิยมจากนักอ่านบ้านเรามากไม่แพ้ฉบับการ์ตูน แต่ในนิยายจะเป็นคินดะอิจิรุ่นปู่นะ