Shine:บทเพลงบรรเลงชีวิตคน (บ้า)

เขาว่ากันว่า อัจฉริยะกับความบ้า ห่างกันเพียงกระดาษแผ่นเดียว แต่สำหรับ เดวิด เฮลฟ์ก็อตต์ กระดาษแผ่นนั้นคงต้องบางมากๆ เลยทีเดียว

เดวิด เฮลฟ์ก็อตต์ (David Helfgott ช่างบังเอิญเหลือเกินที่ดันไปพ้องเสียงกับ Help God) เป็นนักเปียโนขั้นเทพชาวออสซี่ แววอัจฉริยะของเขาเริ่มต้นตั้งแต่ยังเด็ก จนล่วงเข้าสู่วัยรุ่นเขาก็กวาดรางวัลระดับประเทศได้ถึง ๖ สมัย (ABC Instrumental and Vocal Competition) แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก เขาป่วยเป็นโรคทางจิตที่เรียกว่า Schizoaffective disorder เดวิดต้องเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลนานกว่า ๑๒ ปี แต่ดูเหมือนพระเจ้ายังไม่ใจดำกับเขามากนัก ปี ๑๙๘๔ เดวิดก็กลับมาเล่นเปียโนอีกครั้งหนึ่ง และกลายเป็นนักเปียโนฝีมือดีระดับต้นๆ ของโลกใบนี้

ปี ๑๙๙๗ ฮอลลิวู้ดหยิบเอาชีวประวัติของเขามาสร้างเป็นภาพยนตร์ เรื่อง Shine ทำให้ชื่อของเขากลายเป็นที่รู้จักมากขึ้นกว่าเดิม จากที่จะรู้จักกันเฉพาะในวงการดนตรีคลาสสิก แต่พอหนังออกฉายและคว้ารางวัลมาเพียบ ชื่อ เดวิด เฮลฟ์ก็อตต์ ก็เป็นที่พูดถึงไปทั่วโลก … นี่แหละหนา อิทธิพลของฮอลลิวู้ด

ผมไม่มั่นใจว่าชีวิตจริงของเขาจะเป็นจริงเหมือนในหนังหรือไม่ ถ้าเป็นจริงก็น่าเห็นใจไม่น้อย เขาถูกเคี่ยวเข็ญฝึกปรือฝีมือด้านเปียโนจาก ปีเตอร์ เฮลฟ์ก็อตต์ ผู้เป็นบิดา ในหนังไม่ได้บอกพื้นเพของครอบครัวมากนัก แต่พอจะเข้าใจได้ว่าครอบครัวเฮลฟ์ก็อตต์ค่อนข้างจะยากจน ปีเตอร์มีความสนใจเรื่องดนตรีและคงจะมีความหลังเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่น้อย เขามักจะเล่าเรื่องในวัยเด็กให้ลูกฟังเสมอว่าเขาอุตส่าห์สะสมเงินซื้อ ไวโอลินแต่ก็ถูกปู่ทำพังซะ ดังนั้นเขาจึงพยายามถ่ายเทความรักในดนตรีให้กับลูกๆ และบอกลูกเสมอว่า “แกเป็นเด็กที่โชคดี ปู่แกไม่เคยสนับสนุนพ่อ แกเป็นเด็กที่โชคดี รู้มั้ย”

ภาพจากภาพยนตร์เรื่อง Shine

คงคล้ายๆ กับพ่อแม่หลายคนที่เชื่อว่าได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อลูกแล้ว ส่งลูกไปเรียนพิเศษ เรียนเปียโน เรียนศิลปะ เรียนเต้นรำ เรียนอะไรต่อมิอะไรมากมาย แต่ไม่ยักกะถามลูกมั่งเลยว่า ลูกต้องการอะไร?

ปีเตอร์เชื่อมั่นว่าเขาได้มอบสิ่งที่วิเศษสุดให้แก่เดวิดแล้ว ทั้งที่ไม่มีใครเคยสอนเขาแต่เขาก็สามารถสอนให้เดวิดเล่นเปียโนได้อย่างยอดเยี่ยม โชคดีที่เดวิดเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์อยู่แล้ว แต่โชคร้ายที่เขาต้องแบกความกดดันที่หนักอึ้งใน การเป็นตัวแทนของพ่อในวัยเด็กที่ต้องการประสบความสำเร็จด้านดนตรี ตกลงแล้วปีเตอร์ทำเพื่อลูกหรือเพื่อตัวเองกันแน่?

เมื่อเป็นเด็กเขาไม่มีโอกาส เดวิดจึงกลายเป็นตัวแทนของเขา เขาต้องการเป็นผู้ชนะแต่ก็ลืมไปว่าเดวิดยังเด็กอยู่ ในการประกวดตอนต้นเรื่องเขาก็บงการทุกอย่างให้เดวิดเล่นเพลงที่ยากแสนยากขึ้นประกวด แน่นอนว่าเด็กชายเดวิดไม่ได้เป็นผู้ชนะ แต่แววอัจฉริยะของเขาก็ถูกมองเห็นโดยกรรมการคนหนึ่ง

เดวิดยังคงฉายแววความเป็นนักเปียโนขั้นเทพอยู่จนเข้าสู่วัยรุ่น เขาได้รับโอกาสให้เข้าเรียนต่อ แต่พ่อของเขาสั่งห้ามด้วยเหตุผลที่ว่า “ถ้าแกไป แล้วครอบครัวเราล่ะ เราจะไม่เป็นครอบครัวอีกต่อไป” แม้เดวิดอยากจะบินไปให้ไกล ไกลจากเงื้อมเงาของบิดา แต่เขาก็ยังขลาดและกลัวเกินกว่าจะบินหนีไป ท้ายที่สุดความอดทนก็ทะลุขีดจำกัด เดวิดตัดสินใจฝ่าฝืนคำสั่งของพ่อ เขาหันหลังให้ครอบครัวไปเรียนต่อในวิทยาลัยศิลปะและการดนตรีที่มีชื่อ ที่นี่เขาได้พบกับอาจารย์ที่ดี ช่วยขัดเกลาฝีมือให้รุดหน้าขึ้นไปอีกขั้น แม้เดวิดจะมีท่าทีเพี้ยนๆ ดูทึ่มๆ แต่เรื่องดนตรีแล้วเขาโดดเด่นที่สุด

เจฟฟรี่ย์ รัช กับรางวัลออสการ์ดารานำชายยอดเยี่ยม

เขามีโอกาสได้เข้าร่วมการแข่งขันในระดับชาติซึ่งถือว่าเป็นการแข่งขันครั้งสำคัญที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต เดวิดเลือกที่จะเล่น Rac III ของ Sergei Rachmaninoff เพลงที่นักเปียโนมืออาชีพก็ยังขยาด เข้าใจว่าเดวิดยังคงหนีไม่พ้นการครอบงำของพ่อที่เคยสอนเขาแต่เด็กว่าวัน หนึ่งเขาจะต้องเล่น Rac III ให้ได้ เดวิดฝึกฝนอย่างเอาเป็นเอาตาย ช่วงนี้เองเขาต้องเผชิญกับความกดดันอย่างหนัก ทั้งจากความคาดหวังของอาจารย์ จากตัวเอง และที่สำคัญที่สุดจากพ่อที่เขาพยายามหนีมาตลอด เบื้องลึกในจิตใจของเดวิดต้องการจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าเขาทำได้ ถ้าเขาต้องการจะทำโดยไม่ต้องมีพ่อมาบงการชีวิต

เดวิดถลำลึกเข้าไปในโลกของจินตนาการ เขาถูกดนตรีครอบงำจิตใจไปเสียแล้ว ในวันแข่งขันจริง เดวิดบรรลง Rac III อย่างยอดเยี่ยม แต่อนิจจา จิตใจของเขาล่องลอยเข้าไปในเสียงดนตรี ทันทีที่โน้ตตัวสุดท้ายบรรเลงจบ สติของเขาก็ขาดผึง! จากนักดนตรีหนุ่มอัจฉริยะ เขากลายเป็นผู้ป่วยจิตเภท ถูกนำตัวเข้ารักษาในโรงพยาบาลโรคจิต ชื่อของเดวิด เฮลฟ์ก็อตต์ หายไปจากโลกดนตรี เขาถูกแพทย์สั่งห้ามไม่ให้เล่นเปียโนอีก มิเช่นนั้นเขาอาจจะบ้าจนกู่ไม่กลับ

อาการป่วยของเดวิดเรียกว่า Schizoaffective disorder คือมีอาการของโรคจิตเภทร่วมไปกับอาการของโรคอารมณ์แปรปรวน อาการทางจิตเภทก็อย่างเช่นมีอาการหลงผิด เช่นคิดว่าตัวเองบินได้ มีอาการหลอน ได้ยินเสียงคนมาคุยด้วย มีโลกส่วนตัว พูดคนเดียว ส่วนอาการอารมณ์แปรปรวนก็อย่างเช่นมีอาการซึมเศร้า เงียบ เก็บตัว หรือไม่ก็ร่าเริงอย่างผิดปรกติ บางรายก็มีอาการร่างเริงและซึมเศร้าสลับกันไป แต่สำหรับเดวิด จากที่ภาพยนตร์นำเสนอ เขาจะมีอาการที่ร่าเริงผิดปรกติ พูดไปหัวเราะไปอยู่ตลอด และมักจะพูดซ้ำไปซ้ำมา พูดรัว เร็ว จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง แต่ผู้ป่วยประเภทนี้สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้เพียงแต่ต้องทานยาและพบแพทย์อย่างสม่ำเสมอ

เดวิด เฮลฟ์ก็อตต์ กับคนดังอย่าง เซอร์ เอลตัน จอห์น

เดวิดใช้ชีวิตอย่างเดียวดายในโรงพยาบาลอยู่ถึงสิบกว่าปี จนอาการดีขึ้นตามลำดับ มีเพียงน้องสาวและพี่สาวที่มาเยี่ยมเป็นประจำ ส่วนพ่อนั้นไม่เคยมาเขาเลยสักครั้ง โชคดีที่มีอาสาสมัครในโรงพยาบาลคนหนึ่งจำได้ว่าเขาคือ เดวิด เฮลฟ์ก็อตต์ นักเปียโนอัจฉริยะ จึงอาสารับเขามาอยู่ด้วยที่บ้าน

เดวิดมักจะแวะเวียนไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มีเปียโนตั้งอยู่แต่ไม่มีคนเล่น เด็กเสิร์ฟที่นั่นคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดี ในขณะที่เจ้าของร้านมีทีท่าไม่ค่อยไว้ใจคนสติเสื่อมอย่างเขา วันหนึ่งขณะที่คนเต็มร้าน เดวิดที่กำลังลงแดงเพราะอยากเล่นเปียโนเดินดุ่ยๆ เข้าไปนั่งที่เปียโนในร้าน ท่ามกลางเสียงเย้ยหยันจากคนในร้าน สักพักทั้งร้านก็เงียบสนิท มีเพียงเสียงเพลงที่บรรเลงจากปลายนิ้วของเดวิดดังก้องไปทั้งร้าน จากวันนั้นเป็นต้นมา เดวิดก็กลายเป็นนักดนตรีประจำที่ร้าน มีแขกเข้ามาเต็มร้านทุกวันเพื่อฟังเพลงของเขา จนหนังสือพิมพ์ลงข่าวว่านักดนตรีอัจฉริยะกลับมาแล้ว

แม้จะมีอาการสติแตกแต่เดวิดก็ยังโชคดีที่ได้คู่ชีวิตที่เข้าใจอย่าง กิลเลียน เธอคือผู้อยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลาและเธอคือผู้ที่พยายามผลักดันจนทำให้เขา กลับมาแสดงคอนเสิร์ตได้อีกครั้ง และในปัจจุบันเดวิดและกิลเลียนก็ยังใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข โดยเดวิดกลายเป็นนักเปียโนฝีมือเอกระดับโลกที่มีคิวคอนเสิร์ตไม่ขาดสาย ด้วยความที่เป็นคนร่างเริง เป็นมิตรกับผู้ชม อย่างเช่นเมื่อจบการบรรเลงเขาก็จะกระโดดลงไปกอดจูบกันคนดูหน้าตาเฉย ทุกวันนี้เขาก็ยังคงเปิดการแสดงและออกอัลบั้มบรรเลงเปียโนออกมาอย่างสม่ำเสมอ

กิลเลียนกับเดวิด ตัวจริง

เดวิดตัวจริงกับตัวแสดงอย่างรัช ที่ถอดแบบออกมาเหมือนกันเป๊ะ

ภาพยนตร์เรื่อง Shine ออกฉายในปี ๑๙๙๖ ได้ดาราฝีมือดีอย่าง เจฟฟรี่ย์ รัช มารับบทเป็นเดวิด เฮลฟ์ก็อตต์ ซึ่งรัชก็เป็นคนออสซี่เช่นเดียวกับเดวิด แล้วรัชก็ยังมีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเดวิด ชนิดที่เรียกว่าถอดมาจากพิมพ์เดียวกัน รัชถอดบุคลิกลุกลี้ลุกรนและพูดรัวของเดวิดออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม การแสดงที่สุดยอดของเขาทำให้เขาได้รับรางวัลดารานำชายในเวทีออสการ์และลูกโลกทองคำ

หมายเหตุ
ขอขอบคุณ (ว่าที่) หมอกิ๊ฟ นรินธร ศักดิ์ศรียุทธนา น้องสาวจอมยุ่งที่อุตส่าห์ให้ข้อมูลเรื่อง Schizoaffective disorder

โกลด้า เมียร์ สตรีเหล็กของชาวยิว

ในโลกของการเมือง มีสตรีอยู่ไม่มากนักที่สามารถก้าวขึ้นมาสู่จุดสูงสุดในฐานะผู้นำของประเทศ เราขอไม่นับเหตุการณ์ในสมัยโบราณที่สตรีก้าวขึ้นมาปกครองแผ่นดิน อย่างในยุคของพระนางบูเช็คเทียน ที่ปกครองแผ่นดินจีนในช่วงระยะเวลาหนึ่ง จนพระนางถูกยกย่องให้เป็นจักรพรรดินีพระองค์แรกของโลก หรืออย่างพระนางคลีโอพัตรา ที่เคยปกครองแผ่นดินไอยคุปต์ หากถ้าจะนับเอาโลกยุคใหม่แล้ว คงต้องยกย่องให้ นางศิริมาโว บันดาราไนยเก เป็นผู้นำสตรีคนแรก เธอขึ้นดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีของศรีลังกาในปี ๑๙๖๐ หลังจากนั้นเป็นต้นมาทั่วโลกก็เริ่มเปิดรับกระแสการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง ที่มีสตรีเป็นผู้มีบทบาทสำคัญทัดเทียมกับผู้ชาย

แต่ยังมีผู้นำสตรีอีกท่านหนึ่งซึ่งมีบทบาทสำคัญและมีชื่อเสียงไปทั่วโลกในยุค ที่โลกเต็มไปด้วยสงครามและความขัดแย้งระหว่างเชื้อชาติ เธอคือ นางโกลด้า เมียร์ (Golda Meir) นายกรัฐมนตรีหญิงของอิสราเอล

ภาพจากภาพยนตร์ MUNICH

หากท่านใดมีโอกาสได้ชมภาพยนตร์เรื่อง MUNICH ของสตีเว่น สปิลเบิร์ก เมื่อปี ๒๐๐๕ จะเห็นฉากที่ประชุมของอิสราเอล มีหญิงชราคนหนึ่งที่ดูเหมือนแค่คนแก่ไร้พิษสง แต่คนทั้งที่ประชุมต่างยำเกรง และเธอเป็นผู้ออกคำสั่งให้ตอบโต้พวกอาหรับอย่างลับๆ นั่นแหละเธอล่ะ นางโกลดา เมียร์ ผู้นำหญิงเหล็กของชาวยิว

เส้นทางชีวิตของเธอนับว่าต้องฝ่าฟันความยากลำบากมาไม่ใช่น้อย กว่าจะก้าวมาอยู่ยังจุดสูงสุดของชีวิต เธอเกิดเมื่อปี ๑๘๙๘ ในครอบครัวชาวยิวผู้ยากจน ในวัยเด็กเธออาศัยอยู่กับครอบครัวในยูเครน ประเทศรัสเซีย (ในขณะนั้น) ตามประสาเด็กผู้หญิงชาวยิวที่มักจะไม่ค่อยได้รับการส่งเสริมเรื่องของการศึกษามากนัก เธอเรียนหนังสือเบื้องต้นจากบิดาของเธอเอง แต่เธอก็เป็นเด็กที่ใฝ่รู้และมีความฝันจะโตขึ้นมาเป็นครูให้จงได้

ครอบครัวของเธออพยพมายังแผ่นดินอเมริกาในปี ๑๙๐๖ ชีวิตที่นี่ก็ไม่ได้แตกต่างจากที่ยูเครนนัก ครอบครัวของเธอยังต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบอยู่เช่นเดิม เธอมีโอกาสได้เรียนถึงแค่ชั้นประถม ทางบ้านจึงให้ เธอออกจากโรงเรียนเพื่อมาช่วยทำงานหาเลี้ยงครอบครัว เธอเสียใจมากที่ไม่ได้เรียนต่อจึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านเพื่อออกหางานหาเงินเรียนหนังสือด้วยตนเอง ในตอนนั้นเธอมีอายุเพียง ๑๔ ปี

เมื่ออายุ ๑๖ ปี เธอเดินทางกลับมาอยู่กับครอบครัวอีกครั้ง ในตอนนั้นครอบครัวของเธอเริ่มลงหลักปักฐานในอเมริกาและเริ่มมีฐานะที่ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่เธอก็ยังตั้งปณิธานที่จะเรียนหนังสือให้สูงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และความฝันในการเป็นครูของเธอก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง โดยเธอเข้าเรียนต่อที่วิทยาลัยครูในมิลวอคกี้ ที่นั่นเธอเป็นดาวเด่นด้วยความเป็นคนที่ฉลาด หัวไว และเธอเป็นคนที่มีความสามารถในการพูดในที่ชุมชนมากทีเดียว ซึ่งทำให้เธอถูกจับตามองจากกลุ่มการเมืองชาวยิวที่นั่น

ในช่วงที่เธอศึกษาอยู่ในวิทยาลัยครูนั้นก็เกิดสงครามโลกครั้งที่ ๑ ขึ้น ภายหลังจากสำเร็จการศึกษาในปีถัดมา เธอก็หันเหความสนใจและล้มความฝันในการเป็นครูเข้าสู่โลกของการเมือง โดยเธอเข้าร่วมงานกับพรรคการเมืองชาวยิวอย่างเต็มตัว เนื่องจากเธอคิดว่างานการเมืองนั้นน่าจะเปิดโอกาสให้ได้ช่วยเหลือชาวยิวทั่วโลกที่ถูกข่มเหงได้มากกว่า

คณะรัฐบาลอิสราเอล นายกรัฐมนตรีเบนกูเรียน (หัวโต๊ะ) และนางโกลดา (ซ้ายล่าง)

ในขณะนั้นปัญหาทางเชื้อชาติลุกลามไปทั่วโลก โดยเฉพาะชาติพันธุ์ยิว ปัญหาเรื่องของดินแดนในตะวันออกกลางรุนแรงขึ้นทุกที ประกอบกับผลพวงจากสงครามโลกยิ่งทำให้ตะวันออกกลางร้อนระอุยิ่งขึ้น

ชาวยิวทั่วโลกสร้างเครือข่ายถึงกัน ความตั้งใจอย่างหนึ่งของพวกเขาคือความพยายามในการทวงคืนแผ่นดินปาเลสไตน์ กลับมาเป็นของพวกเขา เพราะเชื่อว่าเดิมทีนั้นแผ่นดินนี้เป็นของชาวยิว ชาวยิวชั้นปัญญาชนกระจายแนวคิดนี้ไปทั่วโลกและส่งเสริมให้ชาวยิวที่กระจัดกระจายอยู่เดินทางกลับแผ่นดินแม่ ชาวยิวนั้นนับว่าเป็นชนชาติที่แข็งแกร่ง ฉลาด และทำการค้าเก่ง จึงไม่แปลกที่พวกเขาจะจัดเป็นกลุ่มชนที่มีฐานะพอสมควร เมื่อเดินทางกลับดินแดนปาเลสไตน์พวกเขาก็กว้านซื้อที่ดินอย่างไม่เกี่ยงราคา แม้จะเป็นผืนดินที่แห้งแล้งหาประโยชน์อันใด้ไม่ได้

ชาวอาหรับที่อาศัยอยู่เดิมเห็นเป็นช่องทางทำเงิน จึงยอมขายที่ดินแห้งแล้งเหล่านั้นโดยไม่คาดคิดเลยว่าในเวลาต่อมาจะกลายเป็นผลร้ายกับพวกเขาเอง

นางโกลด้าเดินทางกลับสู่ปาเลสไตน์ในปี ๑๙๒๑ แต่ชีวิตเธอก็ไม่สบายนัก เธอทำงานรับจ้างทุกอย่างเพื่อหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว จนในปี ๑๙๒๘ เธอก็ได้รับโอกาสกลับเข้าทำงานการเมืองอีกครั้ง โดยเข้าทำงานเป็นเลขานุการในสภาแรงงานสตรีและต่อมาไม่นานเธอก็ก้าวขึ้นเป็นผู้นำของสภาในที่สุด

ตอนนั้นเองที่ชาวยิวทั่วโลกต่างเดินทางกลับแผ่นดินแม่มากขึ้นทุกทีๆ โดยมีแผนที่จะก่อตั้งรัฐอิสราเอลขึ้น แผนการครั้งนั้นได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มการเมืองลัทธิไซออนนิสต์ (Zionist) ซึ่งเป็นการรวมกลุ่มกันของชาวยิวระดับปัญญาชนและบรรดาเศรษฐียิวทั้งหลาย ช่วงนั้นเองกลุ่มไซออนนิสต์ได้สร้างผลงานยอดเยี่ยม จากผลงานของ ดร. คาอิม ไวช์มันน์ ที่คิดค้นสูตรระเบิดให้อังกฤษใช้ในการทำสงคราม

ปี ๑๙๓๙ เกิดสงครามโลกครั้งที่ ๒ ขึ้น ซึ่งส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อชาวยิวทั่วโลก เนื่องจากผลของการล้างเผ่าพันธุ์ของฮิตเลอร์ นางโกลด้าที่ในตอนนั้นเริ่มมีบทบาทและตำแหน่งที่สูงขึ้น เธอร่วมมือกับ เดวิด เบนกูเรียน ผู้นำกลุ่มไซออนนิสต์ ในการเดินทางไปยังอเมริกาเพื่อหาทุนร่วมในการก่อตั้งรับอิสราเอล ซึ่งประสบความสำเร็จอย่างดีเยี่ยม และผลงานยอดเยี่ยมอีกชิ้นหนึ่งของเธอคือการเข้าเฝ้าฯ กษัตริย์อับดุลเลาะห์แห่งจอร์แดนเพื่อเจรจาขอให้พระองค์หยุดยั้งการรุกคืบของอาหรับที่จะขัดขวางแผนการก่อตั้งรัฐอิสราเอล

ที่สุดแล้วในปี ๑๙๔๘ ประเทศอิสราเอลก็ก่อตั้งขึ้นสำเร็จ มี ดร. คาอิม ไวช์มันน์ ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี เดวิด เบนกูเรียน ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ส่วนนางโกลด้า ขึ้นดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีกว่าการกระทรวงแรงงาน อาจกล่าวได้ว่าเธอเป็นหนึ่งในผู้ร่วมสถาปนาประเทศอิสราเอลขึ้นและตำแหน่งที่ได้รับก็นับว่าสมควรแล้ว

นางโกลด้ากับ เดวิด เบนกูเรียนผู้นำกลุ่มไซออนนิสต์

ปี ๑๙๕๖ เธอได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีกว่าการกระทรวงการต่างประเทศ ซึ่งถือว่าสำคัญมากต่อการดำรงอยู่ของอิสราเอล เนื่องจากในตอนนั้นอิสราเอลต้องเผชิญกับภัยคุกคามรอบด้าน และนับว่าเป็นการดำเนินนโยบายที่ถูกต้องทีเดียวเมื่ออิสราเอลเลือกที่จะจับมือกับพี่ใหญ่อย่างสหรัฐอเมริกา

ปี ๑๙๖๙ เธอได้รับเกียรติให้ขึ้นดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีรักษาการณ์ และเมื่อจัดการเลือกตั้งทั่วประเทศ เธอก็ขึ้นดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีคนที่ ๔ ของอิสราเอล และเป็นผู้นำหญิงคนที่ ๓ ของโลก

ในขณะที่เธอดำรงตำแหน่งผู้นำนั้น อิสราเอลหรือชาวยิวถูกคุกคามจากภัยร้ายรอบด้าน ที่สำคัญที่สุดเห็นจะเป็นกลุ่มชาติอาหรับ และกลุ่ม PLO (ขบวนการปลดปล่อยปาเลสไตน์) บททดสอบสำคัญที่สุดครั้งหนึ่งในฐานะ ผู้นำประเทศของเธอก็คือเหตุการณ์จับตัวประกันในโอลิมปิก ๑๙๗๒ ที่มิวนิค ประเทศเยอรมันตะวันตก ผลก็คือนักกีฬาชาวอิสราเอลและเจ้าหน้าที่เสียชีวิตไปถึง ๑๑ คน

ลีลาเผ็ดร้อนบนเวทีสหประชาชาติ

นางโกลด้า สั่งให้ทำการตอบโต้อย่างเต็มรูปแบบ แต่การตอบโต้ของเธอไม่ใช่การประกาศสงครามอย่างเป็นทางการ แต่เธอใช้กองกำลังลับ มอสสาด บุกเข้าทำการจู่โจมแบบกองโจร ผลที่ตามมาคือการเกิดสงครามระหว่างอาหรับกับอิสราเอล ที่รู้จักกันในชื่อ Yom Kippur War โดย อียิปต์และซีเรียร่วมมือกันบุกรุกเข้าตีอิสราเอลเหมือนในสงคราม ๖ วัน เมื่อปี ๑๙๖๗ และผลก็จบลงเหมือนกันเป๊ะ คืออิสราเอลเป็นฝ่ายชนะและยังได้ดินแดนเพิ่มอีกด้วย

นางโกลดา เมียร์ สนิทชิดเชื้อกับผู้นำอเมริกาถึงสามท่าน
จากซ้าย เจเอฟเค, นิกสัน และคาร์เตอร์

นางโกลดา เมียร์ ดำรงตำแหน่งผู้นำอิสราเอลอยู่ ๕ ปี ตลอดระยะเวลานั้นเธอต้องทำสงครามแทบจะตลอดเวลา แต่เธอก็ฉลาดพอที่จะหาแนวร่วมชั้นดีอย่างอเมริกาหรือประเทศยักษ์ใหญ่ทั้ง หลายในยุโรป เธอจึงมักจะออกพบปะกับบรรดาผู้นำของประเทศเหล่านั้นอยู่เสมอ เป็นการประกาศว่าอิสราเอลของเธอนั้นไม่ได้ต่อสู้อย่างโดดเดี่ยว หากแต่มีพันธมิตรสำคัญๆ อยู่ทั่วโลก

เธอก้าวลงจากตำแหน่งในปี ๑๙๗๔ และเสียชีวิตในอีก ๔ ปีถัดมาด้วยโรคมะเร็ง เหลือไว้แต่ผลงานที่เป็นความภาคภูมิใจของชาวอิสราเอลทั้งมวล

ติดตามอ่านเรื่องราวในตะวันออกกลางได้ที่ “อิสราเอล-ปาเลสไตน์”

“แจ๊คกี้ คัลเลน” … ผู้หญิงที่อยู่ในโลกของผู้ชาย

 

ผู้หญิงทุกวันนี้มีความสามารถทัดเทียมกับผู้ชาย จากในอดีตที่ผู้หญิงถูกวางให้มีบทบาทในสังคมเป็นรองผู้ชายอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งในสังคมของบางประเทศด้วยแล้ว ผู้หญิงอาจเป็นเพียงสิ่งอำนวยความสะดวกให้แก่เพศตรงข้ามและเป็นผู้ทำหน้าที่อุ้มท้องเท่านั้น โชคดีที่สังคมทุกวันนี้มีการให้เกียรติสตรีเพศมากขึ้น ผู้หญิงจึงก้าวขึ้นมามีบทบาทในโลกเคียงบ่าเคียงไหล่กับผู้ชาย และบางครั้งเธออาจจทำหน้าที่ได้เหนือกว่าด้วยซ้ำไป

โลกของมวย กีฬาที่ถูกมองว่าเป็นโลกของผู้ชาย ยากนักที่ผู้หญิงจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยได้ แต่ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งได้แหกกฏข้อนี้ทิ้งกระจุย เธอกลายมาเป็นผู้จัดการนักมวยอาชีพที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดคนหนึ่งของวงการมวยโลก เธอชื่อ แจ๊คกี้ คัลเลน

บ้านเราก็มีผู้หญิงในวงการมวยเหมือนกัน คุณอรทัย กาญจนชูศักดิ์ บุตรสาวของโปรโมเตอร์มวยคนดัง ส่ง กาญจนชูศักดิ์ คุณอรทัยก้าวขึ้นมาทำหน้าที่แทนหลังจากคุณส่งได้เสียชีวิตไป ความที่เธอคลุกคลีอยู่กับวงการมวยมาตั้งแต่ยังเล็ก เธอจึงซึมซับเอาความรู้ทุกอย่างจากผู้เป็นพ่อมาแบบชนิดที่เรียกว่าถอดแบบกันมา กลายเป็นโปรโมเตอร์หญิงคนแรกของบ้านเรา กระทั่งผันชีวิตสู่ถนนการเมืองในที่สุด แต่สำหรับ แจ๊คกี้ คัลเลน เธอก้าวเข้าสู่วงการกำปั้นด้วยตัวของเธอเอง

เม็ก ไรอัน กลับมาสวยอีกครั้งใน Against the Ropes

ก่อนหน้านี้ผมแทบจะไม่รู้จักชื่อของคัลเลนมาก่อน จนมีโอกาสได้ชมภาพยนตร์เรื่อง Against the Ropes นำแสดงโดยสาวสวย เม็ก ไรอัน (Meg Ryan) ดูสนุกดีไม่หยอก จนมาตอนจบเรื่องมีคำบรรยายสรรพคุณของตัวละครว่าเธอเป็นผู้จัดการมวยที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดคนหนึ่งของวงการ ก็เลยสงสัยว่าเธออาจจะมีตัวตนจริงๆ ก็ได้ และพอมาค้นหาข้อมูลดูก็พบว่าหนังเรื่องนี้สร้างขึ้นมาชีวิตจริงของเธอเอง อาจจะมีการดัดแปลงเนื้อหาบ้างเพื่อความบันเทิง แต่ประเด็นหลักก็ยังอยู่ที่ความพยายามของเธอในการฝ่าฟันเข้ามาสู่โลกของผู้ชาย

ในหนังนั้นเล่าว่าคัลเลนสนใจเรื่องหมัดมวยตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแต่ก็เชี่ยวชาญเรื่องมวยไม่แพ้ผู้ชาย เธอทำงานเป็นเลขาให้กับโปรโมเตอร์มวยเส็งเคร็งรายหนึ่ง ใช้ชีวิตกับงานห่วยๆ เจ้านายเห่ยๆ ไปวันๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอเกิดระเบิดอารมณ์หลังจากถูกเจ้านายสบประมาทเข้าให้ เธอจึงมุ่งมั่นจะพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอก็สามารถเอาดีในวงการนี้ได้เหมือนกัน (เว้ย) งานแรกของเธอก็คือหานักมวยฝีมือดีมาปั้นซักคนแต่ปัญหาก็คือนักมวยมีแววที่เธอพบกลับเป็นเพียงไอ้กุ๊ยข้างถนนที่สงสัยว่า ผู้หญิงผิวขาวอย่างเธอมาทำอะไรในโลกของผู้ชายแบบนี้ (วะ)

ขณะที่ชีวิตจริงของคัลเลนนั้นดูจะดีกว่าในหนัง คัลเลนเกิดในครอบครัวชนชั้นกลางที่ทำงานเป็นผู้สื่อข่าวสายธุรกิจ เธอมีโอกาสได้สัมภาษณ์คนดังๆ หลายคน อย่างเช่น วงเดอะ โรลลิ่ง สโตน แฟร้งค์ ซินาต้า เอลวิส เพรสลี่ย์ ไม่เพียงแต่เป็นผู้สื่อข่าวธรรมดาเธอยังมีโอกาสรายงานข่าวของเธอเองอีกด้วย ก็เพราะหน้าตาของเธอจัดว่าสวยและขึ้นกล้องมากทีเดียว จนกระทั่งชีวิตเธอเริ่มพลิกผัน ในปี ๑๙๗๗ คัลเลนได้ไปสัมภาษณ์นักมวยดาวรุ่งคนหนึ่งในดีทร้อยต์ นักมวยคนนั้นชื่อ โธมัส เฮิร์นส์ ซึ่งต่อมาได้สร้างประวัติศาสตร์เป็นนักมวยที่ครองเข็มขัดแชมป์โลกถึง ๕ เส้น และยังขึ้นชกกับยอดอัจฉริยะอย่าง เรย์ เลนนาร์ด ถึงสามไฟต์ นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้คัลเลนหันมาสนใจวงการกีฬา โดยเฉพาะกีฬามวย

หากใครเป็นแฟนหมัดมวยเข้าเส้นหรือมีโอกาสได้ชมภาพยนตร์เกี่ยวกับวงการมวยจะพอทราบได้ว่ากีฬาชนิดนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับนักกีฬาสองฝ่ายบนเวทีเท่านั้น องค์ประกอบรอบข้างล้วนเป็นปัจจัยสำคัญที่อาจจะชี้ผลการแข่งขันได้ อีกทั้งต้องยอมรับกันว่าเดี๋ยวนี้มวยไม่ใช่กีฬาแบบเพียวๆ อีกต่อไปแล้ว (หมายรวมถึงกีฬาชนิดอื่นด้วย) แต่มันกลายเป็นเรื่องของธุรกิจและเรื่องของการพนันขันต่อ ลำพังนักมวยเก่งๆ ไม่สามารถก้าวขึ้นถึงจุดสูงสุดได้หากไม่มีองค์ประกอบอื่นๆ ช่วยเกื้อหนุน ในขณะเดียวกันนักมวยธรรมดาๆ ก็อาจจะขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ หากมีแรงผลักดันบางอย่างช่วยดันเขาคนนั้นให้กลายเป็นซูเปอร์สตาร์ได้

วงการมวยในต่างประเทศกับวงการมวยไทยในบ้านเราก็แทบจะไม่ต่างกันนัก บรรดาเด็กหนุ่มต่างหวังจะใช้กำปั้นกรุยทางสู่อนาคตที่ดีกว่า แต่กว่าจะขึ้นสังเวียนได้ก็ต้องใช้เวลาอยู่นาน บางคนทำสำเร็จ บางคนทำได้แค่วิ่งตามความฝัน นักมวยบางคนมีแววดีเข้าตาแมวมอง ก็อาจจะถูกดันขึ้นชกอาชีพได้ แต่การจะเป็นระดับอาชีพนั้นก็ไม่ง่ายเอาเสียเลย ในต่างประเทศเขาจะมีการชกเพื่อไต่ระดับ คล้ายๆ กับการสอบเพื่อให้ได้ใบอนุญาต เมื่อได้ใบนี้มาแล้วทีนี้ก็จะสามารถขึ้นชกได้ในสังเวียนที่ได้รับการรับรอง จากทางหน่วยงานของรัฐ ซึ่งใบอนุญาตนี้ไม่ใช่ว่าให้แล้วให้เลย นักมวยต้องอยู่ในกฎระเบียบที่สมาคมตั้งเอาไว้ หากทำผิดกฎหรือทำตัวไม่เหมาะสม หรือมีคดีความ ก็อาจจะถูกริบใบอนุญาตชกอาชีพได้ นั่นหมายถึงว่าเขาจะไม่สามารถขึ้นชกในสังเวียนอย่างเป็นทางการได้ อย่างกรณีของ ไมค์ ไทสัน หากจำกันได้ เขาก็เคยถูกริบใบอนุญาตชกมวยมาแล้วเหมือนกัน

การฝ่าฟันเพื่อเป็นนักมวยอาชีพว่ายากแล้ว แต่เส้นทางของคัลเลนยากยิ่งกว่านั้นอีก หลังจากที่เธอคลุกคลีอยู่กับวงการนี้ต่อเนื่องกว่าสิบปี โดยเธอผันตัวเองมาเป็นผู้สื่อข่าวกีฬามวยและยังทำงานร่วมกับ เฮิร์นส์ มาอย่างต่อเนื่อง เธอจึงเริ่มจะก้าวเข้ามาสู่แถวหน้าอย่างเต็มตัว แต่ก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์เสียๆ หายๆ ไม่เว้นวัน ด้วยความเป็นผู้หญิงที่แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันเองยังมองว่าเธอแส่ไม่เข้าเรื่อง ยิ่งพวกผู้ชายด้วยแล้วยิ่งดูถูกเธออย่างที่สุด แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา มันกลับเป็นแรงกระตุ้นที่วิเศษทำให้เธอพยายามพิสูจน์ให้โลกเห็นว่าเธอทำได้

สมัยที่ยังประคบประหงม เจมส์ โทนี่ จนก้าวขึ้นมาเป็นแชมป์โลก

กว่าที่เธอจะทำสำเร็จก็ล่วงเข้าสู่ปี ๑๙๘๘ นักมวยคนแรกที่เธอเป็นผู้จัดการให้คือ บ็อบบี้ ฮิตซ์ เธอเล่าว่าในตอนนั้นเธอต้องต่อสู้กับกระแสรอบข้างอย่างมากพอๆ กับฮิตซ์เลยทีเดียว ทั้งคู่ร่วมกันฝ่าฟันจนสร้างชื่อได้สำเร็จ ถึงตรงนี้ชื่อของคัลเลนเริ่มเป็นที่รู้จักในวงกว้างมากขึ้น อาจเป็นเพราะความที่เธอเคยเป็นสื่อมวลชนมาก่อนเธอจึงรู้ดีว่าควรจะทำอย่างไรให้คนสนใจ ควรจะตอบคำถามแบบไหน และควรสร้างจุดเด่นให้คนจดจำได้อย่างไร

ในภาพยนตร์นั้นเล่าถึงช่วงแรกของการเป็นผู้จัดการของเธอ เมื่อเธอตอบรับข้อเสนอของ HBO ในการสัมภาษณ์และติดตามถ่ายทำชีวิตส่วนตัวของเธอ นี่เองที่เธอก้าวพลาด เธอคิดว่าเธอรู้เรื่องของวงการสื่อสารมวลชนดีแต่มันยังไม่ดีพอ เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เธอไม่ลงรอยกับนักมวยในสังกัดที่มองว่าเธอพยายามโปรโมทตัวเองมากกว่าที่จะสนใจมวยอย่างจริงจัง ท้ายสุด HBO ก็ทำเธอแสบเมื่อลงท้ายในบทสัมภาษณ์ว่าเธอเป็นเพียงสีสันของวงการที่เอาเข้าจริงก็คงไปไม่รอด ความหวังในการโปรโมทเธอและค่ายมวยกลับกลายเป็นระเบิดลูกใหญ่ที่หย่อนโครมลงมาทำลายเธอ ทำลายสิ่งที่เธอสร้างมากับมือจนกระจุยในพริบตา แต่คัลเลนตัวจริงนั้นตรงกันข้าม แม้เธอจะประสบเหตุการณ์ไม่ต่างกับในภาพยนตร์นักแต่เธอก็สามารถรับมือกับมันได้อย่างเป็นมืออาชีพ คัลเลนเป็นผู้หญิงที่ยิ้มแย้ม เข้ากับผู้คนได้ง่าย และด้วยความเป็นนักข่าวเก่าเธอจึงพอมีความสัมพันธ์อันดีกับบรรดาสื่อมวลชนพอสมควร

บนสังเวียน บ็อบบี้ ฮิตซ์ นักมวยของเธอสามารถก้าวขึ้นมามีชื่อติดอันดับของประเทศ ในปี ๑๙๘๘ ฮิตซ์ ก็มีโอกาสขึ้นตะบันกับอดีตแชมป์โลก จอร์จ โฟร์แมน ที่เพิ่งจะหวนคืนสู่ผืนผ้าใบในวัย ๔๐ ปี แต่ก็เป็นบทพิสูจน์ฝีมือที่ดีสำหรับฮิตซ์ น่าเสียดายที่ฮิตซ์ยังห่างชั้นกับบิ๊กจอร์จอยู่มาก เขาถูกน็อคในยกแรกเท่านั้น จากนั้นเส้นทางบนถนนกำปั้นของฮิตซ์ก็ไปไม่รอด แต่เส้นทางของคัลเลนกลับไปได้สวย

ปี ๑๙๘๙ คัลเลนได้พบกับนักมวยดาวรุ่งคนหนึ่ง เขาชื่อ เจมส์ โทนี่ ที่เพิ่งเริ่มชกได้ไม่นานก่อนที่ผู้จัดการส่วนตัวจะเสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน คัลเลน จึงขอรับช่วงต่อทันที เพราะเธอเห็นว่าเจมส์มีแวว ด้วยสถิติการชก ๓ ไฟต์ ชนะน็อครวด

เจมส์ โทนี่ แชมป์โลกรุ่นมิดเดิ้ลเวทของสหพันธ์มวยนานาชาติ
แชมป์โลกในสังกัดคนแรกของคัลเลน

คัลเลนจับเจมส์เคี่ยวอย่างหนัก และเริ่มฉายแวว ภายในระยะเวลาไม่ถึง ๒ ปี เจมส์ขึ้นสังเวียนถึง ๒๐ ไฟต์ ชนะน็อคถึง ๑๐ ชนะคะแนน ๔ และเสมอ ๑ ไม่เคยแพ้ใคร นับว่าเป็นสถติที่สวยหรูทีเดียวสำหรับนักชกหน้าใหม่ ปี ๑๙๙๑ คัลเลนก็ดันเจมส์จนก้าวขึ้นเป็นแชมป์มิดเดิ้ลเวทของ IBC (International Boxing Council) ได้สำเร็จ และคราวนี้เจมส์ก็มีโอกาสขึ้นชิงแชมป์โลกสถาบันหลักได้อย่างเต็มภาคภูมิ ซึ่งคัลเลนวางเป้าหมายไว้ที่โคตรมวยอย่าง ไมเคิล นันน์ แชมป์โลกมิดเดิ้ลเวท IBF ในตอนนั้น

ทั้งสองต่างถูกจับตามองเพราะเป็นมวยสดทั้งคู่และต่างมีสถิติสวยหรูคือยังไม่เคยแพ้ใคร แต่บรรดาเกจิทั้งหลายต่างเอนไปทางแชมป์โลกว่ามีภาษีดีกว่าเล็กน้อย เดือนพฤษภาคม ๑๙๙๑ เจมส์ โทนี่ ก็ได้รับโอกาสขึ้นชิงแชมป์โลกกับ ไมเคิล นันน์ ฝั่งผู้ท้าชิงยิ่งชกยิ่งดีในขณะที่แชมป์โลกเริ่มอ่อนแรง จนถึงยกที่ ๑๑ นันน์ถูกจับแพ้ทีเคโอ เจมส์ โทนี่ กลายเป็นแชมป์โลกคนใหม่ และทำให้คัลเลนกลายเป็นผู้จัดการแชมป์โลกคนใหม่ไปด้วย

หลังจากที่เริ่มโด่งดัง ความสัมพันธ์ระหว่างคัลเลนและเจมส์ไม่ราบรื่นดังเคย ส่วนสาเหตุนั้นน่าจะมาจากเรื่องของธุรกิจมากกว่าเรื่องส่วนตัว ทั้งสองกลายเป็นคนดังแต่ว่ากลับห่างเหินกันแต่ทั้งคู่ก็ยอมรับซึ่งกันและกันด้วยความเป็นมืออาชีพ เจมส์บอกเสมอว่าเขายังให้ความเคารพคัลเลนเสมอ เพราะเธอเป็นผู้ผลักดันให้เขาประสบความสำเร็จในทุกวันนี้ ในขณะที่คัลเลนก็มักจะให้สัมภาษณ์ถึงเจมส์ว่าเป็นเหมือนลูกชายของเธอเลยทีเดียว ทั้งคู่ยังคงปฏิบัติต่อกันอย่างมืออาชีพแม้ว่าจะไม่ลงรอยกันเท่าไหร่นักก็ตาม

ซ้าย แจ๊คกี้ คัลเลน ในภาพยนตร์แสดงโดย เม็ก ไรอัน ขวาคือคัลเลนตัวจริง

คัลเลนกลายเป็นคนดังในวงการมวย เธอปั้นนักมวยดังๆ ขึ้นมาอีกหลายคนและเปิดค่ายมวยเป็นของตัวเอง เธอเป็นที่สนใจของคนทั่วไปเพราะเธอคือผู้จัดการนักมวยที่ประสบความสำเร็จมาก ที่สุดคนหนึ่งของวงการ เธอสนิทกับบรรดาผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการมวยหลายคน นักชกดังๆ สื่อมวลชนหลายแขนง วงการมวยโลกที่เคยสบประมาสเธอก็หันมาให้ความเชื่อถือเธอมากขึ้น คัลเลนเริ่มโด่งดังอีกครั้งเมื่อเธอรับเป็นที่ปรึกษาให้กับรายการเรียลริตี้โชว์ของ NBC ที่ชื่อ The Contender เป็นรายการที่คัดเอานักมวยดีๆ มาอาศัยและฝึกซ้อมร่วมกัน ก่อนจะมีการแข่งขันเพื่อหาผู้ชนะในท้ายที่สุด รายการนี้เป็นที่นิยมมากในอเมริกา เพราะมีตัวชูโรงดังๆ อย่างอดีตแชมป์โลกตัวจริง ชูการ์ เรย์ เลนนาร์ด และอดีตแชมป์โลกในภาพยนตร์ ซิลเวสเตอร์ สตอลโลน มารับบทเทรนเนอร์

ช่วงปลายทศวรรษที่ ๙๐ คัลเลนต้องเข้ารับการรักษาอาการโรคหัวใจและโรคมะเร็ง มันเกือบจะคร่าชีวิตเธอไปแต่แล้วเธอก็ต่อสู้จนเอาชนะมันได้ และกลับมามีสุขภาพดีพร้อมจะปั้นนักมวยดังๆ ประดับวงการอีกครั้ง

 
เป็นที่รู้จักดีในหมู่คนดัง ภาพซ้ายถ่ายคู่กับ สตอลโนและเลนนาร์ด ส่วนภาพขวาถ่ายคู่กับไทสัน

ภาพยนตร์ เรื่อง Against the Ropes หยิบเอาชีวิตของเธอมาสร้างซึ่งแม้จะมีการเสริมแต่งบ้างแต่ก็ทำออกมาได้ไม่เลว เม็ก ไรอัน ได้รับการยอมรับจากคัลเลนว่าสามารถถ่ายทอดตัวตนของเธอได้อย่างยอดเยี่ยม ตัวละคร ลูเธอร์ ชอว์ นักมวยโนเนมที่ก้าวขึ้นมาเป็นแชมป์ โลกก็อาจจะเป็นตัวแทนของ เจมส์ โทนี่ ที่เธออุตส่าห์ปลุกปั้นจนประสบความสำเร็จในที่สุด ในหนังเล่าเรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังของวงการมวยโลกที่ไม่ได้ถูกต้องตาม กติกาไปเสียทุกเรื่อง อย่างตอนที่ ชอว์ ได้รับโอกาสขึ้นชิงแชมป์โดยที่เขาทราบข่าวล่วงหน้าเพียง ๓ สัปดาห์ ซึ่งแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะเตรียมร่างกายให้ทัน แต่เพราะความเขี้ยวของโปรโมเตอร์ที่พยายามจะทำลายชอว์และคัลเลนให้จมดิน เลยออกข่าวว่าคู่ชกเดิมบาดเจ็บหนักจนชกไม่ได้ จึงเลื่อนให้ชอว์ขึ้นชิงแชมป์ในฐานะมวยแทน ดังนั้นเชื่อเถอะว่าในโลกแห่งความเป็นจริง เวลาเราได้ข่าวว่านักมวยคนนั้นบาดเจ็บหรือมีปัญหาใดๆ บางทีมันอาจจะเป็นเพียงข่าวลือหรือแผนสกปรกที่เกิดจากพวกโปรโมเตอร์ก็ได้

หากจะดูเอาสนุกไม่คิดมากก็น่าจะพอได้ แต่ถ้าจะเอาจริงจัง Against the Ropes ก็มีช่องโหว่มากมายเต็มไปหมด แต่ใครจะสนเมื่อจุดสนใจไปอยู่ที่ เม็ก ไรอัน ที่เรื่องนี้เธอดูสวยจริงๆ (ถึงตาจะช้ำไปนิดก็เถอะ) ก็เลยยอมให้อภัยกับบทหนังที่ออกจะหลวมไปซักหน่อย

บทสรุปของเรื่องราวนี้ก็คงสอนเราว่า “จงเฮ็ดในสิ่งที่เชื่อ” เถิด แล้วจะดีเอง เหมือนที่เธอเคยให้สัมภาษณ์ไว้

“…คุณสามารถทำได้ทุกอย่างแหละ ไม่ว่าคุณจะอายุเท่าไหร่ จะเป็นชายหรือหญิง จะชาติไหน ไม่มีอะไรที่จะเป็นไปไม่ได้ ขอเพียงแต่คุณเชื่อในสิ่งที่คุณทำ คุณต้องศรัทธาในตัวคุณเอง ฉันรักมวย ฉันจึงไม่สนใจคำพูดของใครๆ ที่บอกว่าฉันไม่มีทางทำมันได้หรอก เพราะฉันรู้ว่าฉันทำได้…”

เจริญ สิริวัฒนภักดี ผู้ขี่ช้างกระทืบสิงห์

เมื่อวันที่ ๔ กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา มีโอกาสได้พบปะตัวเป็นๆ ของคุณ “หนุ่มเมืองจันท์” คอลัมนิสต์ฝีปาก (กา) กล้าจากคอลัมน์ ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ ใน มติชนสุดสัปดาห์ ในงานหนังสือ มหิดล-พญาไท บุ๊คแฟร์ ครั้งที่ ๔  ตัวจริงของคุณสรกล อดุลยานนท์ (ชื่อจริงของคุณหนุ่มเมืองจันท์) อารมณ์ดีเหมือนตัวหนังสือ วันนั้นคุณหนุ่มเมืองจันท์มาเล่าเรื่องชีวิตการเป็นนักเขียนที่สนุกสนานทีเดียว มีช่วงหนึ่งที่หยิบยกเอาเรื่องของการดำเนินธุรกิจของ คุณเจริญ สิริวัฒนภักดี เจ้าสัวใหญ่แห่งไทยเบฟ (Thai Beverage) หรือที่เราคุ้นกันดีกับ “เบียร์ช้าง” ขึ้นมาเป็นหัวข้อสนทนา เลยชวนให้นึกถึงข้อมูลที่เคยอ่านเจอมาเกี่ยวกับกลยุทธ์ “ช้างล้มสิงห์” เห็นว่าน่าสนใจดีจึงอยากบันทึกไว้เสียหน่อย

ข้าพเจ้าจัดเป็นคอเบียร์คนหนึ่ง พิสมัยในรส “เบียร์” มากกว่า “เหล้า” เหตุผลง่ายๆ ส่วนตัวประการหนึ่งคือมันไม่ยุ่งยากดี เปิดมาก็กระดกเข้าปากได้เลยไม่ต้องมาคอยปรุงแต่งรสชาติเติมน้ำเติมโซดาให้ ยุ่งยาก จะเปิดกี่ขวดรสชาติก็คงที่ ไม่ต้องมาคอยบ่นว่าชงอ่อนไปเข้มเกิน แต่ก็นั่นแหละ การ กินเบียร์ในสายตาของผู้เสพแอลกอฮอล์เป็นอาหารจะรู้สึกว่ามันสิ้นเปลือง เพราะเหล้านั้นทำให้เมาได้เร็วกว่าในราคาที่ถูกกว่า (เมื่อเทียบกันกับระยะเวลาในการทำให้มึน) แต่ถ้าเป็นพวกที่ละเมียดเสียหน่อยจะนิยมเบียร์ เพราะมันจะเริ่มไต่ระดับขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ก้าวกระโดดมึนอย่างเหล้าฝรั่งหรือเหล้ายาดอง

สมัยก่อนโน้นการกินเบียร์ออกจะดูหรูหราฟู่ฟ่าอยู่สักหน่อย เบียร์จัดเป็นเครื่องดื่มของคนชั้นกลางค่อนข้างไปทางสูง ใครที่นั่งจิบเบียร์จึงดูมีมาด เบียร์จึงเหมาะสำหรับบรรดานักธุรกิจ ออฟฟิศแมน หรือพวกเจ้านาย มากกว่าพวกพนักงานกินเงินเดือนหรือกลุ่มผู้ใช้แรงงาน นานๆ ทีนั่นแหละถึงจะได้ลิ้มรสฟองละมุนดูสักครั้ง ที่พึ่งพากันได้อยู่ก็พวกเหล้าขาว เหล้าโรง หรือเหล้าไทยสไตล์ฝรั่งที่มีขายในราคาที่พอสู้ไหว

เบียร์ไทยในยุคก่อนนั้นอาจเรียกได้ว่าถูกผูกขาดโดย บริษัท บุญรอด บริวเวอรี่ ผู้ผลิต “เบียร์สิงห์” เรียกได้ว่าถ้าสั่งเบียร์ปุ๊บ เด็กเสิร์ฟก็ยกสิงห์มาประเคนให้ทันที ยกเว้นว่าจะระบุยี่ห้อไป แต่ก็อีกนั่นแหละ ในช่วงนั้นจะมีคู่แข่งที่สู้กับสิงห์ได้ก็เป็นเบียร์นอกอย่าง “คลอสเตอร์” ซึ่งก็เก็บผู้บริโภคในระดับสูง (มาก) คนไทยจึงคุ้นลิ้นกับเบียร์สิงห์มาเนิ่นนาน

บริษัท บุญรอดฯ นั้นนอกจากจะผลิตเบียร์สิงห์แล้ว ยังเป็นผู้ผลิตโซดาตราสิงห์ น้ำดื่มตราสิงห์ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นผู้ผลิตสุรา แต่ในวงการน้ำเมาพวกเขาก็กวาดตลาดไปเกือบเกลี้ยง ในขณะที่เหล้ายี่ห้อดังของเมืองไทยก็คือ แม่โขง ในสมัยนั้นผลิตโดยบริษัท สุรามหาคุณ ก็ดูเหมือนจะไปกันได้ดีกับบุญรอดฯ จนกระทั่ง เจริญ สิริวัฒนภักดี ก้าวเข้ามาสู่วงการน้ำเมา บัลลังก์ของบุญรอดฯ จึงเริ่มสั่นสะเทือน

เจ้าสัวเจริญ สิริวัฒนภักดี

คุณเจริญ ก็เหมือนเจ้าสัวใหญ่ท่านอื่นๆ ที่เริ่มต้นจากเด็กยากจนที่มีหัวการค้ามาตั้งแต่เด็ก เริ่มจากเป็นเด็กรับจ้างเข็นรถส่งของในตลาด หาบของขายเล็กๆ น้อยๆ จนกระทั่งมีโอกาสเปิดร้านโชวห่วยของตัวเองและเริ่มก้าวขึ้นมาเป็นนักธุรกิจ ดาวรุ่งดวงใหม่ ต่อมาคุณเจริญจับมือกับ คุณเถกิง เหล่า จินดา ก่อตั้งบริษัท แสงโสม และเข้าไปซื้อกิจการ บริษัท ธารทิพย์ ผู้ผลิตวิสกี้ธารา ซึ่งเป็นคู่แข่งของ สุราแม่โขง ของกลุ่มสุรามหาราษฎร และต่อมาไม่นานเขาก็จัดการกลืนกินบริษัท สุรามหาราษฎร มาเป็นของตัวเองในที่สุด

ดังนั้นคุณเจริญจึงกลายเป็นเจ้าพ่อในวงการเหล้า ทั้งวิสกี้ เหล้าขาว เหล้าสี เชี่ยงชุน หงส์ทอง แสงโสม แม่โขง ฯ  เพราะสามารถกินส่วนแบ่งการตลาดไว้ได้ถึง ๙๐% มีมูลค่ามากกว่า ๖ หมื่นล้านบาท (ปี พ.ศ. ๒๕๓๐)

อย่างที่เล่าไว้ในตอนต้นว่าตลาดของเหล้านั้นเจาะไปที่กลุ่มผู้บริโภคระดับล่าง ในขณะที่เบียร์นั้นพุ่งไปที่กลุ่มชนชั้นกลาง แต่ในใจของคุณเจริญนั้นกำลังคิดจะเจาะตลาดเบียร์กะเขาบ้าง เริ่มแรกนั้นคุณเจริญหันไปจับมือกับเบียร์นอกอย่าง คาร์ลสเบอร์ก จากเดนมาร์กเข้ามาตีตลาดในเมืองไทยเพื่อ หวังแข่งกับสิงห์ ถ้ายังพอจะจำกันได้ในช่วงปี ๒๕๓๖ เป็นช่วงที่ตลาดเบียร์เมืองไทยคึกคักสุดๆ เพราะเริ่มมีเบียร์หน้าตาแปลกๆ เข้ามาในบ้านเราหลายยี่ห้อ ทั้งคาร์ลสเบอร์ก บัดไวเซอร์ อาซาฮี ไฮเนเก้น เป็นต้น แรกๆ นั้นคนไทยก็ตื่นเต้นดีกับของใหม่อย่างคาร์ลสเบอร์ก อาจเพราะแรงส่ง จากบรรดาแฟนบอลของลิเวอร์พูล สโมสรดังของพรีเมียร์ลีก ที่มีคาร์ลสเบอร์กเป็นสปอนเซอร์ อีกทั้งพวกนิยมดูบอลก็มักจะดื่มเบียร์คู่กันไปด้วยเป็นปรกติ แต่ท้ายที่สุดคาร์ลสเบอร์กก็หมดแรง โดนสิงห์ตะปบซะเละไม่มีชิ้นดี

จากนั้นคุณเจริญก็ได้ไอเดียใหม่ เขามีความคิดที่จะสร้างเบียร์ที่เหมาะกับกลุ่มคนระดับล่าง เรียกว่าเป็นเบียร์ที่คนเบี้ยน้อยหอยน้อยก็สามารถหามาดื่มได้ ไม่ต้องเสียเงินแพงๆ ไปซื้อเบียร์ผูกขาดอย่างสิงห์หรือเบียร์นอกอื่นๆ จนในที่สุดเขาก็ก่อกำเนิด “เบียร์ช้าง” ขึ้นมา ในปี ๒๕๓๘

ตอนที่ช้างออกสู่ตลาดนั้นไม่ได้สู้กับสิงห์ที่รสชาติ แต่กลับสู้ด้วยราคาที่ถูกกว่าครึ่งต่อครึ่ง สิงห์ในขณะนั้นสนนราคาอยู่ที่ราวขวดละ ๕๐ บาท (หากไปสั่งในร้านอาหารหรือตามผับอาจจะขึ้นเป็น ๗๐-๘๐ บาท) แต่ช้างเปิดตัวที่ขวดละ ๓๕ บาท ถูกกว่ากันเห็นๆ แถมตลาดส่วนใหญ่ยังกระจาย ไปตามต่างจังหวัด ส่วนในหัวเมืองใหญ่ๆ หรือในกรุงเทพนั้น สิงห์ยังคงครองตลาดอยู่เหมือนเดิม ทำให้บุญรอดฯ ไม่ได้รู้สึกกังวลกับคู่แข่งรายนี้เลยแม้แต่น้อย และที่สำคัญต้องยอมรับกันตรงๆ เลยว่า รสชาติของช้างนั้นคนละเรื่องกับสิงห์ ถ้าตามความเห็นส่วนตัวของข้าพเจ้า จิบแรกที่ชิมช้างเข้าไปนั้นแทบบ้วนทิ้ง เพราะรสชาติไม่คุ้นลิ้น อีกทั้งยังมีรสเข้มกว่าหลายเท่า ในตอนนั้นใครๆ ต่างมองว่าช้างเป็นเพียงเบียร์สั่วๆ ที่รอเวลาตายเท่านั้น

ต่อมาไม่นานช้างก็เปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่คือการลดราคาลงเรื่อยๆ ซื้อขายกันง่ายๆ ที่สามขวดร้อย สำหรับคนเบี้ยน้อยอย่างข้าพเจ้าหรืออีกหลายๆ คนในประเทศก็หันมาเมากับช้างมากกว่าสิงห์ ด้วยราคาที่ถูกกว่ากันเยอะ นานๆ เข้าก็เริ่มคุ้นกับรสชาติของช้าง เมาได้เหมือนกัน ถูกตังค์กว่า กินไปกินมาก็เริ่มรู้สึกว่าช้างมันก็อร่อยดีเหมือนกันแฮะ

กลยุทธ์หนึ่งที่นับว่าได้ผลคือการขายเหล้าพ่วงเบียร์ของคุณเจริญ ตอนนั้นช้างขายยากแสนยาก แต่คุณเจริญมีเหล้าอยู่ในมือ จึงเริ่มแผนการตลาดใหม่ให้เอเยนต์ที่สั่งเหล้าต้องพ่วงเบียร์ตามไปด้วย ขายได้ไม่ได้ไม่รู้ล่ะ แต่ช้างก็ถูกหว่านไปทั้งประเทศ ผู้ขายก็จำเป็นต้องรับช้างไปวางโชว์ในตู้แช่ อย่างน้อยมันก็ขายได้บ้างแหละ หรือไม่ได้มันก็เป็นการโชว์ให้คนได้เห็นผ่านตากันบ้าง ถึงอย่างนั้นช้างส่วนใหญ่ก็ยังนอนสงบนิ่งในสต๊อกของยี่ปั๊ว ซาปั๊ว ทั่วประเทศอยู่ดี จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์พลิกผันในปี ๒๕๔๐

ที่เขาว่าสถานการณ์สร้างวีรบุรุษนั่นเห็นจะจริง ปี ๒๕๔๐ เกิดฟองสบู่แตก เศรษฐกิจย่ำแย่กันทั้งประเทศ ผู้คนรัดเข็มขัดกันจนท้องกิ่ว ไอ้ที่รวยก็กลายมาจนส่วนที่จนก็ยิ่งจนลงไปอีก แต่นิสัยคนไทยไม่ว่าจะยังไงพี่ไทยขอเมาไว้ก่อน สถานการณ์ที่บีบบังคับเช่นนี้รสชาติเอาไว้ทีหลัง ขอถูกตังค์ไว้ก่อน โขลงช้างสามขวดร้อยที่นอนอยู่ในสต๊อกก็ได้เวลากระโจนออกมาเสียที

ก่อนปี ๔๐ สิงห์กวาดส่วนแบ่งตลาดไปมากกว่า ๘๐% ส่วนช้างนั้นแทบจะไปไม่รอด แต่พอเข้าปี ๔๐ ช้างก็ไล่สิงห์มาติดๆ จนกินส่วนแบ่งไปเกือบ ๕๐% และทะยานแซงเกิน ๕๐% ในที่สุด นั่นหมายความว่าบัลลังก์สิงห์ถูกช้างถีบตกลงมาเสียแล้ว

ทันทีที่เริ่มได้เปรียบ คุณเจริญก็ฉกฉวยโอกาสรุกต่อทันที เมื่อช้างไปคว้าเหรียญทองมาจากออสเตรเลีย ก็เลยใช้จุดนี้มาเป็นจุดขาย แม้ว่าจะรู้ๆ กันอยู่ว่ารางวัลที่ว่านี่มันไม่ใช่ของแท้ เพราะถ้าเป็นเบียร์มันต้องเยอรมัน ไม่ใช่จากแดนจิงโจ้ แต่คุณเจริญก็ไม่สน และคนส่วนใหญ่ก็ไม่สน สโลแกน “เบียร์ช้าง…เบียร์เหรียญทองของไทย” ดังกระหึ่มไปทั้งประเทศ และที่ลืมไม่ได้คือเสียงเจื้อยแจ้วของ “แอ๊ด คาราบาว” ที่ร้องว่า “…คนไทยรึเปล่า?” ตอนนั้นเห็นคาราบาวที่ไหนต้องมีช้างที่นั่น ยิ่งสร้างภาพลักษณ์ที่ดีและเสริมให้เบียร์ช้างขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ถึงตอนนี้ช้างก็ก้าวขึ้นมาเป็นเบอร์หนึ่งอย่างเต็มตัว ซัดส่วนแบ่งตลาดไปถึง ๗๐% เหลือให้แชมป์เก่าอย่างสิงห์เพียง ๓๐%

เบียร์ช้างมีให้เลือกดื่มทั้งช้างดั้งเดิม ช้างไลท์ ช้างดราฟท์

และความใจป้ำทุ่มทุนสร้างของคุณเจริญก็ระเบิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาทุ่มเงินถึง ๕๐๐ ล้าน ถ่ายทอดสดฟุตบอลโลกมาให้คนไทยดูกันทั้งประเทศแบบที่ไม่มีโฆษณาคั่น เรียกคะแนนนิยมได้ทั้งประเทศ เบียร์ช้างกลายเป็นของคุ้นหูคุ้นตาคุ้นลิ้นคนไทยไปในบัดดล นับเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าอย่างสุดๆ เพราะฟุตบอลโลกสองครั้งหลัง คือปี ๒๐๐๒ ที่ญี่ปุ่นและเกาหลีใต้ และปี ๒๐๐๖ ที่เยอรมัน คนไทยแทบจะกินแต่เบียร์ช้างกันทั้งประเทศ ไม่เพียงเท่านั้น ช้างยังโกอินเตอร์โดยทุ่มเงินเป็นสปอนเซอร์คาดอกเสื้อให้ทีมเอฟเวอร์ตัน เป็นการประกาศแบรนด์ไทยจนดังไปทั่วโลก ในขณะที่ช้างพุ่งเป้าไปที่ฟุตบอลอันเป็นกีฬายอดฮิตของคนไทย สิงห์ก็เอาบ้าง แต่สิงห์ดันไปเล่นของสูงเพราะไม่อยากไปต่อกรกับตลาดกลางและล่างกับช้าง โดยพุ่งไปที่สนุ้กเกอร์ เทนนิส รวมถึงคอนเสิร์ตจากต่างประเทศ ซึ่งทั้งหมดมีกลุ่มเป้าหมายเป็นชนชั้นกลางไปจนถึงระดับบน ดังนั้น เค้กชิ้นใหญ่ก็ยังตกเป็นของช้างอยู่เช่นเดิม

ช้าง (Chang) โกอินเตอร์ไปกับเอฟเวอร์ตัน ทีมดังในพรีเมียร์ชิพอังกฤษ

จาก เด็กจนๆ คนหนึ่ง คุณเจริญ ก้าวขึ้นมาเป็นเจ้าสัวอันดับต้นๆ ของประเทศ จากความมุ่งมั่นเอาจริงเอาจัง กล้าได้กล้าเสีย และกล้าตัดสินใจ ซึ่งผ่านกระบวนการไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ทำให้เขาก้าวมายิ่งใหญ่ได้ในวันนี้ คำพูดหนึ่งที่คุณเจริญเคยกล่าวไว้อย่างน่าสนใจและควรนับเป็นคติในการใช้ ชีวิตที่ดีสำหรับผู้ที่กำลังคิดการณ์ใหญ่

“…ผมพร้อมจะเป็นน้ำนิ่ง อาจมีเขื่อนมาขวางหน้า แต่ถ้าวันใดที่เขื่อนนั้นเปราะบางและโอกาสแห่งการแสดงพลังมาถึง ผมก็พร้อมจะกลายเป็นกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก โหมกระหน่ำใส่ทุกสิ่งที่ขวางกั้น แม้กระทั่งเขื่อนที่ครั้งหนึ่งเคยสยบยอมก็ตาม…”

เมื่อ “มาราโดน่า” กลายเป็นหนัง

มีอยู่ช่วงหนึ่งที่กระแส เรียล โชว์ บูมมากในบ้านเรา ทั้งรายการโทรทัศน์และภาพยนตร์ บ้านอื่นเมืองอื่นก็มีเหมือนกันและมีก่อนเราเสียอีก อย่างในอเมริกาเขามีรายการทำนองนี้เป็นประจำ ประเภทที่ถือกล้องคอยถ่ายชีวิตประจำวันของใครต่อใคร (โดยเฉพาะคนดัง) บางรายการก็ทำได้น่าสนใจแต่บางรายการก็ไม่ไหวจริงๆ เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ผู้ชมมาคอยนั่งดูชีวิตประจำวันของใครคนหนึ่งอยู่ได้เป็นนานสองนาน แต่ก็น่าแปลกที่เรตติ้งรายการทำนองนี้กลับไปได้สวย คงเพราะนิสัยสอดรู้สอดเห็น อยากรู้เรื่องของคนอื่นนี่กระมัง จึงไม่แปลกที่คนไทยจะนั่งเฝ้าหน้าจอดูพฤติกรรมของบรรดา AF ทั้งหลาย แม้กระทั่งตอนนอน!

เมื่อสักสองปีก่อนบ้านเรามีหนังแนวนี้ออกฉายเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจมากทีเดียว เรื่อง Final Score ๓๖๕ วัน ตามติดชีวิตเด็กเอนท์ ซึ่งข้าพเจ้าว่าเขาทำออกมาได้เนียนทีเดียว คือมีประเด็นสาระที่แน่นอน ทำให้ผูชมให้เห็นแง่มุมต่างๆ ของช่วงชีวิตของเด็กที่ยืนอยู่ตรงทางแยกของชีวิต ไม่ใช่เป็นเพียงการถ่ายทอดการดำเนินชีวิตงี่เง่า ๆ ไปวันๆ ของพวกคนดังซึ่งไม่เห็นประโยชน์ที่จะดู พอหมดจากเรื่องนี้ก็ไม่เห็นจะมีแนวนี้ออกมาอีกเลย  อาจะเพราะมันใช้เวลาในการผลิตนานก็เป็นได้

จนได้มาดูหนังแนวนี้อยู่เรื่องหนึ่ง เป็นการถ่ายทอดชีวิตในแง่มุมที่หลายคนอาจยังไม่เคยรู้ของคนดังระดับโลกคนหนึ่ง ดังขนาดที่คนทั้งโลกต้องรู้จักแม้จะไม่ได้อยู่ในวงการนี้ก็ตาม เขาเป็นกีฬาครับ เขาชื่อ “ดีเอโก้ อาร์มันโด้ มาราโดน่า”

โฉมหน้าของ คุสตูริกา ผู้กำกับบ้าเลือดแห่งเซอร์เบีย

สนิทกับเสือเตี้ยแค่ไหน ดูภาพเอาเองเถอะ

เจ้าของโปรเจคต์อลังการนี้คือ อีเมอร์ คุสตูริกา (Emir Kusturica) ผู้กำกับหนังสุดห้าวชาวเซอร์เบีย ที่ต้องเรียกว่าสุดห้าวก็เพราะคุสตูริกาเป็นประเภทหัวแข็ง บ้าดีเดือด ไม่กลัวใคร สมัยหนุ่มๆ เคยประกาศท้าต่อยกับ โบยิสลาฟ เซเซล หัวหน้ากลุ่มขวาจัดของเซอร์เบีย สองปีต่อมาก็ไปตะบันหน้าผู้นำกลุ่ม New Serbian Right กลางงานเลี้ยงเข้าให้อีก ไม่รู้รอดการโดนเก็บมาได้ยังไง คุสตูริกาเกิดและโตในซาราเยโว มีความเป็นศิลปินสูง เป็นทั้งนักแสดง นักดนตรี ผู้กำกับ ด้วยความที่ติสต์แตกและบ้าได้ขนาดนี้จึงไม่แปลกที่เขาจะเข้ากันได้ดีกับมาราโดน่าที่นับได้ว่าอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ พอกัน

ถึงจะติสต์แตกยังไงแต่คุสตูริกาก็มีฝีมือในระดับหัวแถว เขาเคยได้รับรางวัลปาล์มทองคำมาแล้วถึง ๒ ครั้ง ไม่รู้ว่าไปติดต่อประสานงานกันอีท่าไหน มาราโดน่าถึงได้ตอบตกลง และยิ่งได้รู้จักกันทั้งคู่ก็เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยทีเดียว มาราโดน่าที่ขึ้นชื่อว่าเขี้ยวกับพวกสื่อมวลชนกลับยอมให้คุสตูริกายกกองถ่ายมาถ่ายทำในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของลูกสาวสุดที่รัก คุสตูริกาเลยตอบแทนด้วยการพามาราโดน่าไปเที่ยวเทศกาลหนังเมืองคานส์ด้วยซะเลย

คุสตูริกา เดาะบอลโชว์ มีมาราโดน่ายินลุ้นอยู่ห่างๆ ในงานเปิดตัวหนังที่เมืองคานส์

คุสตูริกาเป็นแฟนตัวยงของมาราโดน่าทั้งเรื่องของฟุตบอลและแนวคิดทางการเมือง อาจเพราะอาร์เจนติน่ากับเซอร์เบียต่างตกเป็นเบี้ยล่างของกองทุนระหว่างประเทศ ซึ่งรู้กันอยู่ว่าเป็นเครื่องมือแสวงหาประโยชน์ของมหาอำนาจทางตะวันตก ทั้งคู่เคยร่วมประท้วงการเดินทางมาเยือนอเมริกาใต้ของ จอร์จ ดับเบิ้ลยุ บุช มาแล้วด้วย ส่วนในเรื่องของฟุตบอล คุสตูริกากานับเป็นแฟนบอลตัวเอ้คนหนึ่งเหมือนกัน อย่างในปี ๑๙๘๖ แมตช์ที่อาร์เจนติน่าเอาชนะอังกฤษ ในรอบแปดทีมสุดท้าย ๒-๑ หนึ่งในนั้นเป็นการทำประตูจาก “หัตถ์พระเจ้า” ที่ทั้งโลกกังขา แต่เขากลับบอกว่านั่นคือสิ่งที่ถูกต้องที่อาร์เจนติน่าสมควรได้รับแล้ว

อาจกล่าวได้ว่า มาราโดน่า ก้าวจากเด็กยากจนในบัวโนสไอเรสมาเป็นซูเปอร์สตาร์ด้วยลำแข้งของเขาเอง เด็กชายดีเอโก้เป็นลูกชายคนโตของครอบครัว ครอบครัวของเขายากจนไม่ต่างอะไรจากประชากรส่วนใหญ่ของอาร์เจนติน่า แต่สิ่งที่เขาได้รับจากพระเจ้าคือพรสวรรค์ทางเกมลูกหนังที่โดดเด่นเหนือคนอื่น อายุเพียง ๑๑ ขวบ ก็เข้าร่วมกับสโมสรท้องถิ่นที่ชื่อ เอสเตลล่า โรช่า เพียงปีเดียวเขาก็ย้ายไปร่วมทีมเยาวชนของ อาร์เจนติโนส จูเนียร์ แต่หน้าที่หลักของเขาคือเด็กเก็บบอลและโชว์เดาะบอลในช่วงพักครึ่งเวลา ซึ่งเจ้าหนูมาราโดน่าก็เรียกเสียงปรบมือจากผู้ชมได้เสมอ

แชมป์แรกกับ โบคา จูเนียร์ส สมัยยังละอ่อน

อายุ ๑๖ ปี เขาก็ก้าวขึ้นสู่ทีมชุดใหญ่ สถิติการพังประตูให้กับอาร์เจนติโนสของเขานับว่าสุดยอดมาก เฉลี่ยนัดละ ๑ ประตูเลยทีเดียว ปี ๑๙๘๑ โบคา จูเนียร์ส มหาอำนาจลูกหนังของประเทศก็คว้าตัวเขาไปร่วมทีมจนได้ และเพียงปีแรกเขาก็พาโบคา จูเนียร์ส คว้าแชมป์ลีกของอาร์เจนติน่า

ฟุตบอลโลก ปี ๑๙๘๒ ที่ประเทศสเปน มาราโดน่าในวัยเพียง ๒๒ ปี ก็ได้โอกาสรับใช้ชาติในสังเวียนฟุตบอลโลกเป็นครั้งแรก มาราโดน่าที่กำลังห้าวสุดฤทธิ์กลายเป็นตัวทะลุทะลวงทีเด็ดของทีมฟ้า-ขาว ในรอบที่สองพวกเขาต้องพบศึกหนักกับบราซิล และความห้าวเกินไปของเขาก็ส่งผลร้าย เมื่อมาราโดน่าออกลูกเกเรไปย่ำใส่นักเตะแซมบ้าอย่างน่าเกลียดจนถูกใบแดงไล่ออกจากสนาม เกมนั้นบราซิลเอาชนะไปเบาะๆ ๒-๐ ปิดฉากกลับบ้านแค่รอบสอง

ช่วงเวลาที่เขาเล่นเป็น “พระเจ้า” ที่นาโปลี

 จังหวะย่ำไข่นักเตะแซมบ้าจนถูกไล่ออก ในฟุตบอลโลก ๑๙๘๒ ที่สเปน

หลังฟุตบอลโลกครั้งนั้นชื่อของมาราโดน่ากลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก ทีมเจ้าบุญทุ่ม บาร์เซโลน่า ยักษ์ใหญ่ของลา ลีกา คว้าตัวเขามาร่วมทีม ภายใต้การทำทีมของ เซซ่าร์ หลุยส์ เมน็อตติ เขาช่วยให้บาร์ซ่าคว้าแชมป์โคปา เดอ เรย์ และ สแปนิช ซูเปอร์คัพ อย่างละหนึ่งสมัย ที่สเปนเขาต้องพบกับการเข้าสกัดอย่างรุนแรงของบรรดากองหลังขาโหด ช่วงเวลาส่วนใหญ่ของเขาจึงหมดไปกับการรักษาอาการบาดเจ็บ ประกอบไม่สามารถปรับตัวในการใช้ชีวิตในสเปน ทำให้บาร์ซ่าตกลงใจขายเขาให้กับ นาโปลี ในกัลโช่ เซเรีย อา อิตาลี ในปี ๑๙๘๔

ในตอนนั้น นาโปลี เป็นเพียงทีมระดับธรรมดาๆ แต่การมาของมาราโดน่ากลับพลิกบทบาทให้นาโปลีกลายเป็นทีมที่เล่นได้อย่างเหนือชั้น จนแซงหน้าทีมบิ๊กๆ อย่าง มิลาน อินเตอร์ โรม่า หรือ ลาซิโอ อาจะกล่าวได้ว่าเพราะเขานี่แหละ ที่ทำให้นาโปลีคว้าแชมป์เซเรีย อา เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของสโมสร และทำได้ถึงสองสมัย ตามมาด้วยแชมป์บอลถ้วยอีกหลายรายการ ชาวเมืองเนเปิ้ลส์เทิดทูนมาราโดน่าเป็นอย่างมากจนเรียกเขาว่าเป็น “พระเจ้า” และแม้ต่อมาไม่ว่ามาราโดน่าจะทำตัวเหลวแหลกเพียงไหนแต่ชาวเนเปิ้ลส์ก็ยังคงยกย่องบูชาเขาไม่เปลี่ยนแปลง

ช่วงเวลาของที่เขาอยู่กับนาโปลีเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในอาชีพค้าแข้งของเขาก็ว่าได้ โดยเฉพาะในฟุตบอลโลก ปี ๑๙๘๖ ที่เม็กซิโก แต่ก็น่าเสียดายที่ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเขาช่างสั้นเหลือเกิน

ในฟุตบอลโลกครั้งนั้นเขาได้แสดงให้เห็นว่าทำไมใครๆ ถึงเรียกเขาว่าพระเจ้า มาราโดน่าโชว์เพลงเตะจนโลกตะลึง อาจกล่าวได้อีกเหมือนกันว่าเพราะเขาคนเดียว อาร์เจนติน่าถึงได้ครองแชมป์ในครั้งนั้น ก่อนทัวร์นาเมนต์ ทีมฟ้า-ขาว ไม่ใช่ทีมเต็งจ๋า ในตอนนั้นทุกคนจับจ้องไปที่บราซิล ฝรั่งเศส เยอรมันตะวันตก หรืออิตาลี แชมป์เก่า แต่พวกเขาก็แซงแชมป์เก่าขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของกลุ่มในรอบแรก ผ่านอุรุกวัยในรอบสอง จนมาชนกับของแข็งอย่างอังกฤษในรอบแปดทีมสุดท้าย

Hand of God

นักเตะอังกฤษสามคนยังเอาเสือดเตี้ยไม่อยู่
ขนาดใหญ่ๆ อย่างบุทเชอร์ ยังต้องหัวทิ่มหัวตำ

อาร์เจนติน่ายิ่งเล่นยิ่งดี ลีลาละตินของพวกเขาหลอกล่อนักเตะอังกฤษจนหัวทิ่ม นาทีที่ ๕๑ จากจังหวะที่บอลลอยโด่งหน้าประตู มาราโดน่าทะยานขึ้นเบียดกับ ปีเตอร์ ชิลตัน แล้วบอลก็ลอยเข้าประตูไป อาร์เจนติน่าขึ้นนำ ๑-๐ ท่ามกลาง เสียงประท้วงของนักเตะอังกฤษที่ฟ้องว่ามาราโดน่าใช้มือปัดบอลเข้าประตู เหมือนกับที่สายตานับล้านๆ คู่จากทั่วโลกเห็น แต่ผู้ตัดสินไม่เห็นและยืนยันสกอร์ ๑-๐ หลังจากเกมนั้นมาราโดน่าออกมายอมรับว่าเขาใช้มือปัดบอลจริง แต่นั่นไม่ใช่มือของเขาแต่เป็นมือของพระเจ้า (Hand of God) ต่างหาก

อีก ๔ นาทีถัดมา มาราโดน่าก็กลบเสียงประท้วงเสียสิ้นเมื่อเขาทำประตูที่สองชนิดที่ไร้ข้อกังขา และมันกลายเป็นประตูที่สุดยอดตลอดกาลประตูหนึ่งของประวัติศาสตร์ลูกหนัง เมื่อเขารับบอลจากบริเวณริมเส้นกลางสนาม ลัดเลาะเลี้ยง หลบผู้เล่นอังกฤษคนแล้วคนเล่าเข้าไปจิ้มบอลผ่านมือชิลตันเข้าประตูไป แม้อังกฤษจะทำประตูตีตื้นเป็น ๑-๒ จาก แกรี่ ลินิเกอร์ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว อาร์เจนติน่าผ่านเข้ารอบตัดเชือกไปพบกับ เบลเยี่ยม ปีศาจแดงแห่งยุโรป

ไม่มีอะไรหยุดพวกเขาได้อีกแล้ว มาราโดน่าซัดคนเดียวสองประตูในชัยชนะ ๒-๐ พาทีมชาติของเขาเข้าชิงกับเยอรมันตะวันตก เกมนัดชิงชนะเลิศในปีนั้นถือว่าเป็นแมตช์คลาสสิกแมตช์หนึ่ง อาร์เจนติน่าออกนำไปก่อน ๒-๐ แต่ลูกทีม ของไกเซอร์ฟร้านซ์ไม่ย่อท้อ ตามตีเสมอเป็น ๒-๒ ก่อนหมดเวลาเพียง ๙ นาที แต่หลังจากนั้นแค่สามนาทีจากการจ่ายบอลเพียงครั้งเดียวของมาราโดน่า แทงบอลทะลุช่องให้ เบอร์รูชาก้า สอดขึ้นยิงประตูชัยช่วยให้อาร์เจนติน่ากลายเป็นแชมป์โลก

“พระเจ้า” กำลังชูถ้วยฟุตบอลโลกที่เม็กซิโก

ชื่อของมาราโดน่าดังเป็นพลุแตก เขาเริ่มหันมาใช้ชีวิตอย่างหรูหราไฮโซ ออกงานสังคมเป็นว่าเล่น และเริ่มใช้โคเคนและติดมันอย่างหนัก พรสวรรค์เชิงลูกหนังของเขายังคงเต็มเปี่ยมแต่สิ่งที่ขาดหายไปคือพละกำลัง สมาธิ และแรงจูงใจ

โคเคน ทำให้มาราโดน่าแทบหมดสภาพนักกีฬา เขามีอาการกราดเกรี้ยวกับบรรดาสื่อมวลชน และมีข่าวว่าเขาเข้าไปพัวพันกับมาเฟียอิตาเลียน เขาเริ่มหนีซ้อมบ่อยขึ้นจนถูกสโมสรปรับค่าเหนื่อยเสมอ แต่มาราโดน่าก็ยังเป็นพระเจ้าในสายตาแฟนบอล ฟุตบอลโลกปี ๑๙๙๐ ที่อิตาลี ด้วยสภาพร่างกายที่ต่างเมื่อ ๔ ปีก่อนอย่างสิ้นเชิง เขาพาทีมอาร์เจนติน่าที่ใครต่อใครต่างมองว่าไม่เหลือลายแชมป์เก่าลงป้องกันแชมป์ เพียงแค่เกมแรกพวกเขาก็ถูกทีมม้ามืดอย่าง แคเมอรูน สอยไป ๑-๐ ก่อนจะเอาตัวรอดด้วยการเข้ารอบสองอย่างจวนเจียน

ในรอบที่สองพวกเขาต้องพบกับคู่แค้นอย่าง บราซิล ไม่มีใครเชื่อว่าพวกเขาจะไปรอด แต่ทีเด็ดของมาราโดน่าก็เกิดขึ้นจนได้ เขาครองบอลหลอกผู้เล่นบราซิลเข้ามารุมถึง ๓ คน ก่อนจะเปิดทะลุให้ คานิกเกีย สอดขึ้นมายิงประตูชัย ๑-๐ ถีบเต็งหนึ่งอย่างบราซิลตกรอบเฉย อาร์เจนติน่าและมาราโดน่ากลับมาแล้วกระนั้นหรือ

จากที่ก่อนทัวร์นาเมนต์จะเริ่ม ทีมฟ้า-ขาว ถูกมองว่าไปไกลไม่เกินรอบสอง เพราะจากปัญหาที่รุมเร้ามากมาย โดยเฉพาะตัวมาราโดน่าเอง แต่พอถึงเวลาจริงเขาก็ไม่ทำให้ชาวอาร์เจนไตน์ผิดหวัง ที่สุดแล้วอาร์จนติน่าก็ทะลุเข้าชิงกับคู่แข่งเดิม เยอรมันตะวันตก เป็นการรีแมตช์จากนัดชิงเมื่อ ๔ ปีก่อน

หลั่งน้ำตาลูกผู้ชายหลังพ่ายต่อเยอรมันตะวันตกในนัดชิงฟุตบอลโลก ๑๙๙๐

เกมดำเนินไปอย่างน่าเบื่อ ว่ากันว่านี่เป็นเกมนัดชิงฟุตบอลโลกที่น่าเบื่อที่สุดเท่าที่เคยมีมา ลูกทีมของไกเซอร์ฟร้านซ์ล้างแค้นไปด้วยสกอร์ ๑-๐ คว้าแชมป์ไปครอง ขณะที่นักเตะด๊อยช์ฉลองกันสุดเหวี่ยง มาราโดน่าหลั่งน้ำตาอย่างไม่อายใคร

หลังจากผิดหวังในฟุตบอลโลก มาราโดน่าจมดิ่งลงไปอีก ฤทธิ์ของโคเคนทำให้เขาแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ลีลาลูกหนังเหลือเพียงแค่ตำนานเล่าขาน ปี ๑๙๙๒ เขาย้ายมาค้าแข้งในสเปนอีกครั้งกับ เซบีญ่า แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนัก เขาอยู่กับเซบีญ่าได้ปีเดียวก็กลับมาเล่นให้กับ นีเวลล์ โอลด์บอยส์ ในบ้านเกิด ด้วยสภาพที่อ้วนฉุ หมดลายนักเตะอันดับหนึ่งของโลก เขาลงสนามในซีซั่นนั้นเพียง ๗ นัด ทำไม่ได้เลยซักประตู

ปี ๑๙๙๔ ฟุตบอลโลกกลับมาอีกครั้ง เหลือเชื่อที่มาราโดน่าเรียกความฟิตกลับมาทัน อาร์เจนติน่ายกทัพสู่อเมริกาพร้อมกับความหวัง ในรอบแรกพวกเขาอัดกรีซ ๔-๐ เชือดไนจีเรีย ๒-๑ ก่อนจะพ่ายบัลแกเรีย ๒-๐ เข้ารอบในฐานะทีม อันดับสามที่มีคะแนนดีที่สุด แต่ฟอร์มโดยรวมถือว่าใช้ได้ดีทีเดียว โดยเฉพาะมาราโดน่าที่ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ ในรอบสองพวกเขาต้องพบกับโรมาเนียที่ดูเหมือนจะผ่านได้ไม่ยาก แต่ความหวังและพลังใจของทีมก็พังทลายลง เมื่อมาราโดน่าถูกตรวจพบสารเสพติด เขาถูกส่งตัวกลับบ้านหลังจากจบรอบแรก และทีมฟ้า-ขาวก็ต้องกลับบ้านหลังจบรอบสองด้วยความพ่ายแพ้ต่อโรมาเนีย ๓-๒ ปิดฉากฟุตบอลโลกในปีนั้นและปิดฉากฟุตบอลโลกของมาราโดน่าไปตลอดกาล

กลับมาฟิตอย่างเหลือเชื่อในฟุตบอลโลก ๑๙๙๔

ปี ๑๙๙๕ เขากลับมาเล่นให้กับ โบคา จูเนียร์ส ทีมที่เขารักที่สุดอีกครั้ง แต่ก็แทบจะไม่ได้ลงสนาม ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นที่เกรงขามของฝ่ายตรงข้ามเสมอ ชีวิตนักฟุตบอลในช่วงนี้ของเขาแทบไม่เหลือลายในอดีตอีกแล้ว มีเพียงลูกเล่นเล็กๆ น้อยที่งัดออกมาโชว์เป็นครั้งคราว ลีลากระชากลากเลื้อยหรือการพลิกเกมแทบไม่มีให้เห็น อย่าว่าแต่บัญชาเกมเลย แค่ยืนให้ครบ ๙๐ นาทีก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว จนปีใน ๑๙๙๘ เขาก็เลิกเล่นฟุตบอลอาชีพ ตลอดช่วงเวลาของการเป็นนักฟุตบอลอาชีพ มาราโดน่า กวาดแชมป์มากว่า ๑๓ โทรฟี่ และรางวัลเกียรติยศส่วนตัวอีกมากมายนับไม่ถ้วน

ชีวิตนอกสนามยิ่งเหลวแหลก เขาปล่อยตัวจนอ้วนฉุ อารมณ์ร้าย ติดยาอย่างรุนแรง และมักจะมีเรื่องมีราวกับนักข่าวเสมอ แต่ถึงอย่างนั้นมาราโดน่าเป็นคนที่รักครอบครัวมาก เขาพยายามเต็มที่ที่จะปกป้องความเป็นส่วนตัวของชีวิตครอบครัว ต่อให้วุ่นวายแค่ไหนเขาก็มีเวลาให้ลูกสาวทั้งสองเสมอ

อัลเมย์ด้า นักเตะที่ลูกสาวของเขาชื่นชอบ

มีเกร็ดเล็กๆ เล่ากันว่า ครั้งหนึ่ง ลูกสาวของเขาขอร้องให้คุณพ่อไปขอลายเซ็นนักเตะทีมชาติคนหนึ่งที่หน้าตาดีพอตัว เขาคือ มัทเธอัส อัลเมย์ด้า มาราโดน่าไม่อยากขัดใจลูกสาว เขายอมทำตามคำขอร้องของลูกแม้ว่าจะเหม็นขี้หน้าอัลเมย์ด้ามากก็ตาม เหตุผลที่เกลียดน่ะเหรอ ก็เพราะอัลเมย์ด้าเคยเป็นนักเตะของริเวอร์เพลท ทีมคู่แค้นของโบคา จูเนียร์ส น่ะสิ

บวมได้อย่างเหลือเชื่อ หมดสภาพนักเตะหมายเลขหนึ่งของโลก

คนที่สามารถหยอกล้อเล่นสนุกกับคาสโตรได้ ต้องไม่ธรรมดาแน่

กิจกรรมแสนโปรดคือการตามเชียร์ โบคา จูเนียร์ส ทีมรัก

สุขภาพของเขาย่ำแย่ลงอย่างที่สุด เขาเกือบเสียชีวิตหลายต่อหลายหนด้วยอาการทางหัวใจ ที่สุดแล้วเขาย้ายไปรักษาตัวที่คิวบาซึ่งทำให้เขาได้รู้จักกับประธานาธิบดี ฟิเดล คาสโตร จนกลายเป็นคู่ซี้ต่างวัย ที่นี่เขาได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจนเขาเกือบจะตั้งรกรากที่คิวบาเสียด้วยซ้ำ สิ่งหนึ่งที่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาและคาสโตรเข้ากันได้ดี ก็คือความชิงชังอเมริกาเข้าไส้ เพราะช่วงที่เศรษฐกิจของอาร์เจนติน่าย่ำแย่สุดขีด พวกเขาต้องพึ่งพาไอเอ็มเอฟซึ่งก็คือร่างทรงของอเมริกานั่นเอง

เข้าสู่สหศวรรษใหม่ มาราโดน่ากลับมามีสุขภาพดีขึ้นอีกครั้ง เขาเลิกการเสพยาอย่างเด็ดขาด (จริงหรือ?) เขาดูมีท่าทีที่แข็งแรงและสดใสขึ้น เขาตระเวนออกงานการกุศลต่างๆ และหวนลงสู่สนามอีกครั้งในฟุตบอลการกุศล ท่วงท่าลีลาเก่าๆ ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มีเพียงสังขารที่ร่วงโรยลงไป

ฟุตบอลโลกปี ๒๐๑๐ ที่จะจัดขึ้นที่แอฟริกา ในรอบคัดเลือก ทีมชาติอาร์เจนติน่าทำท่าว่าจะแย่ เมื่อ อัลฟิโอ บาซิเล่ โค้ชทีมชาติประกาศลาออกกลางคัน เอเอฟเอ ต้องวิ่งวุ่นหากุนซือคนใหม่อย่างรีบเร่ง ใครคนนั้นต้องกล้าพอที่จะเข้ามา รับงานหินชิ้นนี้ ต้องมีอำนาจ มีบารมีเพียงพอที่จะจัดการกับบรรดาซูเปอร์สตาร์ทั้งหลาย ต้องเป็นที่ยอมรับของคนทั้งชาติ แล้วจะให้เป็นใครล่ะ นอกจากวีรบุรุษของคนทั้งประเทศ ดีเอโก้ มาราโดน่า

มาราโดน่า วันนี้ในบทบาทผู้จัดการทีมชาติอาร์เจนติน่า

อาจารย์กับลูกศิษย์กลับมาร่วมงานกันอีกครั้ง
คาร์ลอส บิลาร์โด มารับหน้าที่เป็นที่ปรึกษาให้กับเขาในการคุมทีมชาติ

กระแสวิพากษ์วิจารณ์ถึงความเหมาะสมและประสบการณ์ในการคุมทีมของเขาถูกกลบไปทันที เพราะแรงสนับสนุนของประชาชนที่รักเขาอย่างสุดหัวใจ (ว่ากันว่าถ้าเขาขึ้นชิงตำแหน่งประธานาธิบดี ก็คงได้รับเลือกแหงๆ) แม้เขาจะไม่มีประสบการณ์นัก แต่อาศัยว่าทีมที่ปรึกษาแข็งแกร่งทำให้ทีมมีท่าทางจะไปได้สวย หนึ่งในทีมที่ปรึกษาของเขาก็คือ คาร์ลอส บิลาร์โด อดีตกุนซือทีมชาติชุดฟุตบอลโลก ๑๙๙๖ นั่นเอง

ชีวิตที่เป็นเหมือนนิยายของเขายังไม่จบ มันอาจจะยังเดินทางมาไม่ถึงครึ่งทางเสียด้วยซ้ำ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ผิดหรือถูก ก็จะถูกคนทั้งโลกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา บทบาทใหม่ของเขากับการเป็นกุนซือทีมชาติจะไปได้ไกลแค่ไหนยังคงต้องรอการพิสูจน์ เขาตั้งเป้าไว้ว่าจะเป็นบุคคลประวัติศาสตร์คนต่อไปที่คว้าแชมป์โลกได้ทั้งในฐานะนักเตะและกุนซือ (สองคนแรกคือ มาริโอ ซากาโล่ ของทีมแซมบ้า กับ ฟร้านซ์ เบ็คเค่นบาวเออร์ ของทีมเยอรมัน) ชีวิตที่มีทั้งจุด สูงสุดและต่ำสุด น่าจะเป็นอุทธาหรณ์สำหรับเยาวชนว่าจะเลือกเดินทางไหน เพราะชีวิตของเรา เราเองที่เป็นผู้กำหนด ใครก็มาขีดเส้นทางชีวิตให้เราไม่ได้ แม้แต่พระเจ้าก็เถอะ

(มาราโดน่า ลาออกจากตำแหน่งผู้จัดการทีมชาติและร่อนเร่ไปเป็นผู้จัดการสโมสรอีกหลายแห่ง แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จซักแห่ง)

In the Name of the Father…ด้วยเกียรติของพ่อ

เคยเล่าถึงหนังที่ว่าด้วยเรื่องราวของชาวไอริชที่จบลงด้วยโศกนาฏกรรมอย่าง Devil’s Own ไปแล้ว คราวนี้ลองมาชมหนังเกี่ยวกับชาวไอริชอีกเรื่องหนึ่ง ที่เข้มข้นและจริงจังมากว่าหลายเท่า เพราะสร้างจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงๆ ของ เจอร์รี่ คอลลอน ที่ต้องถูกคุมขังถึง ๑๕ ปี กับความผิดที่เขาไม่ได้ก่อขึ้น

In the Name of the Father ดัดแปลงจากหนังสือชีวประวัติของ เจอร์รี่ คอลลอน (Gerry Collon) ที่ชื่อ Proved Innocent เล่าถึงเหตุการณ์ที่เขาและครอบครัวต้องกลายเป็นผู้ต้องหาคดีก่อการร้ายสะเทือนขวัญของเกาะอังกฤษในช่วงต้นทศวรรษที่ ๗๐ ที่เรียกว่าคดี Guildford Four เขาต้องถูกจองจำนานถึง ๑๕ ปี กว่าจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาบริสุทธิ์และแสดงให้โลกเห็นว่ากระบวนการยุติธรรมของอังกฤษนั้นไม่มีความเป็นธรรม

อย่างที่ทราบกันดีว่าเรื่องราววุ่นๆ ของไอร์แลนด์เหนือนั้นเริ่มต้นมาตั้งแต่ยุคโบราณ อันมีเหตุมาจากความต่างของเชื้อชาติและศาสนาเป็นสำคัญ คนไอร์แลนด์ดั้งเดิมนั้นเป็นชาวคาธอลิก จนเมื่อประชากรชาวอังกฤษเริ่มเข้าไปตั้งรกรากมากขึ้นๆ และได้นำเอานิกายโปรแตสแตนท์เข้ามา จนที่สุดแล้วชาวไอร์แลนด์เชื้อสายอังกฤษ (หรือจะเรียกให้ถูกก็คือคนอังกฤษนั่นแหละ) ที่เป็นโปแตสแตนท์กลับกลายเป็นผู้ที่ครอบครองประเทศมากกว่าคนไอริชดั้งเดิมถึง ๒ ใน ๓ ส่วน อีกทั้งคนไอริชดั้งเดิมก็พยายามเหลือเกินที่จะแยกตนเองให้เป็นอิสระจากการปกครองของอังกฤษ ทั้งการตั้งโต๊ะเจรจาหรือการใช้ความรุนแรง

ปลายทศวรรษที่ ๖๐ เกิดการจลาจลครั้งใหญ่ขึ้นในไอร์แลนด์ อังกฤษส่งกองกำลังทหารเข้ามาดูแลความเรียบร้อย สร้างความไม่พอใจให้กับชาวไอริชที่รู้สึกว่าอังกฤษฉกฉวยโอกาสเข้ามารุกรานไอร์แลนด์อย่างเปิดเผย จน IRA (ขบวนการกู้ชาติไอริช : Irish Republican Army) เริ่มกระบวนการก่อกวนมากขึ้น หลายครั้งเกิดเป็นจลาจลย่อยกลางเมืองเบลฟาสต์ และหลายครั้งที่ IRA ดอดเข้าไปเหยียบจมูกสิงห์ถึงถิ่น

เจอร์รี่ คอลลอน เป็นเด็กหนุ่มที่เติบโตขึ้นมาในช่วงที่บ้านเมืองวุ่นวาย คนไอริชส่วนใหญ่ยากจน เป็นพวกผู้ใช้แรงงานเสียเป็นส่วนใหญ่ พวกเขาโตขึ้นมาท่ามกลางการสอนสั่งของคนรุ่นเก่าให้จงเกลียดจงชังพวกอังกฤษ โตขึ้นมาพร้อมกับเสียงระเบิด เสียงปืน เจอร์รี่มองว่าชีวิตของเขาคงไม่มีวันดีไปกว่าที่เป็นอยู่นี้ ประกอบกับยังอยู่ในวัยรุ่นที่รักแต่สนุก คึกคะนองไปตามประสา ต่างจาก จูเซปเป้ บิดาของเขาที่รักสงบ อ่อนน้อมถ่อมตน เจ้าระเบียบ แต่เหนืออื่นใด จูเซปเป้เชื่อเสมอว่าชีวิตในวันข้างหน้าจะต้องดีกว่าที่เป็นอยู่อย่างแน่นอน

จูเซปเป้ปวดเศียรเวียนเกล้ากับพฤติกรรมเหลือขอของลูกชายคนนี้ไม่น้อย ครั้งหนึ่งเจอร์รี่เกือบถูกพวกทหาร IRA ยิงทิ้ง เพราะดันไปก่อเรื่องวุ่นวายกับพวกทหารอังกฤษเข้า จนกลายเป็นเป้าสนใจของพวกอังกฤษ ซึ่ง IRA ไม่ต้องการเช่นนั้น ยังดีที่พ่อของเขาไปอ้อนวอนของชีวิตลูกชาย จากนั้นไม่นาเขาก็ตัดสินใจไล่ลูกชายให้ไปหางานทำในอังกฤษ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาตายข้างถนนด้วยลูกกระสุนของ IRA

เจอร์รี่ กับ พอล เพื่อนสนิทเดินทางเข้าอังกฤษอย่างร่าเริง พวกเขาตื่นตาตื่นใจกับโลกใบใหม่ที่ต่างจากเบลฟาสต์บ้านของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง ที่อังกฤษทั้งคู่ก็ยังไม่ได้หางานทำเป็นชิ้นเป็นอันสักเท่าไหร่ ยังคงเสเพลเล่นเอาสนุกไปตามเรื่อง บางครั้งเมื่อเงินหมดพวกเขาก็งัดแงะขโมยของเล็กๆ น้อยๆ หาเงินมาใช้ไปวันๆ และที่นี่เองที่ทั้งคู่ได้รู้จักกับกลุ่มฮิปปี้นักอุดมคติ แต่ก็ยังเอาแต่เล่นสนุกมากกว่าที่จะสนใจเรื่องอุดมคติการเมืองบ้าบออะไรนั่น ขณะที่สถานการณ์ความขัดแย้งของสองเชื้อชาติยังคงคุกรุ่น ชาวไอริชจำนวนมากอพยพเข้ามาในอังกฤษทั้งที่เข้ามาทำงานสุจริต เข้ามาก่อการร้าย และแบบที่เข้ามาอาศัยอยู่ไปวันๆ แบบเจอร์รี่และพอล ตำรวจอังกฤษจึงจับตาดูคนไอริชกลุ่มนี้เป็นพิเศษ โดยเฉพาะพวกที่ “เป็นชาวไอริช เป็นกลุ่มผู้ใช้แรงงาน และมีประวัติอาชญากรรม” (ซึ่งเจอร์รี่และเพื่อนมีคุณสมบัติครบทุกประการ)

คืนวันหนึ่งในเดือนตุลาคม ๑๙๗๔ เจอร์รี่และพอลเตร็ดเตร่อยู่ในสวนสาธารณะ และบุกเข้าไปขโมยของเล็กๆ น้อยๆ ในอพาร์ทเมนท์โทรมๆ ของโสเภณีนางหนึ่ง และในเวลาเดียวกันนั้นเองก็เกิดระเบิดขึ้นที่ผับสองแห่งในกิลฟอร์ด มีคนเสียชีวิตจำนวนหนึ่งและมีผู้ได้รับบาดเจ็บจำนวนมาก เหตุการณ์ครั้งนี้นับว่าเป็นการก่อการร้ายที่รุนแรงกับประชาชนชาวอังกฤษอย่างมาก และแน่นอนว่าตำรวจอังกฤษก็พุ่งเป้ามาที่ IRA พวกเขาเริ่มต้นจับกุมผู้ต้องสงสัยอย่างไม่เลือกหน้าตามสเปคที่ว่า “เป็นชาวไอริช เป็นกลุ่มผู้ใช้แรงงาน และมีประวัติอาชญากรรม”

คดีสะเทือนขวัญนี้สร้างความโกรธแค้นให้ชาวอังกฤษเป็นอย่างมาก และมันก็เป็นแรงกดดันให้ตำรวจต้องเร่งหาผู้รับผิดชอบให้ได้โดยเร็ว รัฐบาลอังกฤษมอบอำนาจเบ็ดเสร็จให้ตำรวจสามารถจับกุมและกักตัวผู้ต้องสงสัยได้นานถึง ๗ วัน โดยไม่จำเป็นต้องตั้งข้อกล่าวหา (เกือบจะเหมือนการปกครองในสถานการณ์ฉุกเฉินของบางประเทศเลยแฮะ) อำนาจเด็ดขาดนี้เรียกชื่อว่าเป็น กฎหมายป้องกันการกระทำอันเข้าข่ายการก่อการร้าย (ภาษาที่ถูกต้องใช้ว่าอย่างไรไม่ยืนยัน, ผู้เขียน) หรือ The Prevention of Terrorism Act (POTA) กฎหมายทำนองนี้มักจะถูกใช้ในสภาวะที่ล่อแหลมต่อความมั่นคงอย่างที่สุด มอบอำนาจแก่ฝ่ายตำรวจหรือทหารให้สามารถควบคุมสถานการณ์ให้อยู่ในความสงบอย่างรวดเร็ว

ด้วยความพยายามอย่างที่สุดของทีมตำรวจอังกฤษ เจอร์รี่และพรรคพวกก็ถูกจับกุมตัว โชคร้ายที่พวกเขาดันมีท่าทีที่น่าสงสัยประกอบกับตำรวจจำเป็นต้องหาใครสักคนมารับผิดให้เร็วที่สุด ไหนๆ ก็ไหนๆ พวกเขาก็เลยจัดการซ้อมพร้อมกับยัดข้อหาให้เจอร์รี่กับพวกซะเลย  เจอร์รี่รู้สึกมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันรวดเร็วจนเขาตั้งรับไม่ทัน ตลอดทั้งชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยสนใจเรื่องราวเกี่ยวกับการเมืองเลยด้วยซ้ำ เขาเฝ้าแต่ร้องถามว่าเขาทำอะไรผิด เขาถูกกดดันอย่างหนักทั้งขู่ ทั้งซ้อม จนที่สุดแล้วเจอร์รี่ก็ยอมเอ่ยปากรับสารภาพเพื่อที่จะให้เรื่องมันจบๆ ไปซะที … เจอร์รี่คิดอย่างงั้น

ที่สุดแล้วตำรวจอังกฤษก็ประกาศว่าสามารถจับตัวผู้ต้องหาวางระเบิดได้ทั้งสิ้น ๔ คน ประกอบไปด้วย เจอร์รี่ คอลลอน กับเพื่อน พอล ฮิลล์ และสองเพื่อนใหม่อย่าง แครอล ริชาร์ดสัน กับ แพ็ดดี้ อาร์มสตรอง ทั้งหมดถูกขนานนามว่า สี่วายร้ายแห่งคดีกิลฟอร์ด (Guildford Four)

แต่นั่นยังไม่สาแก่ใจ ประชาชนเรียกร้องให้ตำรวจขยายผลการจับกุม แพะอีกหลายตัวถูกจับในข้อหาสมรู้ร่วมคิด และหนึ่งในนั้นก็คือ จูเซปเป้ พ่อของเจอร์รี่

น่าเศร้าที่ในเวลาเดียวกันนั้น ตำรวจจับกุมผู้ก่อการร้าย IRA ได้ และรับสารภาพว่าเป็นผู้ก่อการนั้นทั้งหมดโดยที่เจอร์รี่และพวกไม่ได้เกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อย พวกเขาสามารถอธิบายขั้นตอนและรายละเอียดของคดีได้อย่างตรงเผง แต่ถ้าหากตำรวจเปิดเผยความจริงออกไปก็เท่ากับว่าฝ่ายตำรวจจับแพะมาสังเวย เรื่องทั้งหมดจึงถูกปิดเงียบปล่อยเลยตามเลยอย่างช่วยไม่ได้

สองพ่อลูกคอลลอนได้มาใช้ชีวิตในห้องขังเดียวกัน เจอร์รี่คิดเสมอว่าพ่อไม่รักเขา เขาเป็นตัวถ่วงที่ชอบหาเรื่องเดือนร้อนมาสู่ครอบครัวเสมอ ตามประสาวัยรุ่นที่มักจะคิดว่า “พ่อ-แม่ ไม่เข้าใจเขาเอาเสียเลย พวกเขาไม่เคยทำอะไรถูกเลยในสายตาของผู้ใหญ่” แท้จริงแล้วจูเซปเป้รักลูกชายอย่างสุดหัวใจ (ไม่เช่นนั้นเขาจะเสี่ยงชีวิตไปขอทหาร IRA ให้ปล่อยตัวเจอร์รี่รึ) ในคุกนี่เองที่ทั้งพ่อและลูกต่างจับมือกันทำลายกำแพงที่ขวางกั้นทั้งคู่ แต่ถึงกระนั้นมัยก็ยังเหลือม่านบางๆ ที่แบ่งแยกทั้งสองออกจากกัน นั่นคือ ความศรัทธาในการมีชีวิต

เจอร์รี่นั้นหมดอาลัยตายอยากในชีวิต เขาตั้งคำถามถึงการมีชีวิตอยู่ เขาหมดสิ้นความหวัง ความเชื่อมั่นทุกอย่างถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง เขาใช้ชีวิตหมดไปวันๆ กับการมั่วสุมกับเพื่อนใหม่ในคุก โดยเฉพาะพวกนักโทษไอริชหัวรุนแรง ในขณะที่จูเซปเป้ยังคงเชื่อมั่นในกระบวนการยุติธรรม (หาได้ยากแฮะ) จูเซปเป้สอนลูกชายให้เชื่อมั่นในความถูกต้อง ถ้าเราบริสุทธิ์ในเสียอย่าง ความชั่วร้ายต่างๆ ก็ไม่อาจทำอะไรเราได้ จูเซปเป้ต่อสู้ตามวิถีทางของเขา เขาตั้งหน้าตั้งตาเขียนจดหมายร้องเรียนไปตามหน่วยงานต่างๆ วันแล้ววันเล่าเป็นเวลาหลายปี ตรงข้ามกับเจอร์รี่ที่เห็นว่าพ่อเขาพยายามไปอย่างเสียเวลาเปล่า

แม้จะคงดื้อรั้นแต่เจอร์รี่ก็เริ่มเปิดใจกับพ่อมากขึ้น วันเวลาผ่านไป เจอร์รี่เริ่มมองโลกในสายตาของผู้ใหญ่มากขึ้น ส่วนจูเซปเป้กำลังจะตาย !

หลังจากที่ใช้ชีวิตอย่างเคยชินและเริ่มสิ้นหวังอยู่หลายปี วันหนึ่ง แกเร็ต เพียซ ทนายความสาวที่ยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลือสองพ่อลูกคอลลอน ด้วยความสงสัยต่อกระบวนการสอบสวนของตำรวจ เธอพยายามรื้อฟื้นคดีกิลฟอร์ดขึ้นมาอีกครั้ง โดยเธอเชื่อว่าพวกเขาเป็นแพะรับบาปในคดีนี้ จูเซปเป้เริ่มมีความหวัง ในขณะที่เจอร์รี่ไม่ค่อยไว้ใจเพียซเท่าไหร่นัก

“เราทนอยู่มาถึงเดี๋ยวนี้ จู่ๆ คุณก็เข้ามาทำให้พ่อมีหวัง”

เจอร์รี่ตวาดใส่เพียซ เพราะเธอเข้ามา ทำให้จูเซปเป้ที่เจ็บออดๆ แอดๆ ต้องเดินขึ้นๆ ลงๆ เพื่อมาคุยกับเพียซ ซึ่งเจอร์รี่ก็ยังคงมองว่าเป็นการพยายามที่ไม่เกิดประโยชน์ จนกระทั่งคืนหนึ่ง จูเซปเป้อาการหนักจนต้องหามไปโรงพยาบาล เจอร์รี่ได้แต่นั่งรอในห้องขังอย่างกระวนกระวาย จนกระทั่งบาทหลวงเข้ามาส่งข่าวว่า “จูเซปเป้ตายเสียแล้ว”

เจอร์รี่สติแตก แต่หลังจากนั้นเขาก็เริ่มสานต่อปณิธานของพ่อ เจอร์รี่ให้ความร่วมมือกับเพียซอย่างเต็มที่ เขาเริ่มเขียนจดหมายต่อจากพ่อวันแล้ววันเล่า ส่วนภายนอก เพียซเริ่มรื้อฟื้นคดีนี้ขึ้นมาจนกลายเป็นที่สนใจของคนในสังคม มีการเดินขบวนเรียกร้องให้มีการไต่สวนใหม่ จากต้นเสียงเล็กๆ ของผู้เฒ่าอย่างจูเซปเป้ เริ่มส่งผลขึ้นในวงกว้างมาแล้ว เหมือนโชคชะตาลิขิต เพียซค้นพบหลักฐานชิ้นสำคัญอย่างบังเอิญ หลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าความจริงในคดีนี้ถูกปกปิดมาตลอด ๑๕ ปี สองพ่อลูกคอลลอนคือผู้บริสุทธิ์ ที่สุดแล้วศาลได้พิจารณากลับคำตัดสินประกาศให้ผู้ต้องหาทั้งหมดพ้นข้อกล่าวหา คดีนี้กลายเป็นคดีดังไปทั่วโลก เพราะถือเป็นการตบหน้ากระบวนการยุติธรรมของอังกฤษฉาดใหญ่

ภายหลังสิ้นคดี เจ้าหน้าที่ศาลพยายามขอให้เจอร์รี่และพวกออกทางด้านหลังแต่เขาไม่ยอม เขาต้องการเดินออกทางประตูหน้า “ผมจะออกทางประตูหน้า ผมคือผู้บริสุทธิ์ ผมจะประกาศให้โลกรู้ ” เจอร์รี่ประกาศจะเอาผิดกับผู้เกี่ยวข้องทั้งหมดให้ถึงที่สุด แต่ก็น่าเสียดายที่ท้ายสุดแล้วมันก็ไม่เป็นไปตามที่เขาหวัง กว่าที่ทางรัฐบาลอังกฤษจะออกมายอมรับผิดทั้งปวง ก็ปาเข้าไปในปี ๒๐๐๕ โดยนายกรัฐมนตรี โทนี่ แบลร์ เป็นผู้ประกาศขอโทษอย่างเป็นทางการ

(ติดตามอ่านได้ที่นี่ http://www.guardian.co.uk/politics/2005/feb/09/northernireland.devolution)

จิม เชอร์ริแดน ผู้กำกับชาวไอริชทำหนังมาก็หลายเรื่อง เกือบทุกเรื่องจะมีประเด็นทางการเมืองทั้งสิ้น แน่นอนว่าเขาพยายามหยิบยกประเด็นของไอร์แลนด์บ้านเกิดมานำเสนอต่อสาธารณชน ซึ่งแน่นอนอีกเช่นกันที่คงจะไม่สบอารมณ์ของฝั่งอังกฤษเท่าไหร่นัก ถัดจาก In the Name of the Father เชอร์ริแดนทำหนังที่สะท้อนปัญหาของไอร์แลนด์ตามมาอีกคือ The Boxer ซึ่งก็ยังคงหยิบเอาประเด็นนี้มาเล่นอีกแต่ด้วยบรรยากาศที่อ่อนลง

แดเนี่ยล เดย์ ลิวอิส รับบท เจอร์รี่ แดเนี่ยล จัดเป็นนักแสดงแถวหน้าคนหนึ่ง หนังเรื่องไหนที่เขารับเล่นก็แทบจะการันตีถึงความเป็นหนังมีคุณภาพ มีหลายฉากที่แดเนียลเล่นได้ดีจนขนลุก อย่างตอนที่เขาสติแตก พังข้าวของในห้องขังแล้วเอาสายเทปมาพันตัว หรือตอนที่เขาดูแลพ่อที่ป่วยกระเสาะกระแสะ เอาวิปทาหน้าอกให้พ่อ ฉากนี้ดูอบอุ่นและแสดงให้เห็นด้านที่อ่อนโยนของเจอร์รี่ แดเนียลทำให้ผู้ชมรู้ถึงพัฒนาการของเจอร์รี่ได้อย่างชัดเจน จากเด็กหนุ่มที่เอาแต่สนุก สิ้นหวังต่อชีวิต จนกลับมาเป็นคนที่ไม่ยอมจนมุมต่อชะตากรรม กล้าลุกขึ้นสู้กับความไม่ถูกต้องอย่างองอาจ

ส่วนคอลลอนผู้พ่อเล่นโดย พีท พอเซิร์ทเวต ผู้ชมน่าจะคุ้นหน้ากับเขาจากบทสมทบหลายเรื่อง พีทถ่ายทอดผู้เฒ่าที่ไม่ยอมสิ้นหวังจนนาทีสุดท้าย พ่อที่เป็นห่วงลูกแม้ว่าจะโตเป็นหนุ่มแล้วแต่เจอร์รี่ก็ยังเป็นไอ้หนูเจอร์รี่ของเขาเช่นเดิม ฉากการจลาจลในคุกที่แสนวุ่นวาย จูเซปเป้ที่เจ็บหนักก็ยังอุตส่าห์ตะเกียกตะกายออกมาเรียกหาลูกชายอย่างไม่สนใจตัวเอง ฉากที่ตรึงใจผู้ชมที่สุดฉากหนึ่งเห็นจะเป็นตอนที่นักโทษทั้งเรือนจำเผากระดาษแล้วโปรยลงมาจากช่องหน้าต่างเพื่อไว้อาลัยแก่การจากไปของผู้เฒ่าจูเซปเป้ ทั้งสวยทั้งเศร้าไปพร้อมๆ กัน

จิม เชอร์ริแดน ผู้กำกับ

หนังพยายามจะบอกให้ผู้ชมเข้าใจว่าปัญหาทุกอย่างนั้นมีหนทางแก้ไขเสมอ เจอร์รี่กับจูเซปเป้กว่าจะเข้าใจกันก็ตอนมาอยู่ด้วยกันในคุก เมื่อพวกเขามีเวลาให้แก่กัน นั่งลงเปิดอกคุยกันอย่างจริงใจตามประสาพ่อลูก ความอัดอั้นทั้งหลายก็คลี่คลายลง มันก็เหมือนกับอังกฤษกับไอริช ทำไมจะยุติความขัดแย้งกันไม่ได้ หากต่างฝ่ายต่างยอมลดทิฐิเปิดอกคุยกันอย่างจริงใจ เชอร์ริแดนเคยกล่าวไว้ว่า อังกฤษนั้นก็เหมือนพ่อ (จูเซปเป้) ไอร์แลนด์ก็เหมือนลูกชาย (เจอร์รี่) เมื่อพ่อกับลูกไม่ปรับความเข้าใจกัน มันก็ไม่มีทางจะมาดีกันได้ แต่ยังไงเสียพ่อลูกมันก็ตัดกันไม่ขาดอยู่ดีนั่นแหละ

อีกจุดหนึ่งที่ชอบใจมากคือการแก้ปัญหาด้วยความรุนแรงนั้นไม่ได้ผลเสมอไป หรือจะเรียกให้ถูกคือมันไม่มีทางได้ผลเลย เมื่อต่างฝ่ายต่างแรงเข้าหากัน ไม่มีใครยอมถอย ผลร้ายก็ตกอยู่กับประชาชน ครอบครัวคือพื้นฐานที่สำคัญของสังคม ของชาติ หากครอบครัวไม่แข็งแรง ประเทศชาติก็ไม่มีทางเป็นปึกแผ่น ขณะเดียวกันหากผู้นำชาติไม่เที่ยงธรรม ประชาชน (หรือครอบครัว) ก็ไม่มีทางอยู่กันอย่างเป็นสุข

ในขณะเจอร์รี่เริ่มคล้อยตามนักโทษไอริชหัวรุนแรงที่พยายามบอกเขาว่า โลกไม่มีทางหันมาฟังเราหากเราไม่แสดงว่าเรามีตัวตน นั่นหมายถึงการก่อการร้าย จนกระทั่งมีการวางแผนเผาผู้คุมคนหนึ่งทั้งเป็นต่อหน้าต่อตาเจอร์รี่ หลังจากเหตุการณ์นั้นเจอร์รี่รู้สึกสะอิดสะเอียนกับการกระทำดังกล่าว เขาเริ่มถอยห่างจากพวกหัวรุนแรง เพราะแท้จริงแล้วเจอร์รี่ไม่ใช่คนประเภทนั้น

เจอร์รี่ คอลลอน ตัวจริง กับจดหมายแสดงการขอโทษอย่างเป็นทางการจากรัฐบาลอังกฤษ

อย่างที่เชอร์ริแดนบอกไว้ อังกฤษกับไอร์แลนด์ยังไงมันก็เลือดเดียวกัน ตัดกันไม่ขาด ขอเพียงแต่ปรองดองกันได้ความสงบสุขย่อมบังเกิด … จะมีคนในบางประเทศแถวนี้ได้ยินมั้ยน้อ…