หลุดออกจาก Cartoon Museum เลี้ยวซ้ายแค่เพียงอึดใจก็จะเจอหุ่นตัวการ์ตูนน่ารักๆ อีกกลุ่มหนึ่ง ยืนรออยู่ริมถนน เมื่อมองถัดเข้าไปในลานกว้างก็จะเจอตัวอาคาร SAC เขาจะมีอยู่หลายหลังเชียว แต่ให้เลือกเข้าไปที่อาคารขวามือสุด เป็นอาคารเตี้ยๆ ด้านหน้ามีหุ่นตัวการ์ตูนคอยต้อนรับอีกแล้ว ส่วนตึกอื่นๆ น่าจะเป็นส่วนของสำนักงาน
บริเวณทางเข้าจัดไว้ล่อเด็กๆ และผู้ใหญ่หัวใจเด็ก
SAC มันคืออะไร มันก็คือหน่วยงานที่ขึ้นตรงกับสภาเมืองโซล ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี ๑๙๙๙ ทำหน้าที่ส่งเสริมและพัฒนาอุตสาหกรรมการ์ตูนของเกาหลีเขา คงคล้ายๆ TCDC บ้านเรา คือมีทั้งส่วนที่ให้ความรู้ ส่งเสริมและพัฒนาการสร้างอนิเมชั่น ด้านในตึกมีการแบ่งส่วนเป็นห้องปฏิบัติการด้วย และเข้าใจว่าน่าจะมีการเปิดคอร์สสอนการทำอนิเมชั่นสำหรับคนที่สนใจ ช่างลงทุนซะไม่มี
เขาแบ่งส่วนงานกันค่อนข้างชัดเจน โดยแบ่งเป็น ๔ segments คือส่วนของ Exhibition ที่ผมจะพาไปชม ส่วน Education อันนี้ไม่ได้เข้าไปดู Expertise อันนี้เป็นส่วนห้องปฏิบัติการซึ่งน่าจะอยู่ด้านในสุด และส่วนของงานสายสนับสนุนทั้งหลายของ SAC เขา โครงสร้างหน่วยงานและการดำเนินงานนั้นไม่รู้แบบจริงจัง เพราะถามใครที่นั่นก็สื่อสารกันไม่ค่อยรู้เรื่อง (อีกแล้ว) แต่ก็ยังอุตส่าห์เข้าไปถามตามมารยาทว่าฉันต้องปฏิบัติตัวยังไงบ้าง คำตอบที่ได้ก็คือ ‘ตามสบายเลยลูกพี่’
พอเข้าไปสิ่งแรกที่เห็นคือกลุ่มเด็กๆ ทั้งเด็กเล็ก เด็กโต นั่งเล่นนอนเล่นกันเต็ม ที่สำคัญดันเป็นเด็กฝรั่งทั้งนั้น เริ่มไม่มั่นใจละว่ากูมาผิดงานไหมเนี่ย ไม่เป็นไร ทำหน้ามึนเดินสำรวจหน้าตาเฉย เด็กๆ ที่ว่านี่นั่งจับกลุ่มคุยเล่นกันเสียมากกว่า เหมือนจะรออะไรซักอย่าง ที่ลานชั้นหนึ่งเขาจัดเป็นเมืองจำลองไว้ ดูน่ารักดี แล้วก็ฉายสารคดีการสร้างอนิเมชั่นคลอไปเรื่อยๆ แต่ผมขี้เกียจดู เพราะฟังไม่รู้เรื่อง
เข้ามาก็จะเจอหุ่นพวกนี้คอยต้อนรับ ใครเป็นใครบ้าง … ไม่รู้ว่ะ
ตรงนี้เป็นเมืองจำลอง ขนาดคุณลุงยังมายืนกดเล่นเลย
มีเด็กฝรั่งมานั่งรออะไรกันไม่รู้เต็มไปหมด
อันที่จริงพื้นที่จัดแสดงนั้นไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลย เดินเดี๋ยวเดียวก็ทั่วแล้ว แต่เข้าใจว่าเขามีการสลับสับเปลี่ยนหมุนเวียน Story กันเสมอๆ วันที่ไปนั้นกำลังจัดแสดงอนิเมชั่นที่เจ้าหน้าที่เขาบอกว่ากำลังฮิตสุดๆ ในหมู่เด็กน้อยเกาหลี เป็นเรื่องราวของขบวนการโรบอทที่ดัดแปลงมาจากรถชนิดต่างๆ คล้าย Transformer พวกหุ่นเหล่านี้ก็จะออกช่วยเหลือชาวเมืองยามเกิดเหตุร้ายต่างๆ ก็มีตัวพระเอกชื่อ ‘โปลิ’ ซึ่งก็คือ Policeman เพราะเป็นรถตำรวจ หุ่นผู้หญิงชื่อ ‘เอมบุ’ ก็คือรถพยาบาล Ambulance อีกสองตัวคือหุ่นรถดับเพลิงและหุ่นเฮลิคอปเตอร์ เอากะเขาสิ มันช่างคิดกันเสียจริงๆ แล้วก็น่าจะฮิตจริงๆ นะ เพราะมีเด็กน้อยเข้ามากรี๊ดกร๊าดกับโปสเตอร์ของเจ้าหุ่นพวกนี้กันหลายคน
บริเวณรอบๆ ก็ทำเป็นตู้แสดงโมเดลตัวการ์ตูนต่างๆ ดูแล้วน่าสะสมจริงๆ แล้วก็มีโมเดลตัวการ์ตูนขนาดเท่าคนยืนประจำตามจุดต่างๆ รู้จักอยู่สองตัวคือเจ้านกเพนกวิน ชื่ออะไรไม่รู้ แล้วก็เจ้ากระต่ายอ้วน มาชิมาโร่ ที่เหลือก็พอคุ้นๆ หน้า แต่ไม่รู้จักชื่อ
ห้องจัดแสดงเจ้าหุ่นรถยนต์ ออกแบบได้น่ารักดี
ด้านในมีห้องเกม แต่ออกจะเป็นเกมสำหรับเด็กเล็กเสียมากกว่า มีเกมที่เราสามารถเข้าไปเป็นตัวละครในเกมได้โดยเขาจะมีกล้องเก็บภาพเราเอาไว้เป็น real time แล้วพอเราขยับไปทางไหนตัวละครในเกมก็คือตัวเราก็จะขยับตาม สนุกดีไม่หยอก ที่เหลือก็เป็นเกมเด็กๆ อย่างระบายสี จับคู่ จับผิดภาพ เกมสร้างบ้าน ฯลฯ เท่าที่พอเล่นเป็นนะ เพราะอ่านภาษาบ้านมันไม่ออก
ไอ้เด็กตี๋คนนี้มันสาธิตวิธีเล่นให้ดู
มุมแสดงความเห็น มีโพสต์อิทติดเต็มเลย ส่วนใหญ่เป็นข้อความจากเด็กๆ ทั้งนั้น
จากนั้นก็ไม่รู้จะไปไหนละ เลยแอบขึ้นไปชั้นสอง ไม่เห็นมีใครมาห้าม ก็เลยเดินดุ่มขึ้นไป เจอเจ้าหน้าที่เขาเดินกันขวักไขว่แต่ไม่ยักกะมีใครสนใจผมเลย … จะถามใครดีล่ะเนี่ย ในเมื่อไม่มีใครสน กูก็เดินดูไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีอะไรให้ดู เป็นออฟฟิศเกือบทั้งนั้น มีบางห้องที่เดาได้ว่าน่าจะเป็นโรงหนังแบบมินิ ไม่รู้จะไปไหนต่อ ครั้นจะดุ่ยๆ เข้าไปเรื่อยๆ ก็เกรงใจมัน
อันนี้แหละที่เป็นปัญหา เพราะการมาเที่ยวแบบลุยเดี่ยวนี่บางทีก็ทำเราสับสนเหมือนกัน แล้วเสือกสื่อสารกันไม่รู้เรื่องด้วยแล้วก็ยิ่งไปกันใหญ่ อะไรที่เราสงสัยแล้วอยากรู้ก็ไม่ได้รู้ ทำให้บางทีอาจจะพลาดส่วนสำคัญในหลายๆ ที่ไปก็ได้
โชคดีที่ที่นี่เขาให้เข้าฟรีก็เลยไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่ ขณะกำลังเดินสำรวจก็เกิดอยากเข้าห้องน้ำ ขอบอกว่าห้องน้ำแม่งคิกขุมากๆ ตกแต่งเป็นตัวการ์ตูนทั้งห้อง ป้ายบอกว่าเป็นห้องน้ำชายหรือหญิงยังทำเป็นตัวการ์ตูน แม่งบ้าการ์ตูนพอๆ กับญี่ปุ่นเลย ที่สำคัญเข้ามาในห้องน้ำชาย โถฉี่แม่งเสือกทำเป็นเกม มันจะมีตัวตุ่นโผล่ขึ้นมาจากตอไม้ เราก็ต้องฉี่ให้โดนมัน แม่งเอ้ย ขนาดจะฉี่ยังทำเป็นอนิเมชั่นเลย
นี่ไง โถฉี่มหาสนุก เด็กๆ แม่งคงมายืนฉี่กันทั้งวัน
นี่เป็นทางเข้าห้องน้ำ ทีแรกน่ะนึกว่าเป็นห้องแสดงนิทรรศการ เปิดเข้าไปเสือกเจอโถฉี่ซะงั้น
สรุปว่ามาชมมิวเซียมทั้งสองแห่งบวกหนึ่งห้องสมุดก็พอได้อะไรกลับไปบ้าง แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้ข้อมูลอะไรที่จะเป็นประโยชน์มากมายนัก แต่อย่างหนึ่งที่สัมผัสได้ก็คือบ้านมันให้ความสำคัญกับเยาวชน ก็การ์ตูนมันจะเหมาะกับใครล่ะถ้าไม่ใช่เด็กๆ การที่บ้านมันถึงขนาดก่อตั้งเป็น Center ขึ้นมาก็เพราะมันให้ความสำคัญกับเยาวชนของมันเอง โดยมีการต่อยอดผลิตเป็นอุตสาหกรรมตามมาทีหลัง รวมถึงความสร้างสรรค์และไอเดียในการนำเสนอที่น่าสนใจ ไม่ใช่ว่าเอาแค่หุ่นมาตั้งโชว์เฉยๆ แต่มันยังมี Reaction กับผู้ชม มีการจัดกิจกรรมอย่างสม่ำเสมอ ไม่ใช่สักแต่สร้างเป็นมิวเซียมที่ไม่มชีวิตชีวาเหมือนที่บ้านเราชอบทำ
คราวหน้าจะพาไปดูมิวเซียมเล็กๆ … เล็กจริงๆ มันคือ พิพิธภัณฑ์ปมเชือก!
ชีวิตนี้ไม่มีอะไรแน่นอนครับ บางคนบอกว่าทำในสิ่งที่ชอบแล้วจะดี … ไม่เวิร์คก็มีถมนะครับ บางคนบอกว่าตั้งใจทำให้ดีที่สุดเถอะ … ก็ดีที่สุดแล้วมันได้แค่นี้นี่นา หรือบางคนบอกว่า ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะตน … แหม มันก็พยายามอ่ะนะ แต่ไม่เห็นได้ดีซักทีละว้อย คนเรานี่แม่งเรื่องมากครับ ก็เพราะเราเป็นคนนี่ล่ะ มีสิ่งเร้าต่างๆ มากมาย องค์ประกอบชีวิตแม่งเยอะครับ ถ้ารักจะทำก็อย่าหวังสูงนัก แต่ถ้าหวังก็ต้องอย่าท้อ แล้วต้องอย่ากลัวผิดหวัง
