Top 5 My Movies: หนังกำจัดศพ

ข่าวการฆาตกรรมอำพรางศพทั้งไทยและเทศมีออกมาบ่อยมากในแต่ละปี ประกอบกับบรรดาหนังสยองขวัญก็มักจะหยิบยกมาเป็นแกนหลักของเรื่องราวให้คอหนังแหวะได้ติดตาม บางคนดูแล้วก็เชื่อเป็นตุเป็นตะว่ามันทำได้ง่ายดาย ความจริงแล้วร่างคนทั้งร่างนะครับ จะซ่อนอำพรางยังไงมันก็ต้องเหลือหลักฐานบ้างล่ะ

ผมเป็นแฟนหนังประเภทนี้อยู่เหมือนกัน วิธีการหนึ่งซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นการกำจัดศพที่เข้าท่าที่สุด ไร้ร่องรอยที่สุด แม้จะต้องระมัดระวังและใช้เวลาสักหน่อยนั่นคือ “การกิน” ซึ่งก็ไม่ได้บอกว่าคุณต้องกินเองนี่นะ

1. Snatch (2000) หนังกวนๆ ของ กาย ริทชี่ ว่าด้วยเรื่องราวการตามล่าเพชรเม็ดเขื่องที่สร้างความโกลาหลไปทั้งบาง เหตุการณ์วายป่วงเลือดสาด บวกกับมุกตลกร้ายแบบแรงๆ ทำให้ Snatch เป็นหนึ่งในหนังที่กวนตีนที่สุดเรื่องหนึ่ง

สามก๊กพิจารณา: ศึกผาแดง รบไม่รบ? ใครตัดสินใจกันแน่?

เมื่อครั้งก่อนผมเขียนถึงความสัมพันธ์ของเจ้านายมือใหม่หน้าใสกิ๊กอย่าง ซุนกวน กับ จิวยี่ แม่ทัพใหญ่ผู้กุมอำนาจที่แท้จริงของกังตั๋ง ว่าในซีรี่ส์สามก๊ก เวอร์ชั่น ๒๐๑๐ เขาพยายามนำเสนอมุมมองใหม่ที่ต่างจากเวอร์ชั่นเก่าหรือในหนังสือ ให้ดูความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นดูคลุมเครือเหมือนมีหมอกแห่งความไม่ไว้วางใจคั่นกลางอยู่บางๆ

หากใครติดตามดูทางทีวีหรือท่านที่ดูผ่านสื่อออนไลน์ไปจนหมดแล้ว ลองย้อนกลับมาดูในช่วงนี้ใหม่อีกทีนะครับ จะเห็นว่าผู้สร้างเขาพยายามเหลือเกินที่จะใส่มุมมองที่ว่านี้ลงไปหลายฉาก ครั้งก่อนผมเล่าถึงตอนที่ซุนกวนซื้อใจจนขึ้นครองเก้าอี้ผู้นำกังตั๋งอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว มาครั้งนี้ลองมาพิจารณาอีกทีในศึกเซ็กเพ็กนะครับ

ซุนกวนกำลังครุ่นคิด (ภาพจากซี่รี่ส์สามก๊ก ๒๐๑๐)

ตามที่เราคุ้นเคยนั้น ซุนกวนลังเลอยู่ว่าจะรบหรือจะยอมโจโฉดี จนขงเบ้งข้ามฟากมายุนั่นแหละถึงได้ตัดสินใจ แต่ในเวอร์ชั่นนี้เรารู้สึกได้ชัดเจนว่าซุนกวนเลือกที่จะสู้อย่างมีศักดิ์ศรี (ตรงนี้ขอชมทีมผู้สร้างที่เข้าใจเลือกนักแสดงที่ดูยังละอ่อน และแสดงสีหน้าครุ่นคิดได้ดีเยี่ยม) ไม่ว่าขงเบ้งจะมายั่วหรือไม่ก็ตาม ซุนกวนฉลาดพอที่จะเลือกสู้มากกว่ายอม โดยยึดเอาผลประโยชน์ของกังตั๋งเป็นที่ตั้ง ไม่ใช่ผลประโยชน์ของตัวเองอย่างที่ขงเบ้งยกมาอ้าง ติดอยู่ที่ฝ่ายกังตั๋งยังแตกเป็นสองเสียง คือพวกนายทหารขอสู้ตาย แต่ฝ่ายขุนนางเลือกให้ยอม

สามก๊กพิจารณา : เมื่อมีเจ้านายละอ่อน แต่ฉลาดเป็นกรด

“การศึกสงคราม เจ้าสู้ข้าไม่ได้ แต่การครองคนครองแผ่นดิน ข้าเทียบเจ้าไม่ติด”

ตอนที่ ซุนกวน ขึ้นครองกังตั๋งต่อจากพี่ชาย เขาเพิ่งจะบรรลุนิติภาวะเองนะครับ ถ้ามองจากสายตาของ จิวยี่ เตียวเจียว อุยกาย เทียเภา และรุ่นเก๋าคนอื่นๆ แล้วก็ต้องบอกว่า นายน้อยคนใหม่นี่ เด็กเมื่อวานซืนชัดๆ แต่ทำไมรุ่นเก๋าที่ว่ามาทั้งหมดกลับอุทิศตนรับใช้ชนิดยอมตายแทนเด็กรุ่นหลานคนนี้ได้

ขออนุญาตหยิบเอา ซีรี่ส์สามก๊ก เวอร์ชั่น ๒๐๑๐ มาเป็นตัวอย่าง ซึ่งผมเล่าไปหลายหนแล้วว่าเวอร์ชั่นนี้มีการดัดแปลงและเพิ่มเติมบางฉากที่เป็นการขยายความ และในตอนที่ผลัดอำนาจของกังตั๋งก็ช่วยเน้นแววความเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ของซุนกวนได้ชัดเจนขึ้นด้วย

ถ้าอ่านใน สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง ฉากซุนกวนครองกังตั๋งนั้นมีอยู่ประมาณ ๒-๓ หน้าเท่านั้น แต่ในซีรี่ส์ได้เพิ่มบทบาทการเป็นคนมองไกลและฉลาดเกินอายุของซุนกวนไว้ด้วย ซุนเซ็กผู้พี่ได้ประกาศมอบตำแหน่งให้เขาท่ามกลางขุนนางผู้ใหญ่ก่อนจะสิ้นใจ ก็เกิดความไม่แน่ใจในหมู่ขุนนางว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะพาบ้านเมืองไปรอดไหม จึงมีขุนนางกลุ่มหนึ่งแนะให้ ซุนฮูหยิน ขึ้นเป็นผู้นำแทน เพราะตัวนางเองก็มีบุตรชายซึ่งก็มีสิทธิ์ในการครองตำแหน่งเหมือนกัน เอาล่ะสิ ทีนี้ก็เริ่มจะมีปัญหาแล้วเมื่อกังตั๋งเกิดคลื่นใต้น้ำขึ้นมาแล้ว

เพลิงพระนาง … อย่าศึกษาประวัติศาสตร์จากละคร

ละคร “เพลิงพระนาง” ที่กำลังเป็นประเด็นถกเถียงกันอยู่นั้น เชื่อว่าคอละครบ้านเราคงไม่สนใจหรอก เพราะกำลังอิน แม้จะเป็นการรีเมคแต่ก็มีเสียงติงจากประเทศเพื่อนบ้านว่าเอาเรื่องของบ้านเขามายำเสียจนเละ ด้านผู้จัดก็ยืนยันเสียงแข็งว่าบทละครนี่มันเป็นจินตนาการนะ ไม่เกี่ยวกับใคร พุทโธ่ คนในประเทศนี้ไม่ได้ไร้การศึกษากันเสียหมดนะขอรับ บอกว่านำประวัติศาสตร์มาดัดแปลงยังฟังดูเข้าท่ากว่าอีก

เชื่อว่าคนไทยส่วนหนึ่งยังเรียนประวัติศาสตร์จากภาพยนตร์หรือละคร ไม่ต่างจากสมัยเก่าก่อนที่จำประวัติศาสตร์จากตำนานหรือคำบอกเล่า จำภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์อย่าง สุริโยไท หรือ ตำนานสมเด็จพระนเรศวร กันได้ไหม ถามว่ารู้จัก สมเด็จพระมหาธรรมราชา ไหม โอ้ย ชื่อยาวๆ ยากๆ จำไม่ได้ดอก แต่พอบอกว่า ฉัตรชัย เล่นน่ะ อ๋อ บอกเสียแต่แรกก็หมดเรื่อง เป็นงั้นไป

อันนี้เป็นแบนเนอร์ของทางช่อง 7 ซึ่งมีระบุไว้ว่า
ดัดแปลงเนื้อเรื่องบางส่วนจากหนังสือ เที่ยวเมืองพม่า ของ สมเด็จกรมพระยาดำรงฯ
แต่ไหงผู้จัดเพิ่งแถลงเมื่อไม่นานนี้ว่าจินตนาการล้วนๆ …งงจริงๆ

สังคมไทยไม่ใช่สังคมแห่งการอ่านมาตั้งแต่ต้น คนไทยยุคก่อนๆ อ่านหนังสือออกกันเท่าไหร่เชียว การศึกษาไม่ได้ทั่วถึงเหมือนสมัยนี้ หนังสือเล่มหนึ่งราคามากโข ส่วนใหญ่ก็เป็นของเจ้านายหรือคนมั่งมี ชาวบ้านถ้าจะเรียนหนังสือก็ต้องบวชเป็นพระ เป็นพระก็เรียนทางธรรม เรื่องทางโลกไม่ได้ข้องแวะ Content ต่างๆ ล้วนกระจายแบบปากต่อปาก หรือผ่านการบอกเล่าเป็นนิทาน ตำนาน หรือไม่ก็เป็นความบันเทิงรูปแบบต่างๆ ที่จะสอดแทรกเนื้อหาลงไปได้ ขนาดจะโปรโมทความงามของพระเพื่อนพระแพง ยังต้องจ้างคนมาขับลำนำชมพระโฉมเลย จำได้ไหมครับ

สามก๊กพิจารณา: ใกล้นายเหมือนใกล้ดวงอาทิตย์

มีคำกล่าวว่า “อยู่ใกล้นายก็เหมือนใกล้ดวงอาทิตย์” หากวางระยะพอสมควรก็อบอุ่นดี แต่หากเข้าใกล้มาก ก็อาจถูกแผดเผาเอาได้เหมือนกัน ทำให้นึกถึงกรณีศึกษาในสามก๊กขึ้นมา

ตอนที่ โจโฉ เริ่มตั้งตัวนั้น เขามีกุนซือเก่งๆอยู่มากมายรายล้อม แต่มีคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายโจโฉ คอยออกอุบายให้คำปรึกษาดีๆ เสมอ นั่นคือ “ซุนฮก” เดิมที่เขาอยู่กับ อ้วนเสี้ยว มาก่อน แต่พิจารณาเห็นแล้วว่าตระกูลอ้วนไม่ได้เรื่อง มีแววเจ๊งแน่นอน เลยชิ่งมาอยู่ด้วยกับกลุ่มสตาร์ทอัพมาแรงของโจโฉ ที่ตอนนั้นกำลังตั้งตัว จึงไม่ปฏิเสธรับคนเก่งๆ แบบซุนฮกมาร่วมทีม

พอมาอยู่กับโจโฉ ซุนฮกก็เทียบเชิญคนหนุ่มที่มีความสามารถเข้ามาร่วมทีมอีกหลายคน ซึ่งล้วนแต่มีบทบาทในการสร้างวุยก๊กจนแข็งแกร่ง อาทิ ซุนสิว เทียหยก กุยแก บวนทง ลิเกียน มอกาย แต่คนที่โดดเด่นและถูกเรียกใช้งานมากที่สุดก็คือซุนฮกนี่แหละ เขาให้คำชี้แนะและออกอุบายมากมาย ไม่ว่าจะเป็นตอนรบกับลิโป้ ออกอุบายให้เล่าปี่กับลิโป้ผิดใจกัน ศึกกัวต๋อ เขาก็มีส่วนสำคัญในการเอาชนะนายเก่าได้สำเร็จ

ซุนฮกให้คำปรึกษาแก่โจโฉ (ภาพจากซีรี่ส์สามก๊ก ๒๐๑๐)

โจโฉชอบใจในความสามารถของซุนฮกมาก แต่คนอย่างเขาไม่เคยไว้ใจใครร้อยเปอร์เซนต์ หลายครั้งที่ซุนฮกออกอุบายที่แทงใจดำโจโฉ หรือมีทีท่ารู้ใจเสียจนโจโฉเริ่มระแวง

สามก๊กพิจารณา: ลิบอง เป็นอะไรตาย

กำลังติดตามดู สามก๊ก เวอร์ชั่น ๒๐๑๐ ที่ออกอากาศทางช่อง ๓ มีความแตกต่างจากเวอร์ชั่นปี ๑๙๙๔ อย่างสุดกู่ มีทั้งข้อดีข้อด้อยก็ว่ากันไป จุดเด่นของ ๒๐๑๐ คือมีการดัดแปลงและเพิ่มเนื้อหาที่อาจจะแตกต่างจากสามก๊กแบบที่เราคุ้นเคย จะเรียกว่าเป็นการตีความใหม่ก็น่าจะได้ ซึ่งหลายๆ ตอนก็ช่วยตอบข้อสงสัยให้คนดูที่อาจจะไม่ได้อ่านหนังสือด้วยก็ได้

ตอนหนึ่งที่น่าสนใจคือการตายของ กวนอู ในฉบับเจ้าพระยาพระคลัง เล่าวว่ากวนอูถูก ลิบอง สังหาร แล้ววิญญาณตามมาหลอกหลอนจนลิบองเสียสติขาดใจตาย ซึ่งในซีรี่ส์ปี ๑๙๙๔ ก็เป็นไปทำนองเดียวกัน ในเวอร์ชั่น ๒๐๑๐ ก็เล่าว่าในงานเลี้ยง ลิบองเกิดคลุ้มคลั่งแล้วก็ล้มป่วยหนักจนเสียชีวิต แต่ยังมีนัยบางอย่างแฝงไว้

ง่อและวุยประสานมือกันเพื่อชิงเกงจิ๋ว ขณะนั้นกวนอูไม่ได้ท็อปฟอร์มเหมือนสมัยหนุ่มๆ แล้ว เกงจิ๋วเสียให้แก่อุบายของ ลกซุน บัณฑิตหน้าใส ส่วนกวนอูต้องรับมืออกับแม่ทัพลิบองของง่อก๊กทั้งๆ ที่ตัวเองบาดเจ็บสาหัส ลิบองพยายามโชว์พาวเพื่อสังหารกวนอูให้ได้ถึงขนาดขัดคำสั่งของซุนกวน ตอนนั้นซุนกวนไม่พอใจกวนอูที่หยามเกียรติจนยอมหันไปญาติดีกับโจโฉ กวนอูนั้นลืมคำสั่งของจูกัดเหลียงที่ให้ “ผูกมิตรซุนกวนต่อต้านโจโฉ” เพราะความทะนงตน แม้ว่าซุนกวนตั้งใจจะพิชิตกวนอู แต่เขาไม่ได้ต้องการฆ่า เพราะมองไปไกลกว่านั้นหลายตลบ

สามก๊กพิจารณา: ร้อยอุบาย ไร้การตัดสินใจ

ต้องย้อนความตอนศึกกัวต๋อ เมื่อโจโฉบุกตีกัวเจ๋า กัวเจ๋าเป็นแหล่งเก็บเสบียงที่สำคัญของฝ่ายอ้วนเสี้ยว หากเสียกัวเจ๋ากองทัพก็พินาศ เมื่อเห็นเพลิงลุกไหม้ที่กัวเจ๋า อ้วนเสี้ยวตกใจมาก เพราะนึกไม่ถึงว่าโจโฉจะยอมเสี่ยงยกทัพบุกไปปล้นกัวเจ๋า เตียวคับทหารเอกแนะนำให้ยกทัพไปช่วยกัวเจ๋าเพราะเห็นว่าเป็นยุทธศาสตร์สำคัญที่ต้องรักษาไว้ ฝ่ายเสนาธิการกัวเต๋าแนะว่า การตีค่ายเสบียงนั้นโจโฉต้องยกมาเองแน่นอน ดังนั้นค่ายของโจโฉจึงว่างเปล่า เหมาะที่จะตลบหลังบุกเข้าชิงพื้นที่มากกว่า

สถานการณ์ในตอนนั้นไม่มีใครรู้ว่าโจโฉบุกมาเองหรือไม่ ดังนั้นทั้งเตียวคับกับกัวเต๋าจึงไม่มีฝ่ายใดผิดหรือถูก ทั้งคู่พยายามให้คำแนะนำที่ดีแก่นาย สุดท้ายแล้วฝ่ายอ้วนเสี้ยวนั่นแหละที่ต้องตัดสินใจ ถ้ายกไปช่วยกัวเจ๋าก็น่าจะรักษาจุดยุทธศาสตร์ไว้ได้ แล้วก็ค่อยว่ากันต่อ แต่ถ้าบุกตีค่ายโจโฉก็ถือว่าโชคดีที่สามารถยึดพื้นที่ได้ เรียกว่าทั้งสองทางนั้นก็มีดีไปคนละทาง

แต่แล้วอ้วนเสี้ยวกลับลังเล “คำพูดของท่านทั้งสองต่างมีเหตุผล แล้วข้าจะทำอย่างไร” อ้วนเสี้ยวตัดสินใจเลือกทั้งสองอย่าง แต่ดันสั่งการสลับทาง ให้เตียวกับกับโกลำไปตีค่ายโจโฉ (ทั้งที่เขาเสนอให้รักษากัวเจ๋า) โดยยกกำลังให้ห้าพัน แล้วให้เตียวกี๋ยกไปช่วยกัวเจ๋า โดยให้กำลังพลหนึ่งหมื่น งานนี้ทำเอาขุนพลเตียวคับน้อยอกน้อยใจเป็นอันมาก

สุดท้ายกัวเจ๋าก็แตก ส่วนอ้วนเสี้ยวผู้เป็นแม่ทัพใหญ่กลับโทษคนโน้นคนนี้ ฝ่ายกัวเต๋าก็ใส่ความว่าเตียวคับรบไม่เต็มกำลังจึงไม่สามารถยึดพื้นที่มาได้ คือเริ่มอิจฉาและแตกคอกันเอง ตรงนี้เองที่ทำให้เตียวคับน้อยใจและเสียใจมาก จึงแปรพักตร์ไปอยู่กับโจโฉมันซะเลย

อ้วนเสี้ยวเป็นตัวอย่างของ “ร้อยอุบาย ไร้การตัดสินใจ” จริงๆ แล้วอ้วนเสี้ยวมีผู้ภักดีมากและมีเสนาธิการเก่งๆ หลายคน แต่อ้วนเสี้ยวกลับโลเล ไม่ตัดสินใจให้เฉียบขาด ฟังคนโน้นก็เชื่อ ฟังคนนี้ก็เชื่อ ไม่เหมือนโจโฉที่มีกุนซือให้คำแนะนำเยอะพอกัน แต่โจโฉใช้วิจารณญาณและทีมข่าวกรองที่ดี ตัดสินใจเด็ดขาด ตรงนี้อาจจะเป็นด้วยอุปนิสัยส่วนตัวของอ้วนเสี้ยวเอง จะไปโทษเขาก็ไม่ใคร่เต็มปากนัก แต่ถึงอย่างไร เมื่อตัวเป็นแม่ทัพบัญชาลูกน้องเป็นแสน ต้องย่อมเด็ดขาด เพื่อแสดงความเป็นผู้นำให้ลูกน้องเชื่อถือ ที่สำคัญ หากผิดก็ยอมรับว่าตนตัดสินใจผิด อย่าเที่ยวโทษคนโน้นคนนี้แบบอ้วนเสี้ยว เพราะคนเราผิดพลาดกันได้ ส่วนโจโฉก้เคยตัดสินใจผิดพลาดหลายครั้ง แต่เขายืดอกรับผิดเอง ประกาศเลยว่าข้าตัดสินใจพลาดเอง เลยดูแมนกว่ากันเยอะ