กินนอกบ้าน : ขนมหวานป้านิ่ม … “ป้าจะไม่รีบ”

ตัวเมืองน่านไม่ได้ใหญ่โตมากมาย เป็นเมืองที่ใครๆ ก็ว่าช่างเงียบสงบ แต่ช่วงที่ผมไปเยือนเป็นช่วงที่ไม่ปกติ คือเขามีงานแข่งเรือกันพอดี ผู้คนเลยคึกคักเป็นพิเศษ แต่โดยรวมๆ แล้วรู้สึกได้เลยว่าคนเมืองน่านใช้ชีวิตกันอย่างเนิบนิ่มจริง ที่เห็นวุ่นวายส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยวหรือคนต่างถิ่น คงด้วยสภาพบ้านเมืองและวิถีชีวิตที่แสนจะเรียบง่าย ก็ไม่รู้จะเร่งไปทำไม เขาคงจะเนิบกันมาแต่ไหนแต่ไร ทีนี้คนเมืองกรุงที่ไปแอ่วน่านบางทีก็ดันทำให้เสียบรรยากาศเนิบนิ่มได้เหมือนกัน

บรรยากาศหน้าร้านป้านิ่ม

ร้านขนมหวานป้านิ่ม เป็นร้านชื่อดังประจำเมืองที่ใครมาถึงต้องแวะมาโดน ต้องยอมรับกันว่าด้วยกระแสโซเชียลที่โหมรีวิวกันกระหน่ำ ทำให้ป้าแกโด่งดัง จากที่เดิมก็มีชื่อเสียงอยู่แล้ว ก็ยิ่งดังเข้าไปใหญ่ นักท่องเที่ยวก็ต้องตะกายมากันให้ได้ บางคนขอแค่ได้มาถ่ายรูปสวยๆ ก็พอใจ

สัมผัสแรกที่มาเยือนรู้สึกเลยว่า “วุ่นวายชิบหาย”

กินนอกบ้าน: BonChon เกาลี้เกาหลี

ชาวต่างชาติส่วนใหญ่มักจะยกอาหารไทยเป็นอันดับต้นๆ ของโลก แต่คนไทยเองกลับแห่กันไปนิยมอาหารนอก สงสัยเพราะเคยชินกับอาหารไทยคนเบื่อแล้วก็ได้ ร้านอาหารแบรนด์ต่างประเทศจึงได้รับความสนใจจากคนไทยต่อคิวกินอย่างกับแจกฟรี วันนี้ผมจะพาไปลองชิมอาหารสไตล์เกาหลีที่ฮิตกันมานานพอสมควร แต่ผมเพิ่งจะมีโอกาสได้ลิ้มลอง

BonChon เป็นร้านอาหารเกาหลีที่มีจุดขายอยู่ที่ไก่ทอด ไม่เหมือนไก่ทอดสัญชาติมะกันอย่าง เคเอฟซี นะครับ เป็นไก่ทอดที่เหมาะจะกินกับข้าวเสียมากกว่า จากประสบการณ์ที่ไปร่อนในกรุงโซลมาพักนึง ผมเห็นร้านไก่ทอดเปิดอยู่ทั่วไป ทั้งที่เป็นร้านอาหารแบบบ้านๆ หรือร้านที่เป็นแบรนด์เฉพาะ คนที่นั่นเขากินกันทั้งเอาอิ่มและเอามัน คือกินเป็นกับข้าวจริงจังและกินเป็นกับแกล้มคู่กับเครื่องดื่มที่ทำให้หัวมึนนั่นล่ะ แล้วก็มีหลากหลายสไตล์ จะเอาแบบกรุบกรอบหรือเผ็ดร้อน เขาก็มีให้เลือก

แต่แปลกว่าไก่ทอดที่นั่นไม่เคยพบเห็นขายตามข้างทางแบบ Street Food แต่จะเปิดร้านเป็นเรื่องเป็นราวเลยเสียมาก

กินนอกบ้าน: หมูสะบัดน้ำปลา (ร้านลั่งเอง ตลาดท่านา)

สุดสัปดาห์ก่อนมีโอกาสได้ไปเหยียบนครปฐม จังหวัดใกล้ๆ ที่ไม่เคยไปเที่ยวจริงจัง บอกใครก็ได้อายว่าไม่เคยไปชมพระปฐมเจดีย์ ศาสนสถานคู่บ้านเมือง เหมือนพระมาโปรดเมื่อมีผู้น้ำใจงามอุตส่าห์พาไปถึงถิ่น เป็นบุญของเราละเหวย พระปฐมเจดีย์นั้นเก็บไว้เล่าทีหลัง คอลัมน์นี้ของเน้นเรื่องกินมาก่อน

ผู้มีน้ำใจงามพาไปถึง “ตลาดท่านา” อ.นครชัยศรี อยู่ริมแม่น้ำนครชัยศรี เดินทางไปอย่างไรไม่รู้ หาทางกันไปเองละกัน รู้แต่ว่าตัวตลาดอยู่ตรงข้ามกับที่ว่าการอำเภอนครชัยศรี บรรยากาศเหมือนตลาดเก่าทั่วไป บ้านเรือนแถวนั้นเขาก็ตกแต่งให้ย้อนยุคนิดๆ เท่าที่มองดู เข้าใจว่ามีการบูรณะใหม่แต่ยังคงของเดิมไว้ ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบสถาปัตยกรรมหรือการตกแต่ง ชุมชนชาวตลาดนี่เขาอยู่กันมาเกินร้อยปีแล้ว พื้นที่แถบนี้เป็นของ สำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ อยู่เย็นเป็นสุขกันมาหลายรุ่น ที่เรียกว่า ท่านา เหตุเพราะแต่เดิมรายล้อมไปด้วยทุ่งนาข้าว แล้วยังเป็นท่าเรือขนข้าวขนสินค้า ก็เพราะติดแม่น้ำด้วยนั่นเอง

อาคารไม้รอบๆ ยังคงสถาปัตยกรรมแบบเดิม

เรื่องวุ่นๆ ของ “ครุฑ กับ นาค”

เรือครุฑเหินเห็จ หนึ่งในเรือประกอบขบวนในงานพระราชพิธี เป็นรูปครุฑยุดนาค (ภาพจาก http://www.dekguide.com)

หลายเรื่องราววุ่นวายพัลวันเกิดจากเรื่องที่ดูเหมือนจะไม่เป็นเรื่อง ไม่ว่าจะชีวิตจริงหรือตำนาน อย่างกรณีพิพาทระหว่าง ครุฑ กับ นาค ในวรรณคดีไทยที่ท่านทราบกันว่าทั้งสองพงศ์พันธุ์นั้นไม่ถูกกัน แม้จะมีฤทธิ์เก่งกล้าแต่นาคก็มักจะเป็นฝ่ายเสียทีแก่ครุฑเสมอ ดังตำนานครุฑยุดนาคนั่นไง

แล้วสงสัยไหมว่าทำไมเจอกันที่ไรครุฑต้องจับนาคแดกซะเรื่อย ต้นเหตุมันมีมาตั้งแต่บรรพบุรุษโน่น คือสองศรีพี่น้องนางวินตาและนางกันรุ นางวินตานั้นคือมารดาของครุฑ ส่วนนางกันทรุคือมารดาของนาค ฝ่ายนาคนั้นมีจำนวนมากมาย (เข้าใจว่าคงเป็นไปตามประสาสัตว์ตระกูลงู) แต่ทั้งนาคและครุฑต่างก็มีฤทธิ์เดชพอฟัดพอเหวี่ยงกัน ต่อมาอยู่ดีไม่ว่าดี ทั้งสองนางเกิดพนันขันต่อเสี่ยงทายกันว่าดูซิ ม้าทรงของพระอาทิตย์นั้นสีอะไรกันแน่ ดูเอาเถิดครับ ขนาดตำนานวรรณกรรมยังเล่นพนันกัน แสดงว่าคนไทยติดนิสัยพนันกันมาตั้งแต่โบราณกาล

ถ้าพนันกันเอาสนุกก็คงจะไม่เป็นไร แต่ดันเดิมพันกันว่าฝ่ายแพ้ต้องตกเป็นทาสของฝ่ายชนะถึงห้าร้อยชาติ ด้านนางวินตาทายว่าม้าของพระอาทิตย์สีดำ ส่วนนางกันทรุทายว่าสีขาว ปรากฏว่านางกันทรุทายถูก แต่นางวินตากลับเล่นเล่ห์ สั่งให้นาคไปพ่นพิษใส่ม้าทรงจนกลายเป็นสีดำ นางกันทรุไม่ได้แจ้งในกลเลยจำยอมเป็นทาสเพราะคิดว่าแพ้พนัน

กินนอกบ้าน : ของอร่อยเมืองตรัง (หมูย่าง)

ไปแรดเมืองตรังมา ไม่ได้ไปดำน้ำดูปะการังเที่ยวเกาะหรอกครับ มีเวลาแค่หนึ่งวันครึ่งกับอีกหนึ่งคืน จึงเน้นกินดีกว่า เห็นเขาเล่าขานว่าเมืองตรังเป็นสวรรค์ของคนชอบกิน จึงต้องมาโดนเสียหน่อย และที่ห้ามพลาดเลยคือหมูย่างเมืองตรังกับติ่มซำ กินนอกบ้าน ตอนนี้จะขอเน้นที่ “หมูย่าง” กันก่อน สงสัยเหมือนกันว่าทำไมหมูย่างต้องเป็นที่นี่ ขนาดถามเจ้าถิ่นก็ยังไม่ได้คำตอบชัดเจน รู้แค่ว่าเขาทำกันมานมนานรุ่นต่อรุ่น ว่ากันว่าเป็นร้อยปีแล้ว ค้นข้อมูลดูได้ความแค่ว่ามันเริ่มจากครอบครัวคนจีนที่อพยพมาอยู่ที่เมืองตรัง หอบหิ้วเอาสูตรมาจากเมืองจีน ทำสืบต่อกันมาจนกลายเป็นอาชีพแพร่หลายจนถึงปัจจุบัน

ก่อนจะไปถึงเรื่องหมู เราลองมาแยกแยะความแตกต่างที่มักสับสนระหว่าง “ย่าง” กับ “ปิ้ง” กันซักหน่อย พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตฯ ปี ๒๕๕๔ อธิบายว่า

ย่าง คือ ทำให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ เพื่อให้สุกระอุทั่วกัน หรือให้แห้ง มักใช้แก่ของสด โดยปกติใช้เวลานานกว่าปิ้ง เช่น ย่างไก่ ย่างหมู

ปิ้ง คือ ทำให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ มักใช้แก่ของแห้ง โดยปกติใช้เวลาน้อยกว่าย่าง เช่น ปิ้งข้าวเกรียบ ปิ้งเนื้อเค็ม

ดังนั้น หากจะแยกตามคำจำกัดความก็น่าจะต่างกันที่ประเภทของสิ่งที่นำมาย่างหรือปิ้ง ถ้าเช่นนั้นเราก็ใช้กันผิดๆ มาโดยตลอด หมูปิ้งที่ขายตามข้างทางที่กินกับข้าวเหนียวนั่น แท้จริงเราจึงควรเรียกว่า หมูย่าง มากกว่า แต่ไก่ย่างที่กินกับส้มตำดันใช้ย่างไม่ใช้ปิ้ง แต่บ้างก็ว่าน่าจะเป็นที่กระบวนการและระยะเวลา ย่างจะใช้เวลานานกว่าและตัวอาหารไม่ได้สัมผัสไฟโดยตรง เพียงแต่รับความร้อนเป็นเวลานานจนสุกทั่ว

กินนอกบ้าน : เมนูฝรั่งริมทางที่ “ร้านกุ๊กชม”

หลายท่านคงรู้จักและชมการรีวิว “ร้านกุ๊กชม” ร้านอาหารเล็กๆ ริมท่าน้ำเทเวศร์กันมาบ้าง ร้านนี้ดังพอสมควรจากการบอกกันปากต่อปากถึงอาหารสไตล์ภัตตาคารที่สามารถมาหากินได้ริมทาง โดยฝีมือเชฟที่ผ่านงานระดับโรงแรมหรูมาแล้ว

หลังจากไปลองโดนมาแล้วจึงค่อยกลับมาหารีวิวเก่าๆ อ่าน พบว่าร้านนี้เปิดมานานพอสมควรในยุคที่ยังพอจะเปิดขายอาหารฝรั่งในราคาหลักสิบได้ เสียงชื่นชมเซ็งแซ่ว่าสามารถทานอาหารฝีมือเชฟชั้นเยี่ยมในราคาเบาๆ แต่ในวันนี้ วันที่อาหารตามสั่งยืนพื้นที่ ๓๐-๕๐ บาท ร้านกุ๊กชมก็ต้องปรับราคาเพิ่มขึ้นเป็นวัฏจักรอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมกับน้องอีกสองคนเพิ่งไปโดนมาในราคารวมหลักร้อย (แบบไม่อิ่ม) อาหารของเชฟอร่อยจริง วัตถุดิบใช้ได้ หลายท่านอาจจะโอเค แต่ส่วนตัวผมคิดว่าราคานี้ผมไปกินร้านติดแอร์น่าจะมีเหลือทอนด้วยซ้ำ

ไม่ได้อคติกับเชฟนะครับ แฟนๆ ของเชฟอย่าเพิ่งโกรธ ผมแค่เห็นต่างในฐานะคนจ่ายสตางค์ในยุคที่ข้าวของแพงแบบนี้ ได้กินแบบนี้จะเอาอะไรนักหนา ท่านคงคิดแบบนี้ เอาเถอะครับ ผมคิดของผมแบบนี้ อย่าว่ากันเลย

บรรยากาศในร้าน ยับเยินตามกาลเวลา แต่อบอุ่นดีนะ

มาดูของอร่อยของร้านกุ๊กชมกันดีกว่า ร้านนี้นำเสนออาหารฝรั่งจำพวกสเต๊ก พาสต้า อาหารทานเล่น อาหารไทยก็มีนะครับ ซึ่งอาหารฝรั่งที่เป็นเมนูนำของร้านผมกลับว่าเฉยๆ แต่อาหารไทยดันอร่อยจนอยากบอกเชฟว่าเปิดอีกร้านเถอะ ผมสั่ง หมึกพริกเผาราดข้าว ขอบอกว่าได้หมึกเต็มๆ ตัว สดมาก ไม่เละไม่คาว แล้วให้เยอะดีเสียด้วย รสชาติจัดจ้าน เคี้ยวเต็มปากดีแท้ ผมลองสั่งอาหารจานเดียวง่ายๆ มาประเดิมดูก่อน ขณะที่อีกสองหน่อจัดเมนูฝรั่ง สเต๊ก สปาเก็ตตี้ไข่กุ้ง ลาซานญ่า ขนมปังหน้าตับห่าน จากนั้นผมจึงเติม สปาเก็ตตี้ขี้เมา อีกหนึ่งจาน

สามก๊กพิจารณา : คนจริงไม่พูดมาก

ดูข่าวช่วงนี้เจอคนใครต่อใครออกมาวิพากษ์วิจารณ์เรื่องคดีของนักเล่าข่าวคนดัง ไม่เพียงเฉพาะรายบุคคล แต่องค์กรหรือหน่วยงานอีกเยอะที่ออกมาโหนกระแสกันตรึม แต่คนจริงไม่พูดมาก เสียเวลาเปลืองน้ำลายเปล่าๆ ถ้าถือคติทำจริงดีกว่าพูด ป่านนี้คงเห็นอะไรเป็นรูปธรรมมากกว่านี้แล้ว

ผมไม่ขอพาดพิงเรื่องความเป็นไปของคดีนะครับ แต่อยากยกตัวอย่างเปรียบเทียบให้เห็นว่าเสียงวิจารณ์ความคิดเห็นของกูรูจากหน่วยงานต่างๆ นั้น มันก็แค่ลมปาก จะฟาดจะฟันก็ทำเลยครับถ้ามั่นใจว่ามันถูกต้องล่ะก็

โจโฉ ปล่อยก๊ากท่ามกลางกลุ่มบำบัดของ อ้องอุ้น (ภาพจากซีรี่ส์ สามก๊ก)

หลังหมดสิ้นภัยจากสิบขันทีและแม่ทัพใหญ่โฮจิ๋นก็หัวขาดไปแล้ว อำนาจในบ้านเมืองตกเป็นของ ตั๋งโต๊ะ ที่นั่งเก้าอี้อัครเสนาบดีครองอำนาจเด็ดขาดทั้งหมดไว้ ถึงขนาดกล้าปลด หองจูเปียน แล้วตั้ง หองจูเหียบ ขึ้นเป็นฮ่องเต้แทน ทรงพระนาม พระเจ้าเหี้ยนเต้ ตั๋งโต๊ะหยาบช้าเลวทรามข่มพระเจ้าเหี้ยนเต้เสียจนหงอ บรรดานายทหารและข้าราชการในแผ่นดินก่อนต่างชิงชัง แต่ก็เอาแต่มองหน้ากันไปมาไม่มีใครคิดจะทำอะไร เพราะเกรงอำนาจตั๋งโต๊ะที่คุมกำลังทหารไว้ทั้งหมด แถมยังมี ลิโป้ อยู่ข้างกาย จึงไม่มีใครกล้าแหยม นานวันเข้าหลายคนก็เลยถือโอกาสตักตวงผลประโยชน์มันเสียเลย