เยือนโตเกียว: สำรวจ Love Hotel แถว Ugiusudani

ไปสำรวจ Love Hotel กัน (เฉพาะข้างนอกนะครับ ข้างในไม่ได้เข้าไป…จริง ๆ น้า)
.
มันเริ่มตรงที่พยายามหาที่พักใกล้สถานีรถไฟ ใช้ Google Map ไปสะดุดที่ Ugiusudani Station ใกล้กับ Ueno เพราะไม่อยากเจอคนเยอะ ที่นี่จึงเข้าตา เป็นสถานีเล็กๆ ทางผ่านชุมทางรถไฟหลายสาย ดูคร่าวๆ เห็นว่าแถบนี้ Hotel เพียบเลย แต่พอส่องผ่าน Street View แล้วจึงร้องอ๋อ นี่มันแหล่ง Love Hotel นี่หว่า
.
เรียกแบบบ้านเราก็คือโรงแรมม่านรูดนั่นล่ะ แต่คุณภาพล้นแก้วกว่าเยอะ สภาพมันคือโรงแรมสะอาดเอี่ยม สิ่งอำนวยความสะดวกครบเหมือนโรงแรมปกติ แต่พิเศษตรงที่จุดประสงค์ในการใช้บริการ ถ้าเป็นบ้านเราเข้าไปแล้วอาจอารมณ์หด แต่ที่นั่นบรรยากาศชวนให้อารมณ์กระเจิง (ศึกษามาครับ ไม่ได้ไปใช้บริการจริงๆ นะ) คนญี่ปุ่นเข้าใช้บริการกันเป็นเรื่องปกติ ถ้าเมาๆ จนตกรถไฟก็เข้ามานอนค้างได้ หนุ่มสาวเข้ามาใช้บริการกันออกถม ไม่มีเช็คประวัติด้วย บางแห่งหรือเกือบทุกแห่งก็แทบจะไม่เห็นหน้าค่าตาพนักงาน คือเซฟความเป็นส่วนตัวกันสุดๆ

Advertisements

เยือนโตเกียว: Jimbocho Book Town…อ่านไม่ออกก็อิ่มเอม

ย่าน Jimbocho หรือ Book Town ในโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น นี่คือแหล่งหนังสือมือสองที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น วางแผนไว้มาต้องมาเยือนให้ได้ ถึงจะมีเวลาอยู่ได้ไม่นาน แต่ก็สนุกสนานไปกับหนังสือทั้งเก่าและใหม่มากมาย ต่อให้อ่านไม่ออก ได้ดู ได้สัมผัส ก็อิ่มเอม

ห่างจากแหล่งบันเทิง Akihabara เพียง ๒-๓ สถานี จากโลกแห่งแสงสีละลานตามาสู่ความเข่งขรึมของกองหนังสือเก่าท่วมหัว ย่านนี้เป็นแหล่งรวมของปัญญาชนในอดีต ปัจจุบันก็ยังเป็น เพราะมีสถาบันการศึกษารายล้อมหลายแห่ง อย่างเช่น Tokyo Medical and Dental University Kyōritsu Women’s University Juntendo University สมัยขะโน้นพวกบัณฑิตชอบมารวมตัวกันถกปัญหาบ้านเมือง จนทางการต้องคอยส่งคนมาสอดส่องเฝ้าตามเป็นระยะ เคยถูกพระเพลิงเผาราบมาครั้งหนึ่ง แต่ก็ฟื้นตัวขึ้นมาใหม่จนได้ ค.ศ. ๑๙๑๓ สำนักพิมพ์เล็กๆ แห่งหนึ่งกำเนิดขึ้นชื่อว่า Iwanami Shoten ปัจจุบันกลายเป็นสำนักพิมพ์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ ทุกวันนี้ผ่าน Jimbocho ยังคงเป็นแหล่งพบปะของเหล่าหนอนหนังสือทุกรุ่น และยังมีอาคารสำนักงานขนาดใหญ่มากมาย บรรยากาศจึงไม่เงียบเหงา แถวยังมีร้านอาหารอร่อยๆ เพียบด้วย

เล่าความหลัง: แพร่พิทยา เหลือเพียงความทรงจำ (๒๕๖๑)

ข่าวแว่วมาหนาหูว่าขึ้นศักราชใหม่ ๒๕๖๒ จะไม่มีร้านหนังสือแพร่พิทยาที่วังบูรพาอีกแล้ว เป็นไปตามวัฏจักรครับ ไม่ได้ตีโพยตีพายอันใด แค่เสียดายนิดหน่อย แต่สำหรับเจ้าของกิจการ การเลือกปิดตัวเองน่าจะเจ็บตัวน้อยกว่าทนทู่ซี้เปิดให้ขาดทุนรายวัน

พลิกดูตามโลกโซเชียลมีเสียบ่นเสียดายกันใหญ่ ผมว่าเกินครึ่งนะ ถ้าไล่ถามว่าคุณไปร้านหนังสือพวกนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เผลอๆ อาจจะหลายปี อะไรที่อยู่มานานหลายคนมักคิดว่าเป็นของตาย พอไม่มีแล้วจึงจะมาเริ่มคิดถึงและโหยหายว่าทำไมไม่รักษา พุทโธ่ เขาต้องกินต้องใช้ คุณเองอุดหนุนเขาบ่อยแค่ไหนเชียว ดูอย่างเขาดินนั่นประไร พอจะปิดตัวล่ะแห่กันไปยกใหญ่ ถวิลหาอดีตกันให้อึงมี่

(ภาพจากเฟสบุ๊ก)

ผมเองก็ใช่ว่าจะไปบ่อย แต่ก็แวะไปทุกครั้งที่มีโอกาสผ่านไปย่านนั้น วังบูรพานี่แต่ก่อนเป็นแหล่งรวมร้านหนังสือ จำได้ว่าตอนทำงานใหม่ๆ กำเงินเดือนก้อนแรกมาซื้อหนังสือที่นี่ หมดไปเกือบพัน ได้หนังสือกลับบ้านตั้งใหญ่ นั่นคือเมื่อกว่ายี่สิบแล้วนะครับ เดี๋ยวนี้หนึ่งพันบาทคงซื้อได้ไม่กี่เล่ม เพราะหนังสือยุคดิจิทัลนี่แพงเอาเรื่อง

ร้านแพร่พิทยา ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เพราะอยู่ใกล้โรงเรียน หนังสืออ่านเรียนหรืออ่านเล่นก็มาซื้อที่นี่ สมัยขะโน้นมาเดินดูกับอ่านฟรีบ่อย ไม่ได้มีเงินถุงพอให้ซื้อได้ตามใจนึก เป็นร้านติดแอร์เย็นฉ่ำและดูเจริญตามากในสมัยนั้น ร้านอื่นๆ จะดูอึมครึมและเคร่งเครียด อย่างเช่น รวมสาส์น โอเดียน สโตร์ คลังวิทยา เดี๋ยวนี้ไม่รู้ยังอยู่ครบกันไหม

บูรพาสาส์น ถนนเจริญกรุง ตอนนี้ไม่มีแล้ว

อีกร้านหนึ่งซึ่งอำลาก่อนล่วงหน้านานแล้วคือ บูรพาสาส์น บนถนนเจริญกรุง ถูกรื้อไปหลังจากหลวงท่านสร้างสถานีรถไฟฟ้าสามยอด

นานวันไปร้านหนังสือเก่าๆ ก็คงทยอยปิดตัวไปตามยุคสมัย ร้านไหนที่ไหวตัวทันก็อยู่รอดได้ ไม่เช่นนั้นก็ต้องปรับตัวกันครั้งใหญ่ ต่อไปร้านหนังสือคงมีเหลือน้อยลงๆ แม้จะชวนใจหายแต่ก็ต้องยอมรับความเป็นจริง

อาร์กอส สุนัขผู้รอนายจนตัวตาย

เรื่องราวความซื่อสัตย์และรักเจ้าของของคุณสุนัขหมามีให้พบเห็นอยู่บ่อยครั้ง ความรักของพวกมันช่างไร้ข้อแม้ใดๆ คือรักแบบสุดใจ เรื่องของสุนัขที่รักเจ้านายจนตัวตายที่ดังมากๆ คงจะเป็น ฮาจิโก ที่เฝ้ารอการกลับมาของนายโดยที่ไม่รู้ว่าเจ้านายได้เสียชีวิตไปแล้ว ฮาจิโก รอนายอยู่หน้าสถานีรถไฟนานถึง ๙ ปี จนมันเสียชีวิต คนญี่ปุ่นเขาถึงกับสร้างรูปปั้นไว้ที่หน้าสถานีรถไฟชิบูย่าเพื่อเป็นอนุสรณ์

มีอีกตำนานหนึ่งที่เล่าเรื่องของสุนัขที่เฝ้ารอยนายจนวาระสุดท้าย เป็นเรื่องราวเล็กๆ ในตำนานใหญ่ๆ ของอภิมหาสงครามกรุงทรอย (Trojan War) ในมหากาพย์อีเลียด (Iliad) ในอีเลียดมีเรื่องราวยิบย่อยมากมายเล่ากันได้เป็นวันๆ เรื่องของสุนัขผู้ซื่อสัตย์ที่จะเล่าถึงนี้อยู่ในช่วงท้ายหรือภายหลังสงครามจบสิ้นลง (เป็นตอนต่อของอีเลียด มีชื่อเรียกต่างหากว่า โอดิสซีย์ (Odyssey))

ใครที่พอจะคุ้นเคยเรื่องสงครามกรุงทรอย (หรือดูจากหนัง) ก็คงรู้จักกลศึกม้าไม้ อันเป็นยุทธการที่ทำให้ทรอยพ่ายแพ้ กลศึกนี้คิดขึ้นโดย ยูลิซิส (หรือ โอดิซูส) ผลพวงของกลศึกครั้งนี้ทำให้เกิดเรื่องชวนสังเวชมากมาย เป็นเหตุให้ยูลิซิสต้องพเนจรร่อนเร่อีกถึงสิบปีเพื่อชดใช้กรรมกว่าจะได้กลับบ้าน พอกลับมาก็เจอเรื่องปวดกะโหลก เพราะการที่เขาหายสาบสูญไปกว่ายี่สิบปี (สิบปีในสงครามบวกกับต้องพนเจรอีกสิบปี) ใครๆ ต่างก็นึกว่าเขาตายแน่นอน บรรดาคนถ่อยจำนวนไม่น้อยก็เข้ามายึดครองบ้านของเขาดื้อๆ โดยหวังจะได้ครอง นางเพเนโลเป ภริยาหม้ายรวมถึงสมบัติทั้งหมด

พอได้ข่าว ยูลิซิสก็วางแผนจะเชือดคนถ่อยเหล่านี้ให้หมด เลยปลอมตัวแสร้งเป็นชายชราขอทาน ซึ่งคงปลอมได้เนียนมากจนไม่มีใครจับได้ กระทั่งทาสเก่าเต่าเลี้ยงมาเจอเข้าก็ยังจำนายเก่าไม่ได้ พาไปเลี้ยงดูเพราะคิดว่าเป็นคนจรจริงๆ

นโยบายเล็กสู้ใหญ่ใน สามก๊ก และ Game of Thrones

สามก๊ก กับ Game of Thrones มีความคล้ายคลึงกันหลายส่วน คือว่าด้วยการชิงอำนาจระหว่างก๊ก นโยบายหลักในสามก๊กที่จ๊กก๊กและง่อก๊กเห็นตรงกัน (แต่ไม่ทุกคน) คือสองเล็กต้านหนึ่งใหญ่ (วุยก๊ก) แม้ว่าจะต้องระแวงหลังกันอยู่ตลอดเวลาก็ตาม ขณะที่ก๊กใหญ่ก็ต้องหาทางทำให้สองก๊กเล็กแตกคอกันให้ได้ อาจด้วยการยื่นข้อเสนอให้ก๊กใดก๊กหนึ่งเข้ามาเป็นพันธมิตร ใน GOT ทฤษฎีนี้ก็ยังคงมีแต่ค่อนข้างน้อยมาก อาจเพราะจำนวนก๊กที่มีมากว่าถึง ๗ ก๊ก หลายครั้งที่ดันกัดกันเอง หรือไม่ก็ห่วงแต่ผลประโยชน์ จนตกเป็นเหยื่อของก๊กใหญ่ (Lannister)

เราตัดสินใจจากข้อมูลหรือผลประโยชน์?

หยิบหนังเก่ามาปัดฝุ่นดู “The Sum of All Fears” สร้างจากนวนิยายแนวสืบสวนชั้นเยี่ยมของ ทอม แคลนซี เป็นซีรี่ส์ที่ขายดิบขายดีจนถูกนำมาสร้างเป็นหนังกวาดเงินไปหลายร้อยล้าน ถ้าเป็นคอหนังและนิยายคงจะรู้จัก “แจ๊ค ไรอัน” ตัวละครเอกของเรื่องดี

ไรอัน เป็น CIA สมองเพชร หน้าที่ของเขาคือวิเคราะห์ข้อมูล เราจะไม่เห็นเขาวิ่งควงปืนไล่ยิงผู้ร้าย แต่เขาทำงานนั่งโต๊ะที่ใครๆ คิดว่าน่าเบื่อ งานน่าเบื่อนี่แหละที่เป็นตัวชี้เป็นชี้ตาย ความเห็นของเขาบางข้อจะกลายเป็นนโยบายของประเทศเมื่อประธานาธิบดีตัดสินใจ “เชื่อ”

ในภาคนี้ว่าด้วยความขัดแย้งที่เกิดจากความไม่เข้าใจกันระหว่างรัสเซียกับอเมริกา อันเกิดจากการวางแผนของพวกขวาจัดที่หมายจะเสี้ยมให้สองประเทศรบกัน นิวเคลียร์ปริศนาเกิดระเบิดขึ้นในบัลติมอร์ อเมริกาฟันธงว่าเป็นฝีมือรัสเซีย ฝ่ายรัสเซียก็ยืนยันว่าไม่ใช่แต่ก็ต้องเตรียมพร้อมรบ ขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังตัดสินใจจะกดปุ่มปล่อยนิวเคลียร์ มีเพียง ไรอัน ที่รู้ข้อมูลที่ถูกต้อง คำถามก็คือเขาจะทำยังไงให้ผู้นำทั้งสองฟังเขา และที่สำคัญ “เชื่อ” ข้อมูลที่เขาให้

Hana”s Miso Soup : หนังเศร้าที่ดูแล้วไม่เศร้า

ความจริงแล้วมันเศร้านะครับ ภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับการสูญเสียส่วนใหญ่ก็มักจะบีบน้ำตา แต่กับ Hana”s Miso Soup (2015) ผมรู้สึกว่ามันไม่เศร้า กลับรู้สึกว่ามันคือหนัง Feel Good เรื่องหนึ่งเลย

เพราะการที่ใครหนึ่งตาย อาจทำให้เราเข้าใจได้แจ่มชัดขึ้นว่าใครคนนั้น มีความหมายกับคนอื่นมากเพียงใด

Hana”s Miso Soup สร้างขึ้นมาเค้าโครงเรื่องจริงของครอบครัวเล็กๆ คุณพ่อชินโนะ คุณแม่จิเอะ และคุณลูกฮานะ เมื่อคุณแม่จิเอะรู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน จึงพยายามถ่ายทอดฝีมือการทำครัวให้ฮานะ โดยเฉพาะการปรุงซุปมิโซะ

อย่างที่บอกว่าหนังเศร้าเรื่องนี้ดูแล้วไม่เศร้าเลย ขนาดฉากที่จิเอะรู้ตัวว่าเป็นมะเร็ง เธอยังบอกสามีด้วยท่าทีคิกขุว่า ฉันเป็นมะเร็งค่ะ มันช่างขัดแย้งกับความเป็นจริง แต่นั่นคือวิธีที่จิเอะพยายามให้เหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ เอาเข้าจริงจิเอะก็ต้องต่อสู้กับความรู้สึกสิ้นหวังและน้อยใจ เพราะโรคร้ายทำให้จิเอะต้องเลือกว่าจะมีลูกหรือไม่ เพราะถ้ามีลูก มะเร็งอาจจะกลับมาอีกครั้ง จนแล้วจนรอดเธอก็ตั้งครรภ์ เอาละสิ ใครๆ ต่างบอกให้เธอเก็บลูกเอาไว้ ทั้งชินโนะที่แสดงออกชัดเจนว่าอยากได้ลูก หรือพ่อของเธอที่บอกกับเธอว่าให้เก็บหลานเถอะ “จงเสี่ยงเพื่อสร้างชีวิตใหม่” … ฟังดูดีจังเลย แต่มีใครเข้าใจฉันบ้างมั้ย (วะ) เนี่ย จิเอะคงคิดแบบนั้น